Diagnose

Hoe vaak wordt er aan een diagnose getwijfeld voordat deze "definitief" is?

De derde psychiater die ik nu "heb" in het ziekenhuis, en die ik vorige week sprak, blijkt zijn twijfels te hebben. Het manische is bij mij dan ook niet heel duidelijk, want niet zo extreem, en daarvan laten psychiaters de diagnose blijkbaar vooral afhangen.

Ik ben in tranen, want ik heb die houvast zo nodig. En ik was verdorie net begonnen met een serieuze acceptatiepoging.

De betreffende psychiater heeft me 20 minuten gesproken, mijn dossier nauwelijks bekeken, hij zit er vast naast. Maar oh wat maakt het me onzeker.

En waarom begrijpen die mensen nou niet wat zo'n diagnose voor je betekent?!

Verlichting

Mijn nieuwe psychiater--mijn derde inmiddels--was gevoelig voor mijn argumenten.

Die vieze lithium hoef ik niet meer te slikken!

Daarvoor in de plaats krijg ik nu pillen die goed weg te werken zijn: Priadel. Ook lithium, maar dan anders.

En dat maakt die hele bipolaire diagnose toch echt een heel stuk makkelijker te behappen.

Plus

In het meest recente exemplaar van het lijfblad van manisch-depressievelingen (Plusminus) staat een persoonlijk stuk en dat stuk gaat voor een groot deel over mij. Niet dat ik dat blad ooit eerder onder ogen had gehad, noch dat ik wist dat het bestond.

Ik ben nog niet zover in de acceptatie van mijn bipolaire stoornis.

Ooit kom ik tot volledige acceptatie en daarmee tot wat meer rust in mijn hoofd, daarvan ben ik overtuigd. Die overtuiging is in overweldigende mate gebaseerd op mijn Grote Bipolaire Voorbeeld, de geweldige vriendin die voor mij het bipolaire pad heeft geëffend. Zij heeft ook het--voor mij ontroerende--stuk in Plusminus* geschreven.

Lieve Carice, bij jou geloof ik niet in minus, ik zie alleen maar PLUS!

(Ik ben ZO blij dat jij ook niet normaal bent!)



* Misschien kan ik Carice verleiden het stuk op haar site te plaatsen (www.caricedewildt.nl) of wellicht wordt het binnenkort op www.vmdb.nl/kwartaalblad-plus-minus geplaatst.

Achtbaan

Natuurlijk werd het wel de Python. En De Vliegende Hollander en nog meer achtbanen waarvan ik het bestaan voor het eerst leerde kennen.

Ik gooide mijn gezonde voorzichtigheid overboord en onderdrukte de pijn in mijn wat wiebelige nek. Riemen vast en beugels naar beneden en ik en mijn liefje werden van links naar rechts naar ondersteboven en plots weer terug geslingerd.

Met een minuutje is het ook wel bekeken, dus dat was te overzien.

We hebben er een goede dag van gemaakt. Gelachen om de meest absurde foto's die van ons in allerlei standen waren genomen (mijn liefje altijd kaarsrecht overeind en vrolijk om zich heen kijkend; ik weggedoken tegen hem aan met één hand steevast voor mijn gezicht). Ijsjes gegeten en eindeloos het plattegrond bestudeerd om dan ook echt het máximale uit ons bezoek te halen (hetgeen overigens redelijk is gelukt).

Dus ik heb geen spijt hoor. Ben enkel vandaag weer aan bed gekluisterd, beweging is me weer even ontnomen en de donkere sombere fatalistische ellendige rotgevoelens nestelen zich dan weer hardnekkig in mijn lijf.

Was ik maar weer helemaal op de been dan trapte ik ze zo voorbij Kaatsheuvel. En ging ik lekker een eind fietsen.* Dáár heb ik zin in!

* ik prefereer overigens wel een stabiel recht fietspad...

Rug

En toen schoot het in mijn nek. En in mijn rug.

De afgelopen twee dagen heb ik in één houding op mijn slaapbank gelegen. Met boek, afstandsbedieningen van tv en dvd-speler binnen handbereik. Mijn flesje water, doosjes oxazepam en paracetamol en veel pepernoten.

Terwijl buiten het mooie weer schitterde. Het mooie weer dat ik zo vreselijk had gemist toen ik me afgelopen week geteisterd zag door hevige herfstormen. En nu lag ik binnen, nauwelijks in staat me te bewegen. Zo kan een depressie dus--ondanks hoge doses antidepressiva en lithium--toch nog ontstaan.

Vandaag kan ik me weer wat bewegen en zet ik de tegenaanval in. Ik laat zeker niet nog een laatste dag mooi weer aan me voorbij gaan. Vandaag ga ik met mijn liefje voor de eerste keer in ons leven naar de Efteling!

Alleen de Python wordt 'm niet vandaag.

Stiekeme oplossing

Oké, ik weet dat het eigenlijk niet de bedoeling is.

Maar al de hele dag wordt mijn hoofd geteisterd door de muziekkeuze van mijn Afrikaanse onderburen. Zij mogen plaatjes draaien op de braderie vandaag en één nummer heeft duidelijk hun voorkeur. Ik zou het inmiddels van achter naar voren kunnen meejengelen.

Door deze Afrikaanse vreugde schallen bovendien met evenveel enthousiasme het live-bandje op het podium rechts en de volkse liedjes uit de luidspreker van een marktkoopman links. Ik bevind me hier ergens tussenin en weet zo langzamerhand niet meer waar ik het zoeken moet.

Deze situatie schreeuwde om een oplossing. Ik durfde de confrontatie met al die muziekliefhebbers niet goed aan en dus werd het één van mijn wonderpilletjes: oxazepam.

Ik weet het: natuurlijk zijn pillen niet de oplossing. Daarom heb ik er ook een volle bak aardbeien bij gegeten. Geweldig!

Stabiel en dan...?

Fijn, die stabiliteit.

De wrede herfst slaat vandaag in volle natte, koude en donkere hevigheid toe. Mijn liefje bevindt zich in een machteloze mok-toestand (hij is aan het mokken) sinds de arboarts hem gisteren zakelijk te kennen gaf dat hij gewoon weer aan de slag moet. Er stond nu eenmaal niet meer vrije tijd op het gemiddeldenschema voor gevallen zoals hij. Mijn intensieve therapie begint over een week en dan is het 16 weken lang 5 dagen per week serieus aan de bak. Dat lijkt wel een beetje op werken en dat vind ik op dit moment ook nog geen aantrekkelijk idee. Mijn huisbaas blijkt mijn appartement te willen verbouwen en begint het liefst morgen al. Ik heb hem zelf nog niet gesproken, maar hij had het mijn buurman alvast meegedeeld. En mijn maandelijkse periode begint weer eens wat weken eerder. Kwam ik achter in het zwembad.

Hierop volgen geen huilbuien, pikzwarte wolken in mijn hoofd en vluchtpogingen onder mijn dekbed. Maar ook geen enorme stromen energie die zorgen voor daadkrachtige acties, enthousiaste opvrolijkingen en andere positiefs om voor evenwicht te vechten.

Niets van dat alles. Gewoon de situatie zoals die feitelijk is en ik die daar zo gestructureerd mogelijk doorheen loop, fiets, zit, douche, eet en slaap. Volgens mij is dit de balans waar ik mijn leven lang naar heb gezocht.

Ik vind er niet zoveel aan.

Stabiel

We zaten te juichen alsof we het mooist haalbare in het leven hadden bereikt.

Mijn psychiater is dan ook een heel leuk iemand.

Gisteren heeft hij officieel in het dossier vast laten leggen dat ik stabiel ben. Nu gaan de 6 maanden in waarin ik nog antidepressiva moet slikken.

Aftellen maar!

halve dip

Misschien heeft het met de reeds aanstormende herfst te maken. Anders is het de toeslaande verveling na 6 maanden thuis.

Feitelijk heb ik nu te maken met een terugval--denk ik.

Een kleine weliswaar, maar ik kan ze ook steeds minder goed hebben. En dus is het nog steeds heel erg. Het niet slapen, de agitatie en vermoeidheid, lusteloosheid en spanning. Niet de hele tijd, maar voldoende om mijn dag (en nacht) te verpesten.

Het meest irritante is eigenlijk vooral dat het verder zo ontzettend goed gaat. Zo goed, dat ik zelfs naar een feestje ben geweest waar ik voor het eerst de ouders van mijn liefje echt heb ontmoet--en ben goedgekeurd. Ik was helemaal in mijn element.

Als het daarna weer zo inzakt, voelt dat achterlijk frustrerend.

Het lukt me aan de andere kant ook niet me er helemaal aan over te geven. Het gaat té goed om echt depressief te zijn.

Zó irritant!