Ik weet nog steeds niet precies wat het is met die onverwacht mooie, zonnige dagen. Ik denk dat ik mijn denkbeeldige lat dan een paar meter hoger leg. En daar kom ik dan niet meer bij. Zo ook vandaag.
Stilletjes terecht gekomen in een héél negatief 'Lotje perspectief'. Ik kan de wereld nog wel waarderen, maar dat ík daarin ook een plaats heb, dat begrijp ik even niet. Dom, dik en lelijk. Veel concreter kan ik het niet maken, want ik krijg kippenvel van de aandacht die ik aan mezelf besteed.
Dat mijn Liefje het met mij moet uithouden... (En het Moet! Ik kán niet zonder!)
Morgen gaat het gelukkig weer regenen. Dan voldoe ik weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten