30 minuten

Ik heb over precies 30 minuten een moeilijke ontmoeting.

Iemand die ik sterk met mijn gekoesterde, maar inmiddels wel voormalige baan associeer, staat dan voor mijn deur. Om werkspullen op te halen en dan weer naar huis te gaan. En ondertussen stiekem te kijken hoe het er met Lotje voor staat. Want we hebben elkaar alweer een jaar niet gezien. Ik heb overigens ook nooit iets van deze collega gehoord in dit afgelopen jaar. Geen kaartje, geen belletje, geen sms-je, geen mailtje. Helemaal niets.

Totdat bleek dat ik zijn spullen had en die moesten natuurlijk terug.

Omdat ik me kapotschaam voor mij en mijn problemen, waaronder misschien nog het meest mijn eetprobleem, heb ik de hele dag ondraaglijke spanning gevoeld. Heb een keer extra de enorme trap in het ziekenhuis op en neer gehold, 30 baantjes gezwommen (ik wilde graag meer, maar het is wel zwaar na zo'n lange tijd) en heel hard gefietst naar huis. In de kou, mijn zwemnatte haar was in slierten bevroren.

Ik heb netjes gekookt, vervolgens niet gegeten. Maar wel gedronken. Ik zit nu op 3 bier... Grootste zorg is nu weer dat ie niet merkt dat ik heb gedronken, want dat zou een afgang zijn. Ik zit hier niet als een of ander uitschot aan de drank terwijl hij hard aan het werk is!

Eerlijke conclusie: ik blijf dingen doen waarvoor ik me schaam. En deed ik ze niet, dan kan ik het niet aan. Misschien is het wel heel erg goed dat ik over 2 weken aan mijn eetstoornis ga werken.

Boos

Ik ben heel erg boos.

Boos op mezelf omdat ik maar loop aan te hannessen en er niks van bak. Ik ben een jaar verder en ik ben niet beter, ik ben alleen maar slechter. Ik ben een Niets: zonder baan, zonder sportieve of andere zinnige vrijetijdsbesteding, zonder noemenswaardig sociaal leven of andere hobby, zonder eigenwaarde en zonder zelfrespect.

Ik ben ook boos op de therapeuten en op de groep en op de therapie in het geheel. Ze trekken me de zwakte in en maken me kwetsbaar, peuteren van alles los en als ik het vervolgens niet meer weet, moet ik niet zo zielig doen. Want ik kan het allemaal best zelf.

Ik ben vreselijk boos op mijn vader die zijn beide dochters de vernieling in heeft geholpen en ons vervolgens een trap na geeft door de therapie als een zwakke keuze neer te zetten. Zo vreselijk boos dat ik in gedachten op zijn dikke buik loop te stompen. Boos omdat ik dat nooit echt zal doen, het misschien zelfs nooit zal durven uitspreken. Woest word ik ervan!

Boos ook op mijn Lief waarin mijn vader mij achtervolgt. In kleine dingetjes voel ik mijn vader zijn aanwezigheid weer, zijn overgevoeligheid en dominantie, en wordt het zo pijnlijk duidelijk hoeveel dat me nog doet. Ik voel zoveel boosheid naar mijn Lief, maar vooral ook ben ik boos dat mijn allerliefste Lief hieronder gebukt gaat. Hoe graag ik al dit gedoe en deze ingewikkelde ellende bij hem weg had willen houden, hoe graag ik een lief vriendinnetje was geweest. Een gezellig en fijn vriendinnetje, vrolijk ook en sexy.

Ik ben boos op de wereld die mij geen fijne eigen plek lijkt te gunnen en boos op het leven dat een worsteling is en wanneer je deze lijkt te overwinnen, vervolgens duidelijk maakt dat het leeg en zinloos is en dat er zoveel andere narigheid is en dat het nooit echt makkelijk zal worden.

Ik ben ook best in de war. Maar ook vooral boos. Het leek me wel even goed dit van me af te gooien, misschien zal het dan iets wijken voor alles wat nu door de boosheid wordt geblokkeerd.

Wellicht is doorwerken in de hoop op beter een illusie, maar stilstaan brengt me zeker niets.

Herstart

Ach, problemen zijn wat ze zijn. Problemen. En ze blijven me steeds in alle facetten verrassen. Er zitten allemaal van die laagjes in die me er telkens op pijnlijke wijze erop wijzen dat ik mezelf nog helemaal niet zo goed ken.

Maar na het afbouwen van 40mg naar 20mg citalopram zit ik nu weer op 30mg. En ik herstart mijn leven! Nog een beetje wiebelig, maar het voelt zoveel beter!

Beetje gehaast en geirriteerd en misschien een klein beetje hyper ben ik wel. Het vliegt nog op geen enkele manier de bocht uit, dus laat mij maar even. Ik zie weer een zonnetje door de mist heentrekken.

Glad IJs

Mijn weekend was een hel. Ik omschreef het aan de psycholoog in ons gesprek vanochtend: "Slechter kan niet." De keuze werd zo vanzelf gemaakt.

Per 1 maart start ik bij de eetgestoorden. Ik hoef er niet meer over na te denken. Ik moet nu alleen overeind zien te blijven. Voldoende uitdaging, want ik glibber op glad ijs. Nam gister 3 oxazepammetjes in met een fles cider. Eet elke avond precies die hoeveelheid chocola dat ik op het randje van overgeven zit. Mijn Lief en ik kunnen de ellende niet meer verdragen en besluiten de komende tijd even zonder elkaar te zijn.

Nu ervaar ik wat de drang tot leven is. Zonder was ik er nu niet.