En toen stond ik weer op straat. Na 13 maanden rondgedoold in een ziekenhuis is het onwerkelijk om weer terug te keren in de maatschappij. Nou ja, terugkeren: voorlopig zit ik nog in de ziektewet (nog geen bericht van het UWV) en heb ik nog geen baan.Dus ik ben thuis. Voornamelijk in de avonduren fiets ik wat rond en probeer ik wat te begrijpen van mijn leven en van mijzelf. Je zou zeggen dat ik de afgelopen maanden voldoende inzichten zou hebben opgedaan om de rest van mijn leven netjes uit te kunnen voeren. Dat was mijn idee eigenlijk ook, maar in de eerste week ga ik al onderuit.
Gisteravond plofte ik. Ik zag mezelf weer vluchten voor mezelf. Dat doe ik al de hele afgelopen week, van overdag slapen tot opgejaagd 'moeten' tot lusteloos rondhangen tot contacten afhouden. Zo op mezelf, kan ik helaas nog niet zo goed met mezelf overweg. En toen werd ik ineens zó verdrietig, ik voelde zo intens de haat, de walging van mezelf. Ik doe het nooit goed, ik ben waardeloos, ik mag er niet zijn.
Shit.
Het voelt alsof er een schilletje van mijn leven is opgetild en mij is getoond wat daar aan derrie onder zit. Ik heb wat eerste ideeen aangereikt gekregen hoe ik de boel kan schoonmaken. Maar dat lukt me dus nog niet zo erg.
Als ik dit zo schrijf, merk ik dat het oplucht. Ik heb mijn blog weer gevonden!
