Lente?!

Alsof de therapie nu pas echt begint.

Het zware gevoel van nare triestigheid die wordt opgerakeld. Het gewicht van nog te verteren ellende rust zwaar op mijn schouders en in mijn lijf. Ik kan dit proces niet overzien en het einde is nog buiten beeld.

Een echte herfst.

Maar op precies dezelfde tijd en plaats ben ik geheel ongevoelig voor negatieve gedachten over mezelf. Ik verdraag.

En vandaag bemerkte ik lente in de lucht.

De mens. Een fascinerend verschijnsel.

Zelfbeschikking

Het kan soms moeilijk zijn om te horen dat mensen zeggen dat het goed met je gaat. Mensen die erover mogen oordelen bedoel ik. Zo ziet mijn sociotherapeut dat ik stevig op mijn benen sta en dat ik weer "ruimte" heb. Mijn Lief ziet enorme vooruitgang en dat ik weer veel aan kan naast de dagelijke therapiegang.

Ik voel niets. Wel veel spanning in mijn lichaam die ik te lijf ga met afwisselend oxazepam en eetbuien. Beide doen me niet veel beter voelen. Ik voel me dik en lelijk en vies. En ik ben heel moe.

Morgen weer een stap op het Goede pad. Ik begin een eetdagboek om mijn rare eetfratsen in te dammen.

Wellicht dat ik me zo vanzelf meer ga voelen zoals anderen denken dat ik me voel.

getikt geknipt

Ik keek in de spiegel van de kapper en zag een psychiatrisch patient. Rare term eigenlijk. Psychiatrisch patient.

Maar ik ben het wel.

Ik heb de hele dag doorgebracht tussen andere psychiatrische patienten. We hebben samen gegeten en we hebben samen koffie gedronken. En therapie gevolgd, gevoeld en gehuild.

Ik vraag me af of hier een coming out bij hoort.

Maar als de kapster er naar vraagt antwoord ik bevestigend dat ik een dagje vrij heb genomen van mijn werk.

Twijfel

Mijn therapie helpt me. Ik ben overtuigd van het nut en het voelt zelfs alsof ik hier mijn leven op heb gewacht. Toch is het niet direct NU zo effectief. Ik eet meer chocola dan ooit tevoren en houd mijn sociale leven ver op afstand, want ben moe en lig na zo'n intensieve praat- en huildag het liefst de rest van de tijd in bed.

Nu krijg ik het advies de therapie te verlengen, ze kunnen me nog beter helpen zeggen ze. Daarvoor moet ik overstappen naar een andere groep en daar zal ik echt grondig worden aangepakt. Laat maar komen, ik grijp alles aan wat me in dit moment in mijn leven wordt aangereikt.

Maar als ik daarvoor kies, ben ik vanaf nu nog 6 maanden bezig. Loopt mijn contract af en zal ik dus ook met de UWV te maken krijgen. Raak ik wellicht mijn vrienden kwijt die me inmiddels zolang niet gezien hebben dat ze geen idee meer hebben wie en hoe ik ben en hebben dat afzeggen van mij wellicht ook helemaal gehad.

Kiezen voor jezelf, maar hoe en wat?

Wat Gaaf: een Fotograaf!

Ik voel me behoorlijk rot en toch is het geen depressie. Het is anders, wellicht iets naars dat door Cipramil en Priadel keihard wordt onderdrukt. Maar dan komt het af en toe er toch even doorheen zetten.

Maar ik wil niet over mezelf schrijven. Nu eens een keertje even NIET. Ik wil nu graag even iets positiefs laten zien.

Carice*, je bent niet de enige met een zwak voor fotografen! Er is iets met hen. De macht van de camera, de kunst van het vastleggen van de realiteit in zijn of haar meest bijzondere vorm, de aantrekkelijkheid van de persoon achter de camera zelf...?

Er is één fotograaf die ik van alle nog het meest bewonder. En nu staat hij eindelijk online. Althans, zijn foto's.

Da's dan wel weer jammer.

Maar desalniettemin méér dan de moeite waard om een kijkje te nemen. Dus waag er eens een klikje aan: www.reinierasscheman.nl


*www.caricedewildt.nl