Het gaat bijzonder Niet Zo Goed met mij. Ik heb de therapeutische brief aan mijn vader geschreven en voorgelezen in de groep. Gehuild ook. Ik heb geprobeerd de ondraaglijke nutteloosheid van mijn leven op te lossen met filosofische theorieën. Ik heb een start gemaakt met het samenvatten van mijn levensverhaal. Ik stel me meer open in de groep en ga naar verjaardagen.
Maar ik verlies de grip. Wordt voortdurend overvallen door angstaanvallen en het lukt me nauwelijks meer in gezelschap te eten of te drinken. Krijg de vork of lepel of appel of beker niet meer naar mijn mond. Kom niet meer uit mijn woorden. Zie enorm tegen dingen op, als ik nadenk over dingen die nog gaan of moeten gebeuren, raak ik in paniek.
Dit is de derde dag zonder eetbui(en). Ik ga zo slapen, dus daar ben ik vrij zeker van. Dat geeft me een goed gevoel, die grip heb ik misschien nog wel. Maar het voelt onvoldoende en dat voelen de therapeuten met me mee. Dus willen ze me overplaatsen naar een andere groep om daar aan mijn eetstoornis te werken. Ik heb een lichte hoor, dat zien ze nog wel opgelost worden. Maar momenteel staat het mijn huidige therapie mogelijk teveel in de weg.
Ik verlies de grip op mijn zelfbeeld en op mijn relatie. Mijn Lief heeft het er vreselijk moeilijk mee. Het doet pijn, maar hij heeft gelijk: kom ik ooit nog uit therapie?
5 opmerkingen:
Erg klote. Goed dat je blijft schrijven! Het nu te voelen is waarschijnlijk nog niet haalbaar, maar probeer erop te vertrouwen dat je achteraf echt trots op jezelf zult zijn en dat die therapie echt tijdelijk is. Je bent goed bezig!
PS Sorry for me being Dr. Phil ;-).
PSPS Ben een weekje op vakantie, batterij beetje bijladen, dus even afwezig.
Therapie is ziekmakend soms. Onthou dat goed. Blijf bij je zelf.
Hee Lotje,
Heel veel sterkte! Ik weet zeker dat het goed komt. Echt heel zeker. Hou je taai.
XXL
door therapie wordt het eerst alleen maar slechter..en zo lang ben je nog niet bezig..
het hoort er bij..echt.
"verdragen" en niet te ver vooruit kijken.
zet m op
Hé Lotje - dat is een ding dat zeker is, wat Monique schrijft: therapie maakt soms (tijdelijk) zieker dan beter. Door wat je omwoelt, en doordat de mensen om je heen in de groep dat ook doen, omwoelen, bij zichzelf.
Het is afschuwelijk herkenbaar.
Maar je komt wel ooit uit therapie - oké, de weg is lang; maar blijf doorgaan.
Een reactie posten