Lentemanie

Oh oh oh wat doet dit zonnige lenteweer me goed.

Zo goed zelfs dat mijn therapeut gister voorzichtig iets met me deelde. Ze zag ineens wat manische trekjes bij mij openbaren. Een weekje thuis van hot naar her vliegen, niet meer stilstaan en mijn hoofd na dit weekje al niet meer stop kunnen zetten. Op de therapie ben ik ongekend aanwezig. Sja, dat was ook al door mij opgemerkt. Ik zou nu wel 20 blogjes per dag kunnen schrijven. En mijn wilde dromen lijken elke nacht wilder te worden.

Maar dat betekent niet dat ik manisch bén. Ik heb de afgelopen nacht 11 uur geslapen.

Dat stelt dan toch weer gerust.

Van een Mus en een Stier

Ik heb hevig gedroomd vannacht.

Droom 1: Een musje in de besneeuwde tuin van mijn ouderlijk huis. Alleen in een nestje op een paal middenin de tuin. Een oudere vrouw komt haar ineens verzorgen, of zoiets. Ik zie die vrouw later ook de bevroren vijver sneeuwvrij bezemen. Geen idee wie ze is.

Ze spreekt me aan over dat musje, laat zien dat het niet goed gaat. Er zit een ei in dat musje en dat gaat er niet uit, omdat het musje dat niet kan, of niet weet hoe dat moet, of zoiets. Ze houdt het musje ondersteboven en schudt er plukken vacht uit. Dat was bedoeld voor haar nestje, maar ze weet niet hoe het te gebruiken. En ze kan ook al geen goed nestje vinden omdat er een lichtje ontbreekt bij essentiele nestelplaatsjes.

Daar spreek ik mijn vader op aan en dan begint een grote tocht vol ingewikkelde handelingen die eindigt in de auto op weg naar een betere plek voor dat musje. Dat is inmiddels een ei geworden en dat ei breekt. Mijn vader, mijn zus en haar vriend leggen onhandig de druipende dooier op een plaats waar het volgens hen goed is. Ik begrijp er niets van en voel me machteloos en gefrustreerd over zoveel onlogisch handelen en zulke slechte communicatie. Ik vraag mijn vader nog waarom we helemaal hierheen zijn gereden, terwijl er bij ons huis ook een groot bos is. Ja, dat weet hij ook niet, hij voelde een noodzaak te handelen, maar had geen idee hoe.

Droom 2: Een dolle stier neemt alles en iedereen op de hoorns. Een grote bus scheurt hard achteruit tegen die stier, maar het gaat maar door. Het is angstaanjagend, gefilmd als zo'n realityvideo uit een fout SBS6-programma.

Realiteit: Zo op therapie hoef ik niet om uitleg te vragen, want daar doen ze niet aan.

Iemand enig idee?

Analyse

De laatste dag van mijn bezinningsweek. Ik had beter in het begin kunnen lanterfanten, nu lukt dat echt niet meer. Op zo'n laatste dag moet ik er alles uithalen. En moet ik ook nog even wat helderder krijgen welke inzichten ik nu heb opgedaan. En hoe ik de laatste maanden therapie het beste kan gebruiken.

Maar helder? Ho maar. Het enige inzicht dat zich naast het lijstje losse eindjes opdringt, is dat ik veel nadenk. Teveel nadenk. Misschien is het piekeren, ik weet het niet eens. Veel analyseren, proberen te begrijpen, grip zien te krijgen op het fenomeen Lotje.

Mijn Lief zegt: "Het is als een bloem die je onder de microscoop legt. Je analyseert zo enorm dat je niet eens meer ziet dat het een bloem is." Mijn moeder zegt: "Al jouw ongemakken hebben andere mensen ook, maar jij staat er bij stil en maakt er een probleem van." Ik heb echt heel veel zin om haar te slaan als ik dit weer teruglees. Dat dan weer wel.

Het voelt alsof ze het mis hebben, maar ergens kenmerkt het mij wel, dat analyseren. De waarheid zal misschien ergens een combinatie zijn: Ik voel zoveel angst en onzekerheid om mijn eigen persoon, dat ik met alle macht probeer alles te begrijpen, te voorspellen en te begrenzen.

Vermoeiend hoor.

Inzichten Zonder Therapie

Mijn therapievrije week zit er bijna op. Niet doorgebracht in Afrika, maar thuis. En dat heeft ons een mooi nieuw interieur opgeleverd en een groen balkon. Ik kon namelijk niet stilzitten.

Terwijl mijn Lief het ene na het andere boek verslond en de dag zittend, hangend of liggend in bed doorbracht, maakte ik lijstjes en plannen en vloog van de ene hoek naar de andere in de stad.

Ondertussen flink nadenkend over mezelf. Mijn therapie is momenteel gedegradeerd (of opgewaardeerd) van een klachtenreducerend proces naar een zoektocht naar mezelf. En naar mijn levensgeluk. Ik ben mijn therapeuten innig dankbaar.

Ik kwam er deze week achter dat:

- ik mij blij vlagen héél erg somber en ongelukkig kan voelen en een pijnlijke leegte voel in mijn leven in de wereld om me heen.

- ik tegelijkertijd erg kan genieten als ik mij nuttig kan maken en ik weet dat ik waardevolle dingen doe.

- mijn lichaam mij vaak in de weg zit en alle minder mooie plekjes mij regelmatig overspoelen met een gevoel vreselijk lelijk en waardeloos te zijn.

- ik dat soms gewoon even kan vergeten en kan genieten van chocola en biertjes in de zon.

- ik vreselijk gespannen kan zijn en mijn Lief wakker houd met het geknars van mijn tanden.

- ik verhalen bedenk voor mijn leven en dat ik die leef; het lukt me niet zonder nadenken, interpreteren, voorspellen en bedenken 'gewoon mijn ding te doen'.

Dat ik mijn leven leef als een verhaal is wel het grootste inzicht dat ik deze week heb opgedaan. De rest wist ik eigenlijk al. Wat overigens niet wil zeggen dat ik dat inmiddels onder controle heb gekregen.

Ik voel me gelukkig als ik kan vluchten in dromen, fantasieen, ideeen en verhalen. Maar de behoefte aan écht contact, aan een authentieke Ik en aan rust in mezelf, is zich steeds meer op gaan dringen.

Het besef dat ik het moeilijk vind om Ik te zijn en niet een interessante ander, doet pijn.

Maandag op naar therapie: op naar Mezelf.

De Vulkaan

Mijn Lief en ik hadden nu midden in de warme Afrikaanse zon ontbeten. Genietend van de eerste dag van onze luxueuze wildgeboekte vakantie in een all-inclusive resort. De meest decadente manier die ik kon bedenken om even afstand te nemen van therapie en alle zorgen.

Was het niet dat De Vulkaan roet in ons ontbijt gooide.

Zoals vaker, dat er wat borrelt onder de oppervlakte en het kan er niet anders uit dan met een geweldige explosie. Met de nodige gevolgen.

Voor iemand die al 7 maanden onder therapeutische begeleiding dergelijk geborrel in kaart probeert te brengen om de grote explosies wat meer voor te zijn...

...is dit dan eigenlijk ook wel de meest prachtige manier om haar vakantie in stof op te zien gaan.

Golfbeweging

En toen ging het steeds lekkerder, steeds meer vanzelf. Blij en nog iets blijer. Optimistischer en denken over het einde van de therapie.

En dan is er toch weer een beetje spanning en dan is het ineens ook niet meer te negeren. Er komt weer onzekerheid en zelfs een sprankje pessimisme.

Therapie volgt een golfbeweging. Kwestie van doorzwemmen dus.

Lang Niet Gek!

Het was een Pasen met bizar veel paaseitjes. En bizar weinig schuldgevoelens.

Een paar heerlijke eerste stappen gezet in mijn wandelagenda. De spierpijn zeurt na, maar de gesprekken met mijn wandelvriendin voelen als een warme deken die ik zolang mogelijk om me heengeslagen houd.

Ik heb lang niet geblogt, maar dit is een blogje waard. Ik werk toe naar het einde van mijn therapie. Rustig aan, niet het einddoel voorbij hollen om vervolgens te struikelen en snoeihard onderuit te gaan.

Ik laat me nu gewoon eventjes niet gek maken.