Mijn weekend was een hel. Ik omschreef het aan de psycholoog in ons gesprek vanochtend: "Slechter kan niet." De keuze werd zo vanzelf gemaakt.
Per 1 maart start ik bij de eetgestoorden. Ik hoef er niet meer over na te denken. Ik moet nu alleen overeind zien te blijven. Voldoende uitdaging, want ik glibber op glad ijs. Nam gister 3 oxazepammetjes in met een fles cider. Eet elke avond precies die hoeveelheid chocola dat ik op het randje van overgeven zit. Mijn Lief en ik kunnen de ellende niet meer verdragen en besluiten de komende tijd even zonder elkaar te zijn.
Nu ervaar ik wat de drang tot leven is. Zonder was ik er nu niet.
3 opmerkingen:
Waarom doe je dit?
Hoe kan het dat de eetbuien erger worden? Ik ben nu heel cru maar het is een keuze die jij zelf maakt hoor. Je kan heel zallvend doen maar je hebt zelf de sleutel naar een beter leven.
ok goed dat er een keuze gemaakt is. als je niet eerder therapie voor je eetstoornis gehad hebt dan kun je er erg veel aan hebben!
't Is moeilijk hè.
Maar hou vast aan die laatste 2 zinnetjes die je schrijft. En ik ben blij dat jij ze schrijft, want daardoor besef ik dat ik blijkbaar ook een drang tot leven heb.
1 maart. Tot die datum moet te overbruggen zijn. Toch?
Een reactie posten