Vriendschap

Een vriendin brandde wel duizend kaarsjes voor mij. En zelfs haar enige echte unieke doopkaars. Ik ontving een foto op mijn telefoon en moest even slikken. Iemand die zó duidelijk liet weten om mij te geven en oprecht wilde dat alles in en voor mij beter zou worden. Best ongemakkelijk als je het liefst alleen in een donker hoekje wilt blijven zitten.

Dus daar moest ik uit.

Ze nam me vandaag mee op een wandeling. Geen haar op mijn hoofd dat ik zelf op dat idee was gekomen. Laat staan dat ik het was gaan doen. Maar nu kon het. We hebben zelfs samen een gezellig taartje gegeten. Eens geen calorieen stampen als niemand het ziet, gewoon een sociaal taartje op de publieke zaterdagmiddag.

De verjaardag vanavond bleek wel een stap te ver. Ik heb mijn hoekje weer opgezocht. Maar dan wel mét een goeie herinnering aan vandaag en het warme gevoel van een onmisbare vriendin.

Ik voel ineens ook de warmte van mijn enige en oudere zus. Zij belde en vertelde ook in therapie te gaan. Ze loopt tegen dezelfde dingen aan als ik en loopt steeds meer vast. Hoe pijnlijk om vast te stellen dat we inderdaad vreselijk ingewikkelde ouders en een destructieve opvoeding hebben gehad. Maar hoe fijn dat we dit samen delen. En erkenning voor ons beiden: wij zijn hier niet de oorzaak van.

Ik keek zojuist even in de spiegel en constateerde tevreden dat ik mezelf veel te dik vond, maar dat dit geen indringende emoties opriep. Ik kon het zien en beslissen dat het allemaal vast wel een keer goed komt.