Een Oud Gevoel

Ach dat up en down dat ken ik nu wel een beetje van mezelf. Zo lukt het me steeds vaker om op een rotdag mn schouders op te halen en het gevoel uit te zitten. Laat maar gaan. Het wordt ooit weer lente.

Tegelijkertijd denk ik steeds scherper te zien hoeveel het met me doet om nu alweer 2 jaar niet te werken. Om mijn leven te vullen met therapie en een UWV-traject, met het noodzakelijk onderhouden van sociale contacten en het zoeken van een baan waarin ik steeds maar misluk.

Ik voel me een buitenstaander.

Afgelopen week werd ik wéér afgewezen voor een baan die perfect aansloot bij mijn C.V. Ik voelde hoe ik de grip verloor en hoe de wanhoop me overspoelde. Mijn grote angst is nooit meer mee te kunnen doen, er nooit echt bij te horen en alleen maar tekort te schieten. Bij mijn psycholoog onderzochten we dit immense gevoel in de schematherapie die ik bij haar volg. Het bleek dat er een oude situatie bij hoorde: die waar mijn vader mijn moeder mishandelt.

Als een nieuw tot leven gebracht trauma achtervolgt dit gevoel me nu van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat. Het duurt nog even voordat de schematherapie het minder heftig zal maken.

Maar ooit. Ooit wordt het weer lente.

Down

Na een periode up up up!

Waarin ik eigenhandig ging solliciteren zonder dat het UWV ook maar iets van me verwachtte, want ik hoorde in de ziektewet. Druk bezig met allerhande therapie om Mijn Leven nóg beter onder Mijn Regie te laten verlopen. Bouwen aan de toekomst, dat gevoel.

Nou, na die periode dus, voel ik het nu...down.

Het begint met een ellenlange sollicitatieprocedure, dat kan ik achteraf heel helder analyseren. Zo eentje met veel onzekerheid, lang wachten, achteraan bellen, toch nog een gesprek. Teveel spanning, te weinig duidelijkheid. De betreffende leidinggevende liet me gisteren weten dat ze positief over me zijn, maar ze stellen voor dat ik opnieuw solliciteer.

Natuurlijk is deze persoon incompetent en het bedrijf blijkt een chaos.

Maar de zondag ervoor was Sinterklaas. En dat fijne feest vieren we elk jaar bij een andere vriendin uit de club. Ik dacht dat ik aan de beurt was, maar anderen lieten deze beurt geheel onverwacht aan mij voorbij gaan.

Natuurlijk heeft niemand geprobeerd mij opzettelijk te kwetsen en wat boeit het?

Toen ik bij de psycholoog vanochtend terug moest gaan naar een situatie uit het verleden, kwam het overweldigende verdriet naar boven dat ik voelde toen mijn moeder mij verraadde. Dat gevoel raak ik nu niet meer kwijt.

Waarschijnlijk omdat het zich de laatste dagen stiekem al weer een beetje had genesteld.

Momentopname

Ja, druk ben ik wel. En dus zit ik na de verjaardag van mijn Liefje gisteren weer achter de computer. Declaraties afhandelen, een loopbaantestje, een evaluatie schrijven en een paar gedachtenschema's. En er is nog zoveel meer te doen.

Ik word een beetje verdrietig.

Het voelt alsof het niet goedkomt. Alsof het altijd blijft zoals nu. En dat het nu eigenlijk al zo fijn had moeten zijn, maar ik me ineens besef dat ik me helemaal niet gelukkig voel.

Ondanks mijn succesvolle prestaties op werkgebied, begin ik weer onderaan de ladder. En het is niet eens vanzelfsprekend dat ik überhaupt bij die ladder in de buurt komt. Het maakt me boos! Ik heb zoveel te laten zien, maar moet me weer helemaal opnieuw bewijzen.

Het voelt ook alsof ik heel erg alleen ben. Geen echte vrienden heb en dat het mijn eigen schuld is. Natuurlijk ben ik alleen maar met mezelf bezig geweest het afgelopen jaar--nee, jarén inmiddels! Dat ik ook nu nog niet weet hoe het is om een vriendin te moeten zijn, omdat ik maar zo'n klein stukje heb dat ik kan en wil delen.

Dingen worden nooit meer zoals ze waren en dat maakt me nu ineens zo

- Bedroefd 90%

- Boos 80%

- Bang 80%

Ongeveer.

Druk!

Ik vraag me ineens af hoe ik het ineens zo druk heb gekregen.

Aan anderhalve keer per week groepstherapie heb ik iedere week ook nog twee keer psycholoog toegevoegd. En toen kwam de psychoeducatie (één avond per week) die me toch ook belangrijk leek voor mij en voor mijn Lief. Vervolgens dwong de UWV me in een loopbaanoriëntatietraject dat me op zich wel interesseert, maar me gemiddeld 4 uur per week kost aan enkel het bezoeken van de loopbaanoriëntatiecoach.

Laat staan het 'huiswerk' voor dit alles: gedachtenschema's, vragenlijsten, testen en vaak vooral veel nadenken. Want ik wil al deze hulpverlening natuurlijk wel nuttig besteden. Ik zie het als een investering, het is nu even knallen, maar hopelijk kan ik over een maandje ofzo het meeste afronden en me richten op het echte leven.

Want dat echte leven loopt eigenlijk ook al. Ik heb nog wat werkzaamheden voor mijn ex-werkgever opgepakt en ik heb een serieuze sollicitatie lopen. Alle spanning voor deze sollicitatie heeft me zowat 5 jaar van mijn leven gekost, maar ik heb binnenkort wel misschien gewoon een baan. In deze flow heb ik gisteren 4 sollicitatiebrieven voor mijn Liefje getypt waar hij als werkzoekende even geen puf meer voor had. Ik had barstende koppijn, want hang al een paar dagen tegen grieperigheid aan, maar haalde er voldoening uit.

Nu echter voel ik de golvende stroom van Doen Doen Doen aan me trekken. Zie ik mijn Liefje zich weer volledig storten op zijn to do list. Vraag me af welke achterstand ik heb in te halen na een ruime week niet sporten.

Voel me er even schuldig over, maar zou het liefst vandaag alleen nog maar in bed liggen om daar te luieren en te genieten van mijn voorlopig werkloze bestaan.

Mijn Moeder

Ik schrijf niet zoveel over mijn moeder. Misschien omdat ik niet zoveel contact met haar heb en dus niet zoveel te vertellen. Toch vormt zij één van de grootste knelpunten in mijn leven. Althans, de bipolaire stoornis zal feitelijk misschien een groter probleem zijn, maar die vind ik stiekem toch beter te accepteren.

Mijn moeder walst over me heen alsof ik het onbelangrijkste stukje stof ben dat haar in de weg ligt. En vervolgens krabt ze me van de vloer en knuffelt me zo intens dat ik geen adem meer krijg. Mijn moeder is ambivalent.

Ze is ook ongeïnteresseerd.

Voortdurend weet ze te verkondigen dat ze niets weet over de bipolaire stoornis en dat het haar ook niet zo boeit. Ze heeft een interessanter leven. Op het moment dat mijn tante haar daarop aanspreekt (mijn tante heeft dezelfde diagnose als ik), belt mijn moeder mij met de vraag om informatie. Of ik niet nog wat stenciltjes heb die ik voor haar kan kopieren. En dat mijn tante zo agressief deed, maar dat dit wellicht ook bij de ziekte hoort. Niet?

Mijn moeder heeft mij zolang ik besta, gebruikt als verlengstuk van haar eigen leven. Daarom kan ze niet zonder me. Maar ze kan ook niet mét me.

Hetzelfde geldt voor mij. Elk moment dat ik dit besef maakt mij intens verdrietig.

Eventjes niet of wel maar dan kort

En dan heb ik gewoon even geen zin om wat op mijn blog te schrijven. Gewoon, omdat ik al zoveel aan mijn hoofd heb of omdat ik mezelf zo vind zeuren. Niets ergers om dat dan nog eens bevestigd te voelen via mijn eigen weblog. Dit is een compromis: wel schrijven, maar niet zeuren.

Voor de zekerheid houd ik het maar kort.

Ik ga weer snel verder met de andere onderdelen van mijn leven: detective kijken, Poes knuffelen, therapie-oefeningen doen, de afwas, afscheid nemen van een vriendin die naar het buitenland emigreert, sporten, een spannende sollicitatie, nog wat resterende werkzaamheden voor mijn ex-werkgever en handschoenen kopen.

Mijn dagelijks leven laat eigenlijk weinig zeurruimte over.

Stroef

Ach, het gaat allemaal zo moeizaam. Ik weet heus dat er enkel één manier is om verder te komen, naar dáár waar het beter is en mooier en fijner. Dat is niet stilstaan, maar dóórgaan, met mn hoofd in de wind en mn blik voorwaarts gericht.

En dat doe ik. Heel netjes volgens de vele boekjes op mds en ander gestoord gebied.

Vanochtend vroeg--volgens mijn superstrakke structuurschema--opgestaan, ontbeten en op de fiets (brrr) naar de kapper. Van daaruit naar de creatieve therapie die ik als nazorg gebruik om therapeutisch mijn ziekenhuisbestaan af te bouwen. Vervolgens in het zwembad netjes mijn baantjes getrokken, nadien de boodschappen gedaan en... zo trok mijn schema mij door de rest van de dag.

Ondertussen onzichtbaar voor alle mensen die vandaag aan mij voorbij zijn getrokken: het knarsen, piepen, trekken, duwen en afgrijselijk stroef worstelen in mijn binnenste. Als er ook maar één iemand was die er íets van had gemerkt en er met één klein vingertje naar had gewezen... dan had ik afschuwelijk gehuild.

Het zit gewoon even niet zo lekker.

Blij Geweest

Het Blij ligt inmiddels achter me. Mijn lithiumspiegel bleek te laag (0.4) en mijn dagelijkse dosering werd opgehoogd. Tegelijkertijd kon ik op mijn aandringen dan eindelijk stoppen met mijn laatste pilletje antidepressiva.

Maar toen onstond ineens het bekende gevoel dat de grond begint te glijden. Dat ik niet meer begreep waarom ik zo heftig op alles reageerde, ik de hele dag kon huilen en wanneer ik geen heftige ruzies maakte met mijn Liefje, ik mezelf de naarste, domste, lelijkste en overbodigste mens op aarde vond. En dan was ik ineens ook zo vergeetachtig, dat ik midden in de stad de sleutels in mijn fiets liet zitten, uit kookrecepten hele delen oversloeg en de kattenbrokjes voor lieve Poes zo in een ander bakje flikkerde.

Ik kon niet meer van mezelf op aan. En dat Poes en mijn Liefje op dezelfde manier naar me stonden te kijken, was onverdraaglijk.

En dan ineens is Antonie Kamerling groots nieuws en komt het vanuit mijn pc mijn hoofd ingedonderd. Zo kan het dus gaan, zo hakt een depressie alles kapot wat los en vast zit. De wanhoop die hij moet hebben gevoeld, maakte dat ik me even heel verwant voelde.

Het sterkt ergens ook wel: die kant gaat het dus niet op, heb ik besloten. Na lang en herhaaldelijk aandringen van Liefje en vriendinnen, ondernam ik actie bij mijn spv-er. Ik maak lijstjes voor iedere dag die moeten zorgen voor optimale structuur met minimale verplichtingen en veel rust. Ik kook iedere dag, kom iedere dag even buiten en ik let op mijn alcoholgebruik die er in het Glijdende Grond Moment weer overmatig is ingeslopen.

Het is één groot leermoment. Mijn grootste valkuil heb ik inmiddels ontdekt: dat er mijns inziens altijd nog veel meer kan op een dag. En dus ga ik nu direct de wc verven en een wandje behangen.

Maar daarna doe ik het echt rustig aan.

Blij

Ik ben even heel blij geweest. Beetje té blij volgens mijn Liefje. En daarmee werd het ineens een stuk minder leuk. Want zo'n periode vol energie en levensvreugde kan danig gaten hakken in je relatie.

Hij kon me niet bijbenen en dat ergerde hem. Van de hak op de tak, van de tomaten die ik om 5 uur 's ochtends stond te plukken in onze balkontuin tot mijn plannen om ineens ons huis te verven. Van de dromen die ik 's ochtends zodra hij zich maar even had omgedraaid in elk detail moest navertellen tot het niet meer kunnen kiezen uit de talloze ideeen die ik had.

Gisteravond was de druppel. Tijdens een intiem moment kreeg ik een niet te stoppen slappe lach. Ik begreep niet direct waarom hij zich woest en verdrietig van me afkeerde. Waarom lachte hij niet gewoon mee?

Nu begrijp ik het ineens. Ik zie het allemaal weer wat helder. Ik denk dat mijn opgehoogde lithium het gewenste niveau heeft bereikt.

Zeer gewenst.

De Lat

Ik weet nog steeds niet precies wat het is met die onverwacht mooie, zonnige dagen. Ik denk dat ik mijn denkbeeldige lat dan een paar meter hoger leg. En daar kom ik dan niet meer bij.

Zo ook vandaag.

Stilletjes terecht gekomen in een héél negatief 'Lotje perspectief'. Ik kan de wereld nog wel waarderen, maar dat ík daarin ook een plaats heb, dat begrijp ik even niet. Dom, dik en lelijk. Veel concreter kan ik het niet maken, want ik krijg kippenvel van de aandacht die ik aan mezelf besteed.

Dat mijn Liefje het met mij moet uithouden... (En het Moet! Ik kán niet zonder!)

Morgen gaat het gelukkig weer regenen. Dan voldoe ik weer.

Glimmen

Gehaast fiets ik naar de fotograaf. Een pasfoto volgens de Nieuwe Regels. En daarna snel mijn rijbewijs verlengen.

Ik kom binnen en wrijf wat zweet van mijn neus. Rotpillen (citalopram) ook. Ik sta te stomen in de donkere ruimte. Hij wijst erop dat de nieuwe pasfoto's niet de meest charmante zijn. Niet lachen en niet draaien. Ik weet er alles van. Ik ben er klaar voor.

"Je mag ook niet glimmen", zegt hij. En geeft me een dor wc-papiertje aan. Of ik deze na afloop buiten weg zou willen gooien.

Bij het afrekenen wijs ik hem er fijntjes op dat er nog maar één dropje op het schaaltje naast de kassa ligt. "Dat is ook een beetje magertjes trakteren", zeg ik.

Triomfantelijk laat ik binnen het wc-papiertje achter. Hij let er niet meer op.

Tevreden

Volgens mij gaat het best goed!

Sja, "volgens mij", ik vind het toch altijd lastig om nou precies te zeggen hoe het gaat. Zit nu ook een beetje tussen licht hyper en iets te gespannen. Maar het basis gevoel: tevreden. Dus volgens mij gaat het best goed!

Veel om handen, terwijl ik nog geen werk heb en maximaal 1 dagje per week kwijt ben aan therapie. Ik vermaak me wel. Al ben ik de afgelopen zomer nog een paar keer flink down geweest en is het gevoel er niet te mogen zijn nog vers, ik voel ineens een heel stuk vertrouwen in mijn leven, in de toekomst, in mij.

Spannend om dat uit te spreken, want ik ben voorzichtig want een beetje bang voor de komende weken waarin allerlei nieuws als UWV en re-integreren op mijn pad komen. En ik ben zo stoer mijn eetstoornis aan het loslaten, maar altijd bang voor een harde klap terug als ik me weer even minder voel. Maar ach, ik ben daar ook al geweest, ik ken het en ik zal het wel weer doorkomen.

Het komt allemaal wel goed.

Op straat

En toen stond ik weer op straat. Na 13 maanden rondgedoold in een ziekenhuis is het onwerkelijk om weer terug te keren in de maatschappij. Nou ja, terugkeren: voorlopig zit ik nog in de ziektewet (nog geen bericht van het UWV) en heb ik nog geen baan.

Dus ik ben thuis. Voornamelijk in de avonduren fiets ik wat rond en probeer ik wat te begrijpen van mijn leven en van mijzelf. Je zou zeggen dat ik de afgelopen maanden voldoende inzichten zou hebben opgedaan om de rest van mijn leven netjes uit te kunnen voeren. Dat was mijn idee eigenlijk ook, maar in de eerste week ga ik al onderuit.

Gisteravond plofte ik. Ik zag mezelf weer vluchten voor mezelf. Dat doe ik al de hele afgelopen week, van overdag slapen tot opgejaagd 'moeten' tot lusteloos rondhangen tot contacten afhouden. Zo op mezelf, kan ik helaas nog niet zo goed met mezelf overweg. En toen werd ik ineens zó verdrietig, ik voelde zo intens de haat, de walging van mezelf. Ik doe het nooit goed, ik ben waardeloos, ik mag er niet zijn.

Shit.

Het voelt alsof er een schilletje van mijn leven is opgetild en mij is getoond wat daar aan derrie onder zit. Ik heb wat eerste ideeen aangereikt gekregen hoe ik de boel kan schoonmaken. Maar dat lukt me dus nog niet zo erg.

Als ik dit zo schrijf, merk ik dat het oplucht. Ik heb mijn blog weer gevonden!

Mindfulness Proof

De afgelopen dagen werd ik op de proef gesteld.

Ik volg al vrij lang een voltijds therapie, waar mindfulness ook deel vanuit maakt. Over enkele weken hoop ik deze therapie af te ronden en terug te keren in de maatschappij. En ik voelde me daar tot een paar dagen terug ook helemaal klaar voor.

Ineens kreeg ik een terugval. Ik had mijn eetstoornis nodig, voelde me zó slecht over mezelf dat ik móest afvallen. Was zó intens verdrietig, móest alcohol drinken of in mezelf snijden met een kapotgeslagen fles. Alsof ik spontaan depressief werd.

Mindfulness: Lotje, het is een gevoel, jíj bent het niet. Laat maar gaan en laat maar toe, het drijft weer over.

Ik zag de mindfulness optie maar heb ontzettend hard moeten strijden om het gevoel uit te zitten. Eigenlijk dacht ik dat het me niet gelukt was. Vandaag keek ik terug en bedacht me dat ik van al die destructieve vluchtopties geen enkele heb benut.

Hoe angstig ik me op dit moment nog voel, stiekem denk ik dat ik veel vertrouwen terug krijg. Al begrijp ik nog niet helemaal hoe het werkt, ik ben volgens mij wel klaar voor het echte leven.

BBQ

Mijn weekend werd enorm opgefleurd door allerlei spontane, impulsieve en vrolijke acties. Na een heerlijk bijkletsmoment op de zaterdagmiddag bij een vriendin waar ik écht alles mee kan delen--hoe fijn!--had ik twee bbq's in het vooruitzicht en een goed gevoel over mijn leven.

Zonder mijn moeder voel ik mij meer Ik. En dat voelt goed!

Mijn moeder zeurt op de achtergrond wel door. Het verdriet van mijn verloren jeugd en haar huidige afwijzing belemmert me blijkbaar niet me mentaal heel sterk te voelen. Maar fysiek liep de knagende hoofdpijn op tot opvliegers, misselijkheid tot bij-na overgeven, roestende keelpijn en intense oorpijn.

Ik voelde mij nog niet in staat om daaraan over te geven.

Tot buienradar vanmiddag dreigde met een overweldigende onweersbui. Dat was de directe aanleiding om de bbq van zometeen af te blazen. En ik dook direct mijn bed in. Na een paar wilde dromen en een paar uur slaap, zie ik nu buiten dat er helemaal geen onweer dreigt te komen.

Ik voel me afschuwelijk schuldig.

Het laatste restje van mijn sociaal waardevolle leven wil ik niet buiten de deur houden. En ik weet absoluut zeker dat het fijn was geweest en ontzettend gezellig. Maar mensen, wat houdt mijn moeder me toch nog onder de duim. Nu geef ik nog één keer daaraan toe.

Maar dan is het genoeg en is mijn Ik ook een Sociale Ik.

Als donderdag geen bbq-weer is, zal ik dan wat anders lekkers koken...?

Puzzelstukjes

Mijn vader heeft mijn moeder mishandeld. Mijn moeder heeft gemene psychologische spelletjes gespeeld. Ik heb jaren geen helderheid kunnen krijgen over hoe het nu eigenlijk zat en of ik er echt door was beinvloed.

Nu zit ik inmiddels 9 maanden voltijds in therapie. En na vele therapeutische sessies ben ik het gesprek met mijn vader aangegaan. Voorbij de kwade kanten verder kijken naar hoe het zat. Hij was zo verwarrend lief en betrokken. Echt een vader. Maar hij bevestigt ook mijn sluimerende vermoeden dat ik nooit echt dochter was, maar de alter ego van mijn moeder.

Ik belde mijn moeder gister of ze met mij een gesprek zou willen aangaan. Zij zag niet in waarom: ik was toch degene met een stoornis?! Ze was boos en defensief. Ze begreep niet waarom ik zou willen dat zij me beter begreep. Daar hield ik me zelf maar mee bezig.

Ik geloof dat het me ineens helder is geworden. Ik heb nooit Lotje mogen zijn. Ik heb mijn leven voor haar gegeven, maar als ik probeer weer dochter te worden, heb ik helemaal geen moeder.

Intens verdrietig, maar ik voel me plotseling veel sterker.

Doordenken

Ik ben een paar dagen in het buitenland geweest. Dat doe ik al jaren rond deze tijd.

Mijn vader, mijn zus en ik, alledrie met wisselende aanhang, lopen dan twee dagen mee met een georganiseerde wandeltocht.

Naast deze sportieve prestatie--die garant staat voor spierpijn, blaren en een blitse medaille--staat het Grote Genieten centraal. Het was ook nu prachtig weer, de natuur was op haar mooist, er was veel en lekker eten en de alcohol maakte het sociale sfeertje bijzonder feestelijk.

Ik kan nu ook voldaan zeggen dat ik heb genoten. En ook mijn Lief vond het heerlijk.

Thuisgekomen zie ik nog eens extra duidelijk dat we het bijzonder goed hebben. Een prachtig huis, een lieve kat en veel prettige spulletjes. En we hebben een hele fijne vakantie achter de rug.

Daarom de verwarring:

Waarom blijf ik zo piekeren? Hoor ik wel bij mijn Lief? En hij bij mij? Waarom maak ik van al het lichts zoveel zwaars? Ben ik wel wie ik ben? Waarom stel ik zulke hoge eisen aan mezelf en aan het leven? Als ik geniet van lekker eten, voel ik tegelijkertijd aan mijn groeiende buik en billen en verafschuw ik mezelf. Als ik op een bankje geniet van een boek, besef ik een tekort, een gemis.

Goed = goed = blijkbaar nooit goed genoeg.

Als de therapie mij in de resterende maanden antwoord zou kunnen geven op deze vragen, óf liever nog: mij ervan af zou kunnen helpen, dan ben ik echt 'klaar' voor het Echte Leven.

Dat denk ik echt.

Koosje

Het is een prachtige avond. Ik zie de zon langzaam achter het huizenblok in mijn uitzicht verdwijnen. Groene blaadjes aan volle bomen ritselen alsof er een zacht en zomers briesje staat. Merels zingen alsof ze nooit zijn weggeweest en nooit meer zullen verdwijnen.

Maar het maakt me dolgelukkig noch diepbedroefd. Mijn hoofd heeft al genoeg te verwerken van deze dag.

Vandaag was een speciale dag. Mijn lieve vriendin Carice toonde haar eerstgeborene Koosje aan het Grote Publiek. (Zie http://www.koosjehetboek.nl/ om ook kennis te maken.) Vol bewondering zag ik haar de auteur spelen die zij is. Ik blijf het zo bijzonder vinden dat zij haar gedroomde grote hoogten ook daadwerkelijk weet te bereiken. Kwestie van klimmen, maar dat moet je kunnen. En hoe!

Het is prettig dat haar lezers de wereld van de bipolaire stoornis beter zullen gaan begrijpen. Ik zal kunnen verwijzen naar haar boek en niet alles meer hoeven uit te leggen. Het was ook goed voor mij om te zien hoe goed Carice haar bipolariteit inmiddels heeft geaccepteerd. Hoe ze erover praat en erover schrijft. Het was een regelrechte ramp voor mij om te bemerken hoe slecht ik er nog mee uit de voeten kan.

Elk citaat dat werd gepresenteerd trof mij hard en onverwacht. Het liefste trok ik me ter plekke terug onder een heel dikke donkere deken om daar weer een beetje rustig te worden. En nu thuis kan ik zelfs daar geen kant op met mezelf. Heftig!

Maar Koosje kan ik niet loslaten. Ze boeit en trekt mij mee in een wereld die me pijnlijk met die van mij kan confronteren, maar die gelukkig toch vooral die van Koosje is.

Weggelopen

Mijn Lief en ik besloten een wandeling te maken. Het was tenslotte een prachtige avond.

Maar daar, in de berm naast het enorme kanaal, lag een vrouw in de brandnetels. Niemand anders te bekennen. Ze was verward en ze was verdrietig. Voor de zoveelste maal weggelopen vertelde ze ons, want de mensen bij wie zij woonde waren ontzettend onaardig tegen haar en tegen elkaar. Ze kon er niet tegen. Ze was daar ongelukkig.

Ze was nog nooit zover gelopen en was trots en heel moe. We vogelden uit waar haar thuis was en gedrieën maakten we de lange wandeling terug. Halverwege hebben we een bushalte gezocht omdat ze zo moe en zo koud was, dat ze bijna weer in een berm ging liggen.

Ik probeerde me in te leven in hoe het zou zijn om zo sterk afhankelijk te zijn van anderen. Ergens te moeten wonen waar je je niet op je plek voelt, maar waar anderen beslissen of je daar blijft wonen of dat er ergens anders een plekje voor je is. Machteloos.

We belden aan bij haar huis en een koude verpleegkundige van amper 20 deed de deur open. Ze reageerde koel en afstandelijk en naar onze geredde vrouw zelfs een beetje vijandig. Die moest maar snel "naar haar kamer!"

Geen vragen over onze tocht en onze gesprekken. De deur werd zowat voor onze neus dichtgetrokken. Ze stelde kort dat dit voor ons misschien een hele gebeurtenis was, maar dat mevrouw vaker wegliep en we haar "de avond van haar leven hadden bezorgd door haar zoveel aandacht te geven". Dat we moesten begrijpen dat dit "een kliniek voor patienten met psychiatrisch ziektebeelden was" alsof we die hele vrouw met haar enorme doorzettingsvermogen en haar verhalen en haar verdriet vooral maar heel erg niet serieus moesten nemen.

En toen ben ik boos geworden. Heel erg boos. Je hebt mensen in alle soorten en maten en dat kunnen mensen zijn die aandacht nodig hebben en mensen die gevoelig zijn en dat zijn allemaal mensen. Alsof een "patient met een psychiatrisch ziektebeeld" niet het recht heeft om ongelukkig te zijn! Ik geloof niet dat de juf zich ook maar iets van mijn woede aantrok. Zij was immers wel meer gewend.

Ik had nog niet eerder van zo dichtbij meegemaakt hoe je met een psychiatrische diagnose in een hokje kunt worden weggestopt. Het deed me vreselijk veel verdriet.

De weg terug heb ik heel hard gehuild.

De Waarheid van het Verval

Na Manie komt Depressie.

Of het nu komt door teveel vrolijk bier op koninginnedag of door de wild gelezen pagina's in Mike Boddé's Pil komt. Ik weet het niet. Ik weet het gewoon even niet.

Maar het voelt flink rot. Met flinke nadruk speelt Verval door mijn hoofd. Mijn vader die over het randje van de dood kijkt, de rijen personen die ooit dichtbij mij stonden en nu lonken naar het einde. Of de overstap al hebben gemaakt. Alles is gedoemd te mislukken en te vergaan.

Toch voel ik ergens ook dat dit niet het enige is. Ik besef nog wel dat het allemaal ook heel anders gezien kan worden. Als ik me maar eventjes iets beter zou voelen.

(Vooral in kleine dingetjes kan ik nog wel heel normaal doen. En ik lach nog om stomme grapjes.)

Maar de angst dat dit toch echt de waarheid is die op de achtergrond altijd de waarheid zal blijven... Ik kan deze niet aan.

Lentemanie

Oh oh oh wat doet dit zonnige lenteweer me goed.

Zo goed zelfs dat mijn therapeut gister voorzichtig iets met me deelde. Ze zag ineens wat manische trekjes bij mij openbaren. Een weekje thuis van hot naar her vliegen, niet meer stilstaan en mijn hoofd na dit weekje al niet meer stop kunnen zetten. Op de therapie ben ik ongekend aanwezig. Sja, dat was ook al door mij opgemerkt. Ik zou nu wel 20 blogjes per dag kunnen schrijven. En mijn wilde dromen lijken elke nacht wilder te worden.

Maar dat betekent niet dat ik manisch bén. Ik heb de afgelopen nacht 11 uur geslapen.

Dat stelt dan toch weer gerust.

Van een Mus en een Stier

Ik heb hevig gedroomd vannacht.

Droom 1: Een musje in de besneeuwde tuin van mijn ouderlijk huis. Alleen in een nestje op een paal middenin de tuin. Een oudere vrouw komt haar ineens verzorgen, of zoiets. Ik zie die vrouw later ook de bevroren vijver sneeuwvrij bezemen. Geen idee wie ze is.

Ze spreekt me aan over dat musje, laat zien dat het niet goed gaat. Er zit een ei in dat musje en dat gaat er niet uit, omdat het musje dat niet kan, of niet weet hoe dat moet, of zoiets. Ze houdt het musje ondersteboven en schudt er plukken vacht uit. Dat was bedoeld voor haar nestje, maar ze weet niet hoe het te gebruiken. En ze kan ook al geen goed nestje vinden omdat er een lichtje ontbreekt bij essentiele nestelplaatsjes.

Daar spreek ik mijn vader op aan en dan begint een grote tocht vol ingewikkelde handelingen die eindigt in de auto op weg naar een betere plek voor dat musje. Dat is inmiddels een ei geworden en dat ei breekt. Mijn vader, mijn zus en haar vriend leggen onhandig de druipende dooier op een plaats waar het volgens hen goed is. Ik begrijp er niets van en voel me machteloos en gefrustreerd over zoveel onlogisch handelen en zulke slechte communicatie. Ik vraag mijn vader nog waarom we helemaal hierheen zijn gereden, terwijl er bij ons huis ook een groot bos is. Ja, dat weet hij ook niet, hij voelde een noodzaak te handelen, maar had geen idee hoe.

Droom 2: Een dolle stier neemt alles en iedereen op de hoorns. Een grote bus scheurt hard achteruit tegen die stier, maar het gaat maar door. Het is angstaanjagend, gefilmd als zo'n realityvideo uit een fout SBS6-programma.

Realiteit: Zo op therapie hoef ik niet om uitleg te vragen, want daar doen ze niet aan.

Iemand enig idee?

Analyse

De laatste dag van mijn bezinningsweek. Ik had beter in het begin kunnen lanterfanten, nu lukt dat echt niet meer. Op zo'n laatste dag moet ik er alles uithalen. En moet ik ook nog even wat helderder krijgen welke inzichten ik nu heb opgedaan. En hoe ik de laatste maanden therapie het beste kan gebruiken.

Maar helder? Ho maar. Het enige inzicht dat zich naast het lijstje losse eindjes opdringt, is dat ik veel nadenk. Teveel nadenk. Misschien is het piekeren, ik weet het niet eens. Veel analyseren, proberen te begrijpen, grip zien te krijgen op het fenomeen Lotje.

Mijn Lief zegt: "Het is als een bloem die je onder de microscoop legt. Je analyseert zo enorm dat je niet eens meer ziet dat het een bloem is." Mijn moeder zegt: "Al jouw ongemakken hebben andere mensen ook, maar jij staat er bij stil en maakt er een probleem van." Ik heb echt heel veel zin om haar te slaan als ik dit weer teruglees. Dat dan weer wel.

Het voelt alsof ze het mis hebben, maar ergens kenmerkt het mij wel, dat analyseren. De waarheid zal misschien ergens een combinatie zijn: Ik voel zoveel angst en onzekerheid om mijn eigen persoon, dat ik met alle macht probeer alles te begrijpen, te voorspellen en te begrenzen.

Vermoeiend hoor.

Inzichten Zonder Therapie

Mijn therapievrije week zit er bijna op. Niet doorgebracht in Afrika, maar thuis. En dat heeft ons een mooi nieuw interieur opgeleverd en een groen balkon. Ik kon namelijk niet stilzitten.

Terwijl mijn Lief het ene na het andere boek verslond en de dag zittend, hangend of liggend in bed doorbracht, maakte ik lijstjes en plannen en vloog van de ene hoek naar de andere in de stad.

Ondertussen flink nadenkend over mezelf. Mijn therapie is momenteel gedegradeerd (of opgewaardeerd) van een klachtenreducerend proces naar een zoektocht naar mezelf. En naar mijn levensgeluk. Ik ben mijn therapeuten innig dankbaar.

Ik kwam er deze week achter dat:

- ik mij blij vlagen héél erg somber en ongelukkig kan voelen en een pijnlijke leegte voel in mijn leven in de wereld om me heen.

- ik tegelijkertijd erg kan genieten als ik mij nuttig kan maken en ik weet dat ik waardevolle dingen doe.

- mijn lichaam mij vaak in de weg zit en alle minder mooie plekjes mij regelmatig overspoelen met een gevoel vreselijk lelijk en waardeloos te zijn.

- ik dat soms gewoon even kan vergeten en kan genieten van chocola en biertjes in de zon.

- ik vreselijk gespannen kan zijn en mijn Lief wakker houd met het geknars van mijn tanden.

- ik verhalen bedenk voor mijn leven en dat ik die leef; het lukt me niet zonder nadenken, interpreteren, voorspellen en bedenken 'gewoon mijn ding te doen'.

Dat ik mijn leven leef als een verhaal is wel het grootste inzicht dat ik deze week heb opgedaan. De rest wist ik eigenlijk al. Wat overigens niet wil zeggen dat ik dat inmiddels onder controle heb gekregen.

Ik voel me gelukkig als ik kan vluchten in dromen, fantasieen, ideeen en verhalen. Maar de behoefte aan écht contact, aan een authentieke Ik en aan rust in mezelf, is zich steeds meer op gaan dringen.

Het besef dat ik het moeilijk vind om Ik te zijn en niet een interessante ander, doet pijn.

Maandag op naar therapie: op naar Mezelf.

De Vulkaan

Mijn Lief en ik hadden nu midden in de warme Afrikaanse zon ontbeten. Genietend van de eerste dag van onze luxueuze wildgeboekte vakantie in een all-inclusive resort. De meest decadente manier die ik kon bedenken om even afstand te nemen van therapie en alle zorgen.

Was het niet dat De Vulkaan roet in ons ontbijt gooide.

Zoals vaker, dat er wat borrelt onder de oppervlakte en het kan er niet anders uit dan met een geweldige explosie. Met de nodige gevolgen.

Voor iemand die al 7 maanden onder therapeutische begeleiding dergelijk geborrel in kaart probeert te brengen om de grote explosies wat meer voor te zijn...

...is dit dan eigenlijk ook wel de meest prachtige manier om haar vakantie in stof op te zien gaan.

Golfbeweging

En toen ging het steeds lekkerder, steeds meer vanzelf. Blij en nog iets blijer. Optimistischer en denken over het einde van de therapie.

En dan is er toch weer een beetje spanning en dan is het ineens ook niet meer te negeren. Er komt weer onzekerheid en zelfs een sprankje pessimisme.

Therapie volgt een golfbeweging. Kwestie van doorzwemmen dus.

Lang Niet Gek!

Het was een Pasen met bizar veel paaseitjes. En bizar weinig schuldgevoelens.

Een paar heerlijke eerste stappen gezet in mijn wandelagenda. De spierpijn zeurt na, maar de gesprekken met mijn wandelvriendin voelen als een warme deken die ik zolang mogelijk om me heengeslagen houd.

Ik heb lang niet geblogt, maar dit is een blogje waard. Ik werk toe naar het einde van mijn therapie. Rustig aan, niet het einddoel voorbij hollen om vervolgens te struikelen en snoeihard onderuit te gaan.

Ik laat me nu gewoon eventjes niet gek maken.

Veilige Ellende

Ze waarschuwden me al toen mijn eetstoornis onder de aandacht kwam. Het wegnemen van een eetstoornis geeft alle verborgen emoties, angsten en frustraties de vrije ruimte.

Ik kan niet anders dan dit beamen. Ik eet netjes volgens het programma en ben bijna een voorbeeldige patient. Maar nu ik me langzaamaan onrustiger begin te voelen, ongelukkiger ook en vooral erg bang voor wat er komen gaat, eet ik dit weekend het liefst even helemaal niets.

Liever controle dan onveilige onzekerheid. Of zoals de therapeuten het achten te zeggen: voorlopig kies ik nog even voor de veilige ellende.

Augurken

Het accepteren van mijn eetstoornis verloopt onverwacht voorspoedig.

Dat ik altijd al hevig piekerde over eten en dat ik zwaar ongelukkig was met mijn gezonde BMI's, dat wist ik al. Maar ik voel me ook echt thuis in de groep en het slapen in het ziekenhuis bevalt stiekem ook best goed. Lekker veel rust, regelmaat en structuur als houvast. Dat kwam ik Thuis een beetje tekort bemerk ik nu.

Dus vrijdagmiddag heb ik een worsteling moeten doorstaan: ik durfde niet naar Thuis. Want Thuis is waar het altijd misgaat.

Nu zit het weekend er bijna op en er is nauwelijks iets misgegaan. Niet noemenswaardig. Nou ja, een pot augurken vlak voor slapen gaan. Maar augurken zijn niet bijzonder ongezond. Dus ik ben een beetje trots op mezelf.

Helaas voel ik me te moe om mezelf een schouderklopje te geven. Bij thuiskomst dit weekend werd ik op slag ontzettend moe en dat is tot nu gebleven. Bijna nergens toe in staat en te moe om iedereen terug te sms-en laat staan allerlei individuen te woord te staan.

Alleen dit blogje moest zeker geschreven worden!

Eet Gestoord

Het knaagt wel een beetje aan me, dat ik hier zo afwezig ben. Daarom snel een berichtje om te laten weten dat ik er nog ben. En dat ik heel, heel moe ben en zo druk met alle verwarring in mijn hoofd. Het valt nog niet mee om een eetgestoorde te zijn. En al helemaal niet om dat a) te accepteren en b) te veranderen. Maar ik zet door!

30 minuten

Ik heb over precies 30 minuten een moeilijke ontmoeting.

Iemand die ik sterk met mijn gekoesterde, maar inmiddels wel voormalige baan associeer, staat dan voor mijn deur. Om werkspullen op te halen en dan weer naar huis te gaan. En ondertussen stiekem te kijken hoe het er met Lotje voor staat. Want we hebben elkaar alweer een jaar niet gezien. Ik heb overigens ook nooit iets van deze collega gehoord in dit afgelopen jaar. Geen kaartje, geen belletje, geen sms-je, geen mailtje. Helemaal niets.

Totdat bleek dat ik zijn spullen had en die moesten natuurlijk terug.

Omdat ik me kapotschaam voor mij en mijn problemen, waaronder misschien nog het meest mijn eetprobleem, heb ik de hele dag ondraaglijke spanning gevoeld. Heb een keer extra de enorme trap in het ziekenhuis op en neer gehold, 30 baantjes gezwommen (ik wilde graag meer, maar het is wel zwaar na zo'n lange tijd) en heel hard gefietst naar huis. In de kou, mijn zwemnatte haar was in slierten bevroren.

Ik heb netjes gekookt, vervolgens niet gegeten. Maar wel gedronken. Ik zit nu op 3 bier... Grootste zorg is nu weer dat ie niet merkt dat ik heb gedronken, want dat zou een afgang zijn. Ik zit hier niet als een of ander uitschot aan de drank terwijl hij hard aan het werk is!

Eerlijke conclusie: ik blijf dingen doen waarvoor ik me schaam. En deed ik ze niet, dan kan ik het niet aan. Misschien is het wel heel erg goed dat ik over 2 weken aan mijn eetstoornis ga werken.

Boos

Ik ben heel erg boos.

Boos op mezelf omdat ik maar loop aan te hannessen en er niks van bak. Ik ben een jaar verder en ik ben niet beter, ik ben alleen maar slechter. Ik ben een Niets: zonder baan, zonder sportieve of andere zinnige vrijetijdsbesteding, zonder noemenswaardig sociaal leven of andere hobby, zonder eigenwaarde en zonder zelfrespect.

Ik ben ook boos op de therapeuten en op de groep en op de therapie in het geheel. Ze trekken me de zwakte in en maken me kwetsbaar, peuteren van alles los en als ik het vervolgens niet meer weet, moet ik niet zo zielig doen. Want ik kan het allemaal best zelf.

Ik ben vreselijk boos op mijn vader die zijn beide dochters de vernieling in heeft geholpen en ons vervolgens een trap na geeft door de therapie als een zwakke keuze neer te zetten. Zo vreselijk boos dat ik in gedachten op zijn dikke buik loop te stompen. Boos omdat ik dat nooit echt zal doen, het misschien zelfs nooit zal durven uitspreken. Woest word ik ervan!

Boos ook op mijn Lief waarin mijn vader mij achtervolgt. In kleine dingetjes voel ik mijn vader zijn aanwezigheid weer, zijn overgevoeligheid en dominantie, en wordt het zo pijnlijk duidelijk hoeveel dat me nog doet. Ik voel zoveel boosheid naar mijn Lief, maar vooral ook ben ik boos dat mijn allerliefste Lief hieronder gebukt gaat. Hoe graag ik al dit gedoe en deze ingewikkelde ellende bij hem weg had willen houden, hoe graag ik een lief vriendinnetje was geweest. Een gezellig en fijn vriendinnetje, vrolijk ook en sexy.

Ik ben boos op de wereld die mij geen fijne eigen plek lijkt te gunnen en boos op het leven dat een worsteling is en wanneer je deze lijkt te overwinnen, vervolgens duidelijk maakt dat het leeg en zinloos is en dat er zoveel andere narigheid is en dat het nooit echt makkelijk zal worden.

Ik ben ook best in de war. Maar ook vooral boos. Het leek me wel even goed dit van me af te gooien, misschien zal het dan iets wijken voor alles wat nu door de boosheid wordt geblokkeerd.

Wellicht is doorwerken in de hoop op beter een illusie, maar stilstaan brengt me zeker niets.

Herstart

Ach, problemen zijn wat ze zijn. Problemen. En ze blijven me steeds in alle facetten verrassen. Er zitten allemaal van die laagjes in die me er telkens op pijnlijke wijze erop wijzen dat ik mezelf nog helemaal niet zo goed ken.

Maar na het afbouwen van 40mg naar 20mg citalopram zit ik nu weer op 30mg. En ik herstart mijn leven! Nog een beetje wiebelig, maar het voelt zoveel beter!

Beetje gehaast en geirriteerd en misschien een klein beetje hyper ben ik wel. Het vliegt nog op geen enkele manier de bocht uit, dus laat mij maar even. Ik zie weer een zonnetje door de mist heentrekken.

Glad IJs

Mijn weekend was een hel. Ik omschreef het aan de psycholoog in ons gesprek vanochtend: "Slechter kan niet." De keuze werd zo vanzelf gemaakt.

Per 1 maart start ik bij de eetgestoorden. Ik hoef er niet meer over na te denken. Ik moet nu alleen overeind zien te blijven. Voldoende uitdaging, want ik glibber op glad ijs. Nam gister 3 oxazepammetjes in met een fles cider. Eet elke avond precies die hoeveelheid chocola dat ik op het randje van overgeven zit. Mijn Lief en ik kunnen de ellende niet meer verdragen en besluiten de komende tijd even zonder elkaar te zijn.

Nu ervaar ik wat de drang tot leven is. Zonder was ik er nu niet.

Eetgestoord

Ik ben aan het eind van een voor mij bijzondere week therapie. Ik ging er met volle kracht tegenaan. Open zijn over lastige dingen, niet denken maar durven en doen. En heel veel delen. Ik nam mijn plek in als een open boek dat iedereen mocht lezen.

Want ik was me ineens zo bewust van het leven dat ik alleen moet trekken na deze therapie.

Ook is deze week mijn dosis antidepressiva weer opgehoogd (van 20mg naar 30mg citalopram; het ging té snel bergafwaarts) en is mijn eetprobleem tot een discussiepunt in de groep en bij het team geworden.

Wel of niet overstappen naar de eetgestoordengroep, that's the question.

Nadeel van die overstap: Ik zit nu in een groep die ontzettend prettig voelt, waar ik met gemak mijn verhaal durf te doen, waar ik me echt kan bezighouden met dieperliggende thema's waar ik me eerder nooit de ruimte voor gaf, maar wat ontzettend goed voelt om daar wel de ruimte voor te hebben. Ik heb hier een soort van thuiskomen. In de eettherapie draait het daar wat minder om, het gaat om het eetprobleem en ook wel wat de dieperliggende oorzaken zijn, maar de therapie is met name toch gerelateerd aan het verstoorde eetgedrag.

Voordeel van die overstap: Mijn gedoe met eten (eetbuien, heel rot voelen over mijn lichaam, moeilijk structuur kunnen vasthouden zoals elke avond koken) houdt me zo erg bezig dat ik daar graag iets aan zou willen doen. De eettherapie biedt me een geweldige kans hierin door 5 (!) maanden intensief hiermee bezig te zijn. Het is wel hét probleem in mijn hier en nu en hoe graag ik ook wat dieper in mijn ziel zou willen spitten, misschien moet ik toch eerst de zaken aanpakken die daar nog vóór komen. Bovendien is de groep waar ik nu in zit, toch altijd tijdelijk: binnen 4 weken vertrekken 5 van de 9 groepsleden.

Nadeel van deze keuze: eetbuien.

Mijn lieve groepsleden zijn verdeeld, de teamleden zijn verdeeld en ikzelf ben verdeeld. Ik lijk voldoende capaciteiten te hebben om mijn huidige therapie met volle kracht te volgen en hier ontzettend veel aan te hebben. Maar het eten wordt meer en meer en meer een probleem.

Buiten de therapie werkt het ook niet echt mee. Mijn Lief heeft geen buffer meer om me op te vangen en me te ondersteunen. Het voelt alleen maar meer zichtbaar dat ik het alleen niet kan.

Mijn volgorde is nu: eetgestoord, door ouders verstoord, bipolair. Als ik de ziekenhuisdeur over een aantal maanden hard achter me dichtsla, zal alleen bipolair er nog staan!

Vriendschap

Een vriendin brandde wel duizend kaarsjes voor mij. En zelfs haar enige echte unieke doopkaars. Ik ontving een foto op mijn telefoon en moest even slikken. Iemand die zó duidelijk liet weten om mij te geven en oprecht wilde dat alles in en voor mij beter zou worden. Best ongemakkelijk als je het liefst alleen in een donker hoekje wilt blijven zitten.

Dus daar moest ik uit.

Ze nam me vandaag mee op een wandeling. Geen haar op mijn hoofd dat ik zelf op dat idee was gekomen. Laat staan dat ik het was gaan doen. Maar nu kon het. We hebben zelfs samen een gezellig taartje gegeten. Eens geen calorieen stampen als niemand het ziet, gewoon een sociaal taartje op de publieke zaterdagmiddag.

De verjaardag vanavond bleek wel een stap te ver. Ik heb mijn hoekje weer opgezocht. Maar dan wel mét een goeie herinnering aan vandaag en het warme gevoel van een onmisbare vriendin.

Ik voel ineens ook de warmte van mijn enige en oudere zus. Zij belde en vertelde ook in therapie te gaan. Ze loopt tegen dezelfde dingen aan als ik en loopt steeds meer vast. Hoe pijnlijk om vast te stellen dat we inderdaad vreselijk ingewikkelde ouders en een destructieve opvoeding hebben gehad. Maar hoe fijn dat we dit samen delen. En erkenning voor ons beiden: wij zijn hier niet de oorzaak van.

Ik keek zojuist even in de spiegel en constateerde tevreden dat ik mezelf veel te dik vond, maar dat dit geen indringende emoties opriep. Ik kon het zien en beslissen dat het allemaal vast wel een keer goed komt.

Uitzichtloze Paniek

Het gaat bijzonder Niet Zo Goed met mij. Ik heb de therapeutische brief aan mijn vader geschreven en voorgelezen in de groep. Gehuild ook. Ik heb geprobeerd de ondraaglijke nutteloosheid van mijn leven op te lossen met filosofische theorieën. Ik heb een start gemaakt met het samenvatten van mijn levensverhaal. Ik stel me meer open in de groep en ga naar verjaardagen.

Maar ik verlies de grip. Wordt voortdurend overvallen door angstaanvallen en het lukt me nauwelijks meer in gezelschap te eten of te drinken. Krijg de vork of lepel of appel of beker niet meer naar mijn mond. Kom niet meer uit mijn woorden. Zie enorm tegen dingen op, als ik nadenk over dingen die nog gaan of moeten gebeuren, raak ik in paniek.

Dit is de derde dag zonder eetbui(en). Ik ga zo slapen, dus daar ben ik vrij zeker van. Dat geeft me een goed gevoel, die grip heb ik misschien nog wel. Maar het voelt onvoldoende en dat voelen de therapeuten met me mee. Dus willen ze me overplaatsen naar een andere groep om daar aan mijn eetstoornis te werken. Ik heb een lichte hoor, dat zien ze nog wel opgelost worden. Maar momenteel staat het mijn huidige therapie mogelijk teveel in de weg.

Ik verlies de grip op mijn zelfbeeld en op mijn relatie. Mijn Lief heeft het er vreselijk moeilijk mee. Het doet pijn, maar hij heeft gelijk: kom ik ooit nog uit therapie?

De Schreeuw

Wat een kloteweekend. Voel me zo depressief als een... hond? Leuk dóen lukt nog wel, maar voelen ho maar.

De pijnlijke zinloosheid van het leven dringt zich aan me op.

Ik ben een zaterdagavond alleen en wil dat niet, maar wil ook niet anders. Nu moet ik met wanhoop worstelen totdat mijn Lief weer naast me in bed komt liggen. Het heeft me vanavond een zak chips, driekwart bak ijs, 3 mini balisto´s en 2 minibounties gekost. Op de weegschaal staan doe ik niet meer, al zou ik het emotionele verschil niet eens meer voelen. Ik ben zo diep gezonken, de bodem is allang bereikt.

Morgen ga ik een therapeutische brief aan mijn vader schrijven. En net zoals ik hier eerlijk mijn schaamtevolle eetpatroon openbaar, wil ik die brief hier ook plaatsen. Want hoe ellendig ik me ook voel, ergens houden dit soort therapeutische aspecten me nog net hoopvol overeind.

Juist De Schreeuw kan leiden tot beterschap. Het verzuchten wijst het af.

Op de Bank zonder Boek

Ik lijk maar niet uit mijn "het is teveel!" stemming te komen.

Thuis pak ik geen boek als start van een fijn weekend met mezelf. Ik ga rondhangen en zeuren tegen mijn Lief. Natuurlijk helpt het niet dat ik met een kneuzing te kampen heb sinds ik onderuit ging met de fiets (ik ben klaar met de winter!). De pijn dringt zich steeds weer op de voorgrond.

Vanmiddag heb ik het graf bezocht van een medegroepslid die uit de groep en het leven besloot te stappen. Ik kwam met een maag vol opgeblazen spanning thuis. Waar die te laten?! Niet in een eetbui heb ik met mezelf en de therapeuten afgesproken. Ik heb 5 beschuitjes met halfvolle jam getolereerd. En een diepvriespizza en een handjevol opgewarmde volkorenmacaroni met rucola en ketchup light. En twee warme chocolademelk. Of drie.

Ik voel me niets beter.

Kon ik maar op de bank met een boek, met een flinke portie houvast in mijn lijf.

Genoeg is genoeg

Hartstikke fijn zo'n doorbraak. En het voelt nog steeds goed dat ik er in therapie verder mee kan gaan. Maar soms is het genoeg even genoeg.

Na het in kaart gebrachte knelpunt, dat ik eigenlijk nooit helemaal mezelf durf te zijn, kwamen ineens ook mijn eetbuien op tafel. De psychiater wilde dat ik zo concreet mogelijk was in de groep over dit 'probleempje' van mij. Ik gaf aan er best over te willen praten en het graag anders zou zien en er dus ook aan wilde werken, maar dat het nu even niet zo uitgebreid ging. Ik zou verdorie dezelfde middag mijn levensverhaal voorlezen! Er zijn grenzen.

Ik was tevreden met mijn heldere assertieve houding. Het gaat immers bovenal om zorg voor jezelf. En daar was ik mee bezig, aanvoelen hoeveel ik aankon en dus voor mezelf zorgen.

In een individueel gesprek met de stagaire (dit punt laat ik even liggen) werd me gevraagd waarom ik niet wilde werken aan mijn problemen.

En bedankt.

Ik wil nu geen gesprekken meer met een student die niets anders blijkt te kunnen dan zagen en trekken zonder enig menselijk--laat staan professioneel--inzicht. En ik wil rust. Ik ervaar geen enkele buffer meer voor tegenvallers en uithalen. Die buffer moet nodig weer even worden aangevuld.

Daarom ben ik vandaag van therapie thuisgebleven. Niet dat het direct beter voelt, maar het moest even. Genoeg is soms gewoon even genoeg.

Morgen weer ruimte voor meer.

Het verdriet van een mazzelaar

Ik heb me gisteren vastberaden door de dag heengesleept. Met een bonzend hoofd en een kloppend hart, vol verdriet. De gelijkenis met Poes drong me op: angstig deed ik alsof ik nergens last van had en probeerde ondertussen veilige plekjes te vinden.

Het heeft me goed gedaan om naar therapie te gaan. Om uit te spreken naar mijn groepsgenoten hoe zwaar het voor me is. Na therapie naar één van mijn allerbeste vriendinnen te gaan om elkaar cadeautjes te geven. Omdat we denken dat het van ons wordt verwacht. En omdat we de ander zo graag blij zien. Ik dronk haar laatste muntthee op.

Ik kwam achter mijn bipolaire diagnose vandaan en vertelde persoonlijke dingen. Het is onwennig om anderen verscholen kanten van jezelf te laten zien. Ik voel me zo soft. Alsof ik me druk maak over dingen die iederéén heeft. Maar de pijn die ik voel is echt. De pijn over een leven dat achter me ligt waarin ik nooit echt mezelf durfde te zijn. De contacten die ik nooit echt aan durfde te gaan. En niemand die dit ooit vermoedde, want ik heb de kunst zo goed bij anderen afgekeken.

Ik kan er zo weer om huilen.

Maar onder al dit verdriet voel ik zóveel opluchting! Ik ben toch maar een mazzelaar om mezelf onder begeleiding te mogen veranderen.

Pijn en Poes

Ik was op de vlucht en had geen idee. Vandaag is het kwartje dan eindelijk gevallen. Mijn meest essentiele knelpunt is vakkundig blootgelegd.

Nu voel ik ondraaglijke pijn en intens verdriet. Zo erg dat ik niet weet wat ik ermee moet. Ik heb zin om in mezelf te snijden al heb ik dat nooit gedaan en zal ik dat ook nu niet doen. Ik wil een eetbui krijgen om de spanning weg te maken, maar ik kan niet eten. Machteloos voel ik alles door me heen trekken.

Morgen weer een dag therapie en daar moet ik mensen onder ogen komen die me op mijn kwetsbaarst hebben gezien. Ik durf niet, maar ga toch.

Want als ik thuiskom, is Poes er. Op mijn aandringen samen met mijn Lief geadopteerd. Het is niet alleen de kroon op onze relatie. Ik wil de antidepressiva verder afbouwen en heb wel vertrouwen in Poes als alternatief.

What's going on?

De eerste twee dagen therapie van het nieuwe jaar achter de rug.

Deze dagen is hoofdpijn ontstaan, toegenomen en nu continu aanwezig. 's Nachts kom ik moeilijk in slaap en word vervolgens weer wakker door mijn tandengeknars. Ik heb veel spanning in mijn lijf.

Ik vind het ineens moeilijk om in therapie te praten over mijn knelpunten of zogenaamde 'thema's'. Ik kan zo snel niet iets vinden en helder onder woorden brengen. Ik ben moe en alleen maar erg alert op de problemen van anderen. Dus ik heb wel energie. Best veel zelfs (doe boodschappen, kook en maak zelfs af en toe iets schoon). Maar ik ben akelig gespannen en voel me vreselijk moe.

In dit soort situaties weet ik altijd graag wat er aan de hand is. Komt het door het afbouwen van de antidepressiva? Wil ik niet meer praten in therapie maar juist weer aan de slag in mijn oude baan (in mijn oude leven) en dan ook graag per direct? Ben ik zwanger?

Inzichten zijn welkom.

(Zwanger blijk ik overigens niet te zijn.)

Donker December

Ik heb afgelopen weken weer ervaren hoe een depressie ook alweer voelt. Huilend belde ik op kerstavond mijn lieve vriendin. Gelukkig lukte het me nog haar te bellen zodat ik kon zeggen dat ik niet bij het kerstdiner zou zijn die avond. Zij begreep alles en dat wist ik en daarom durfde ik ook te bellen.

De kerst hebben mijn Lief en ik alleen doorgebracht. Rustig, binnen, op de bank.

De dag na kerst gingen we naar Berlijn. Een week en we zouden dus ook Oud&Nieuw vieren. We hadden deze vakantie lang geleden bedacht en geboekt en we droomden van groots spektakel. Maar het werd een week overleven. Onze relatie kwam ineens ook in donkere sferen terecht en we hebben ons doel strak voor ogen moeten houden om er samen weer uit te komen.

Dat is gelukt en nu zijn we thuis.

Ik kan vandaag gelukkig niet nadenken. Of ik bedoel eigenlijk: het lukt me vandaag niet na te denken. En dus voel ik me best goed. Zo wil ik dat 2010 zal zijn!