Geen Dramatisch Treinverhaal

Ik had graag een dramatisch treinverhaal geschreven. Na een weekend Bremen moesten mijn Lief en ik ons immers door lamgelegd vervoer een weg banen naar huis. Toen we op goed geluk in een trein waren gaan zitten en het via de omroepinstallatie nogmaals werd benadrukt dat het beter was om thuis te blijven, dacht ik "dit wordt een goed verhaal".

Helaas. Precies volgens schema werden wij afgeleverd op onze eindbestemming. Waar de bussen vervolgens niet reden, maar dat vonden wij helemaal niet erg. Het was een mooie avondwandeling door onze witte buurt die nu was volgebouwd met fantasievolle sneeuwfiguren.

Goed, geen dramatische verhalen dus, maar wel een zware therapiedag vandaag. Gaandeweg kom ik weer meer pijnlijke punten tegen bij mezelf. Waaronder: ik vind mezelf en mijn leven volstrekt zinloos. Of dat geen drama is?

Minder Raar

Ik voel me niet goed. Moe en een raar gevoel in mijn hoofd. Mijn lijf probeer ik zo min mogelijk te voelen, want dat voelt niet goed. Ik wil er vooral even niet meer zijn.

(Dokter ik voel me zo raar. Oh maar dat klopt hoor, je wijkt ook af van de rest.)

Ik besteed er verder maar geen woorden aan.

Dan is het er ook minder.

De halve pil

Het jeukt vrolijk van binnen.

Ik ben zó blij dat ik weer ben gestart met therapie. Mijn leven heeft op slag weer inhoud en richting en ik kan de wereld aan. Open en spontaan draai ik op volle kracht mee in de groep. Of iets meer dan volle kracht misschien, ik lijk mijn groepsgenoten soms wat voorbij te rennen. En te praten. En met scherpe grappen ben ik ook het allersnelst.

Ik zie het gebeuren en laat het gebeuren. Gun mij nu ook eens een lolletje. Zo lig ik dubbel van het lachen bij mijn psychiater die mij van 40mg naar 30mg citalopram wil laten gaan. Dat kán toch helemaal niet! Ik heb pillen van 40mg, nog een hele voorraad! Dus laat mij maar halfjes slikken, da's meer dan genoeg.

Hij gaat akkoord!

Vol vertrouwen en daadkracht ga ik het afbouwen tegemoet. Een halve pil is immers nog steeds de helft meer dan ik wil.

Passie

Mijn Liefje en ik zijn vandaag 1 jaar 1 maand en 2 dagen samen. En we wonen nu bijna 1 week in hetzelfde nieuwe huis (dat nog niet helemaal is ingeruimd en gestoffeerd).

Op zo'n moment zou ik zo graag willen dat het er aan alle kanten vanaf spetterde. Geen ingedutte toestanden of overspannen stressreacties. Liever verliefd.

Ik denk niet dat ik reden heb tot klagen of twijfelen. Ik voel de vlinders flink rondfladderen als ik naar hem kijk. En het kost me geen enkele moeite om lief te doen. Na ieder moeilijk moment (die altijd zullen blijven komen en gaan), knuffelen we het weer goed. Hij is 100% Mijn Lief. Ik wil nooit meer zonder.

Maar als de seks achterwege blijft. De spannende, fijne, uitdagende momenten. Die maken dat ik 100% vrouw ben. Als het aan alle kanten kriebelt, maar ik de drempel niet over kom.

Dan HAAT ik de citalopram die zich stug tussen mij en mijn Lief heeft ingenesteld!

Dinsdag ga ik afbouwen. De psychiater weet het nog niet, maar ik weet zeker dat hij meedoet. Blijft spannend om te ontdekken welke Lotje er zonder antidepressiva overblijft. Misschien staat de onzekerheid over haar lijf wel weer meer op de voorgrond. Ook niet zo goed voor de passie.

Gelukkig is het knuffelen nooit verdwenen.

Zonder Pardon Suikervrij

Met dat miezerige druilweer voel ik me net schoolziek. Stiekem lekker alleen thuis en ik kan doen wat ik wil. Maar het voelt toch een beetje leeg. En zzaai.

Dus reserveer ik twee keer Theo Maassen voor vanavond. Kan mijn Lief ook eens lachen.

Helaas. Het zakje suikervrije drop dat ik rond vieren naar binnen werk, verpest het moment dat nog wat van mn dag had kunnen maken. Op het moment van vertrek begint het te werken.

Als Theo me nog zoekt: ik zit op de wc.

Communicatie

Mijn Lief komt uit een andere cultuur dan ik. Wij communiceren anders. Als hij en zijn vader het ergens over eens zijn, dan brommen ze wat. Dan is het goed. En waarom zou je er dan woorden aan vuil maken?

Zijn broertje hielp ons met verhuizen. Hij pakte koffe uit ons geweldige senseo-apparaat en vroeg aan mij of het bakje op het aanrecht bedoelt was voor de gebruikte senseo-pads.

Supertrots op de reeds ingerichte delen van ons huis antwoordde ik enthousiast "Ja! Goed hè?!" Waarop hij me bang verbaasd aankeek en mompelde "oké bedankt".

En dan ben ik nog niet eens hypomaan...

Chocomousse en kattenvoer

Mijn laatste bloedtest liet zien dat mijn schildklier weer helemaal normaal doet. Dus die kan ik niets verwijten. Er lijkt ook geen echte depressie aan het zeuren te zijn, want ik verheugde me en crosste gisteren met een stuiterende vriendin naar de andere kant van het land.

Om te cadeaudobbelen.

Terwijl er heftig gestreden werd om de Chinese vegetarische kip alias kattenvoer en kettingen uit elkaars handen werden getrokken en andere dure cadeaus in de grote bank werden weggemoffeld, voelde ik me verlicht. De zelfgemaakte chocolademousse alias Hemelse Modder waarmee de gemoederen werden bedaard, maakte de dag compleet.

Ik ben zo blij dat ik blij ben met blije mensen om me heen.

Mijn zware en donkere hoofd komt waarschijnlijk door het verliezen van mijn baan en mijn houvast in het leven, de zelfmoord van een groepsgenoot, de confrontatie met de ontdekking van bipolariteit bij familieleden, het samenwonen en de verhuizing, het geregel, de troep en de stress.

Ik ben eigenlijk heel normaal.

Bang

Wat fijn om weer internet te hebben.

De verhuizing en alles wat daar--om wat voor reden dan ook--bij komt kijken, heeft een krankzinnige aanslag op mijn therapeutische buffer gedaan. Gevolg is een algehele depressieve stemming die nu en dan doorbroken wordt door afwisselend het gejaagde 'moeten' en draaikolken van diepe wanhoop.

Het lukt me soms om over de grote brug te fietsen over het kanaal zonder dat ik ervan af wil springen. Misschien dat in het water springen ook niet bijzonder veel effect heeft. Maar dan doorbreek ik tenminste de sleur waar ik nu in gevangen zit.

Ik stel me voor dat ik met zo'n plons het leven weer voel. En dat ik er weer ben!

Mijn Liefje verlicht mijn leven niet. Hij heeft zijn handen vol aan het zijne. En dan ben ik soms zo bang. Zo bang, dat het nooit meer beter wordt.

SchildKLIER

Ik heb net mijn uitvaartwensen op dela.nl ingevuld. Best een fijne bezigheid om zo lekker met jezelf bezig te zijn. Ik wil graag dat mensen mooie muziek mee gaan zingen en allemaal madeliefjes voor me meenemen.

Toen ik daarna de afwas stond te doen, begon ik weer eens te denken over die bipolariteit van mij. Mijn allerliefste vriendin blijkt zonder medicatie zó geweldig uit de bocht te vliegen, dat ik me afvraag hoe dat van mij daarmee in verhouding staat.

En dan schiet me iets te binnen.

Mijn laatste gesprek met mijn psychiater ging over mijn schildklier. Die blijkt zich het afgelopen halfjaar al in een kritiek domein te bevinden. Nooit aandacht aan besteed, want dat doet een psychiater blijkbaar niet snel en ik dus ook niet. Maar nu vond hij het wel zorgelijk worden.

Ik ben dan wel niet hypomaan, maar heb wel momenteel toch zeker een hyposchildklier.

Kon nu ineens niet meer op het volgende gesprek met mijn deskundige wachten en ben gelijk gaan googlen. Vermoeidheid, lusteloosheid, depressieve klachten zijn de kunstjes die zo'n schildklier als de mijne vertoond.

En ik maar mokken waarom na de lithium die geweldige pieken direct verdwenen, maar ik wel in depressies bleef hangen.

Mocht die schildklier nu de hele boel verstieren, dan wordt het met schildklierstimulerende medicijnen weer 'normaal'. Hopelijk weten er dan ook weer wat euforische momentjes door de lithiumvlakte door te breken.

Ik zal mijn psychiater dan drie hele dikke zoenen geven.

Vodafoneverjaardag

Vandaag was mijn Liefje jarig.

Dus heb ik hem verrast met een paardrijles, een uitgebreide pannenkoek en Duits cabaret met mooie liedjes.

Het was een opgave en een verademing tegelijkertijd. Want we zijn zo moe van de verbouwing en verhuizing, maar het was ook erg fijn ons weer even ongedwongen met iets anders te vermaken.

Omdat we nu ook gaan samenwonen, worden we door anderen steeds meer als stel gezien. En dat voelt heel fijn. Sms-jes die voor mijn Lief bedoeld zijn, gaan naar mij en vice versa. We voelen ons erg verbonden.

Helaas zit ik al twee dagen zonder mijn zo gewaardeerde telefoonfuncties: ik ben een ongelukkige Vodafoneklant.

Heel ongelukkig, want ik wil zo graag de lieve vrienden bedanken die me vandaag hebben verrast met sms-jes voor mijn Liefje. Die begrijpen dat ik liever niet bel, maar toch even laten weten aan ons te denken. Geweldig dat ze ook samen met collega's voor mijn Liefje zijn gaan zingen!

Hij glunderde van geluk.

Vodafone wil ik bedanken dat ik deze sms-jes wel heb mogen ontvangen.

Nu graag het versturen nog.

Samenwonen

Ik ben in verbouwing!

Toen ik twee weken bij mijn Lief in zijn kamertje had gelogeerd omdat mijn eigen appartementje werd verbouwd door de huisbaas, besloot ik bij hem te blijven. Net zolang plakken tot hij eraan gewend was geraakt en we nooit meer gescheiden hoefden te leven.

Het is een geslaagd project gebleken, want nadat ik in die plakactie ook nog eens impulsief mijn huur had opgezegd, hebben we ons bij verschillende makelaars ingeschreven voor een samenwoonwoning.

Binnen twee weken hadden we ons paleisje.

Een enorm geluk, want deze maand val ik door ziektewetregels 30% terug in salaris en dan voldoen we absoluut niet meer aan de strenge voorwaarden.

Maar nu hebben we de sleutels en hebben we flink wat oppervlak te verven, te bedekken en te vullen. De dagelijkse gaatjes vullen we met bankrekeningen openen, verzekeringen regelen, verhuizen. En nu even een blogje om het Grote Geluk aan de wereld kenbaar te maken. En dat ik er nog ben...

Maar zijn is niet meer wat het geweest is. (Of eigenlijk wel, maar het was de laatste tijd een stuk beter.)

Ik heb 5 weken vrij tussen de therapieen door. Binnen de eerste dag was ik de mindfulness beginselen die me zo stabiel en rustig in het leven zouden moeten houden al met het eerste vluchtje wind vervlogen. Nu zijn het weer de depressieve gevoelens die mijn hoofd en lijf proberen te herwinnen.

Morgen neem ik een dagje vrij. En misschien ga ik wel even koffiedrinken met mijn lieve therapiegenoten in het ziekenhuis. Ik mis ze heel erg. Ik hoop niet dat ik hospitaliseer, maar ik kan nu nog even niet zonder

Lente?!

Alsof de therapie nu pas echt begint.

Het zware gevoel van nare triestigheid die wordt opgerakeld. Het gewicht van nog te verteren ellende rust zwaar op mijn schouders en in mijn lijf. Ik kan dit proces niet overzien en het einde is nog buiten beeld.

Een echte herfst.

Maar op precies dezelfde tijd en plaats ben ik geheel ongevoelig voor negatieve gedachten over mezelf. Ik verdraag.

En vandaag bemerkte ik lente in de lucht.

De mens. Een fascinerend verschijnsel.

Zelfbeschikking

Het kan soms moeilijk zijn om te horen dat mensen zeggen dat het goed met je gaat. Mensen die erover mogen oordelen bedoel ik. Zo ziet mijn sociotherapeut dat ik stevig op mijn benen sta en dat ik weer "ruimte" heb. Mijn Lief ziet enorme vooruitgang en dat ik weer veel aan kan naast de dagelijke therapiegang.

Ik voel niets. Wel veel spanning in mijn lichaam die ik te lijf ga met afwisselend oxazepam en eetbuien. Beide doen me niet veel beter voelen. Ik voel me dik en lelijk en vies. En ik ben heel moe.

Morgen weer een stap op het Goede pad. Ik begin een eetdagboek om mijn rare eetfratsen in te dammen.

Wellicht dat ik me zo vanzelf meer ga voelen zoals anderen denken dat ik me voel.

getikt geknipt

Ik keek in de spiegel van de kapper en zag een psychiatrisch patient. Rare term eigenlijk. Psychiatrisch patient.

Maar ik ben het wel.

Ik heb de hele dag doorgebracht tussen andere psychiatrische patienten. We hebben samen gegeten en we hebben samen koffie gedronken. En therapie gevolgd, gevoeld en gehuild.

Ik vraag me af of hier een coming out bij hoort.

Maar als de kapster er naar vraagt antwoord ik bevestigend dat ik een dagje vrij heb genomen van mijn werk.

Twijfel

Mijn therapie helpt me. Ik ben overtuigd van het nut en het voelt zelfs alsof ik hier mijn leven op heb gewacht. Toch is het niet direct NU zo effectief. Ik eet meer chocola dan ooit tevoren en houd mijn sociale leven ver op afstand, want ben moe en lig na zo'n intensieve praat- en huildag het liefst de rest van de tijd in bed.

Nu krijg ik het advies de therapie te verlengen, ze kunnen me nog beter helpen zeggen ze. Daarvoor moet ik overstappen naar een andere groep en daar zal ik echt grondig worden aangepakt. Laat maar komen, ik grijp alles aan wat me in dit moment in mijn leven wordt aangereikt.

Maar als ik daarvoor kies, ben ik vanaf nu nog 6 maanden bezig. Loopt mijn contract af en zal ik dus ook met de UWV te maken krijgen. Raak ik wellicht mijn vrienden kwijt die me inmiddels zolang niet gezien hebben dat ze geen idee meer hebben wie en hoe ik ben en hebben dat afzeggen van mij wellicht ook helemaal gehad.

Kiezen voor jezelf, maar hoe en wat?

Wat Gaaf: een Fotograaf!

Ik voel me behoorlijk rot en toch is het geen depressie. Het is anders, wellicht iets naars dat door Cipramil en Priadel keihard wordt onderdrukt. Maar dan komt het af en toe er toch even doorheen zetten.

Maar ik wil niet over mezelf schrijven. Nu eens een keertje even NIET. Ik wil nu graag even iets positiefs laten zien.

Carice*, je bent niet de enige met een zwak voor fotografen! Er is iets met hen. De macht van de camera, de kunst van het vastleggen van de realiteit in zijn of haar meest bijzondere vorm, de aantrekkelijkheid van de persoon achter de camera zelf...?

Er is één fotograaf die ik van alle nog het meest bewonder. En nu staat hij eindelijk online. Althans, zijn foto's.

Da's dan wel weer jammer.

Maar desalniettemin méér dan de moeite waard om een kijkje te nemen. Dus waag er eens een klikje aan: www.reinierasscheman.nl


*www.caricedewildt.nl

Diagnose

Hoe vaak wordt er aan een diagnose getwijfeld voordat deze "definitief" is?

De derde psychiater die ik nu "heb" in het ziekenhuis, en die ik vorige week sprak, blijkt zijn twijfels te hebben. Het manische is bij mij dan ook niet heel duidelijk, want niet zo extreem, en daarvan laten psychiaters de diagnose blijkbaar vooral afhangen.

Ik ben in tranen, want ik heb die houvast zo nodig. En ik was verdorie net begonnen met een serieuze acceptatiepoging.

De betreffende psychiater heeft me 20 minuten gesproken, mijn dossier nauwelijks bekeken, hij zit er vast naast. Maar oh wat maakt het me onzeker.

En waarom begrijpen die mensen nou niet wat zo'n diagnose voor je betekent?!

Verlichting

Mijn nieuwe psychiater--mijn derde inmiddels--was gevoelig voor mijn argumenten.

Die vieze lithium hoef ik niet meer te slikken!

Daarvoor in de plaats krijg ik nu pillen die goed weg te werken zijn: Priadel. Ook lithium, maar dan anders.

En dat maakt die hele bipolaire diagnose toch echt een heel stuk makkelijker te behappen.

Plus

In het meest recente exemplaar van het lijfblad van manisch-depressievelingen (Plusminus) staat een persoonlijk stuk en dat stuk gaat voor een groot deel over mij. Niet dat ik dat blad ooit eerder onder ogen had gehad, noch dat ik wist dat het bestond.

Ik ben nog niet zover in de acceptatie van mijn bipolaire stoornis.

Ooit kom ik tot volledige acceptatie en daarmee tot wat meer rust in mijn hoofd, daarvan ben ik overtuigd. Die overtuiging is in overweldigende mate gebaseerd op mijn Grote Bipolaire Voorbeeld, de geweldige vriendin die voor mij het bipolaire pad heeft geëffend. Zij heeft ook het--voor mij ontroerende--stuk in Plusminus* geschreven.

Lieve Carice, bij jou geloof ik niet in minus, ik zie alleen maar PLUS!

(Ik ben ZO blij dat jij ook niet normaal bent!)



* Misschien kan ik Carice verleiden het stuk op haar site te plaatsen (www.caricedewildt.nl) of wellicht wordt het binnenkort op www.vmdb.nl/kwartaalblad-plus-minus geplaatst.

Achtbaan

Natuurlijk werd het wel de Python. En De Vliegende Hollander en nog meer achtbanen waarvan ik het bestaan voor het eerst leerde kennen.

Ik gooide mijn gezonde voorzichtigheid overboord en onderdrukte de pijn in mijn wat wiebelige nek. Riemen vast en beugels naar beneden en ik en mijn liefje werden van links naar rechts naar ondersteboven en plots weer terug geslingerd.

Met een minuutje is het ook wel bekeken, dus dat was te overzien.

We hebben er een goede dag van gemaakt. Gelachen om de meest absurde foto's die van ons in allerlei standen waren genomen (mijn liefje altijd kaarsrecht overeind en vrolijk om zich heen kijkend; ik weggedoken tegen hem aan met één hand steevast voor mijn gezicht). Ijsjes gegeten en eindeloos het plattegrond bestudeerd om dan ook echt het máximale uit ons bezoek te halen (hetgeen overigens redelijk is gelukt).

Dus ik heb geen spijt hoor. Ben enkel vandaag weer aan bed gekluisterd, beweging is me weer even ontnomen en de donkere sombere fatalistische ellendige rotgevoelens nestelen zich dan weer hardnekkig in mijn lijf.

Was ik maar weer helemaal op de been dan trapte ik ze zo voorbij Kaatsheuvel. En ging ik lekker een eind fietsen.* Dáár heb ik zin in!

* ik prefereer overigens wel een stabiel recht fietspad...

Rug

En toen schoot het in mijn nek. En in mijn rug.

De afgelopen twee dagen heb ik in één houding op mijn slaapbank gelegen. Met boek, afstandsbedieningen van tv en dvd-speler binnen handbereik. Mijn flesje water, doosjes oxazepam en paracetamol en veel pepernoten.

Terwijl buiten het mooie weer schitterde. Het mooie weer dat ik zo vreselijk had gemist toen ik me afgelopen week geteisterd zag door hevige herfstormen. En nu lag ik binnen, nauwelijks in staat me te bewegen. Zo kan een depressie dus--ondanks hoge doses antidepressiva en lithium--toch nog ontstaan.

Vandaag kan ik me weer wat bewegen en zet ik de tegenaanval in. Ik laat zeker niet nog een laatste dag mooi weer aan me voorbij gaan. Vandaag ga ik met mijn liefje voor de eerste keer in ons leven naar de Efteling!

Alleen de Python wordt 'm niet vandaag.

Stiekeme oplossing

Oké, ik weet dat het eigenlijk niet de bedoeling is.

Maar al de hele dag wordt mijn hoofd geteisterd door de muziekkeuze van mijn Afrikaanse onderburen. Zij mogen plaatjes draaien op de braderie vandaag en één nummer heeft duidelijk hun voorkeur. Ik zou het inmiddels van achter naar voren kunnen meejengelen.

Door deze Afrikaanse vreugde schallen bovendien met evenveel enthousiasme het live-bandje op het podium rechts en de volkse liedjes uit de luidspreker van een marktkoopman links. Ik bevind me hier ergens tussenin en weet zo langzamerhand niet meer waar ik het zoeken moet.

Deze situatie schreeuwde om een oplossing. Ik durfde de confrontatie met al die muziekliefhebbers niet goed aan en dus werd het één van mijn wonderpilletjes: oxazepam.

Ik weet het: natuurlijk zijn pillen niet de oplossing. Daarom heb ik er ook een volle bak aardbeien bij gegeten. Geweldig!

Stabiel en dan...?

Fijn, die stabiliteit.

De wrede herfst slaat vandaag in volle natte, koude en donkere hevigheid toe. Mijn liefje bevindt zich in een machteloze mok-toestand (hij is aan het mokken) sinds de arboarts hem gisteren zakelijk te kennen gaf dat hij gewoon weer aan de slag moet. Er stond nu eenmaal niet meer vrije tijd op het gemiddeldenschema voor gevallen zoals hij. Mijn intensieve therapie begint over een week en dan is het 16 weken lang 5 dagen per week serieus aan de bak. Dat lijkt wel een beetje op werken en dat vind ik op dit moment ook nog geen aantrekkelijk idee. Mijn huisbaas blijkt mijn appartement te willen verbouwen en begint het liefst morgen al. Ik heb hem zelf nog niet gesproken, maar hij had het mijn buurman alvast meegedeeld. En mijn maandelijkse periode begint weer eens wat weken eerder. Kwam ik achter in het zwembad.

Hierop volgen geen huilbuien, pikzwarte wolken in mijn hoofd en vluchtpogingen onder mijn dekbed. Maar ook geen enorme stromen energie die zorgen voor daadkrachtige acties, enthousiaste opvrolijkingen en andere positiefs om voor evenwicht te vechten.

Niets van dat alles. Gewoon de situatie zoals die feitelijk is en ik die daar zo gestructureerd mogelijk doorheen loop, fiets, zit, douche, eet en slaap. Volgens mij is dit de balans waar ik mijn leven lang naar heb gezocht.

Ik vind er niet zoveel aan.

Stabiel

We zaten te juichen alsof we het mooist haalbare in het leven hadden bereikt.

Mijn psychiater is dan ook een heel leuk iemand.

Gisteren heeft hij officieel in het dossier vast laten leggen dat ik stabiel ben. Nu gaan de 6 maanden in waarin ik nog antidepressiva moet slikken.

Aftellen maar!

halve dip

Misschien heeft het met de reeds aanstormende herfst te maken. Anders is het de toeslaande verveling na 6 maanden thuis.

Feitelijk heb ik nu te maken met een terugval--denk ik.

Een kleine weliswaar, maar ik kan ze ook steeds minder goed hebben. En dus is het nog steeds heel erg. Het niet slapen, de agitatie en vermoeidheid, lusteloosheid en spanning. Niet de hele tijd, maar voldoende om mijn dag (en nacht) te verpesten.

Het meest irritante is eigenlijk vooral dat het verder zo ontzettend goed gaat. Zo goed, dat ik zelfs naar een feestje ben geweest waar ik voor het eerst de ouders van mijn liefje echt heb ontmoet--en ben goedgekeurd. Ik was helemaal in mijn element.

Als het daarna weer zo inzakt, voelt dat achterlijk frustrerend.

Het lukt me aan de andere kant ook niet me er helemaal aan over te geven. Het gaat té goed om echt depressief te zijn.

Zó irritant!

Terugblik

Ik vertel mijn lief dat er nóg een man is in 'mijn' groep die suicide overweegt. Als ik aan zijn verhaal denk, begrijp ik het best. Soms lijkt het alsof het leven alleen nog maar uit strijd bestaat, de worsteling om overeind te blijven.

Het doet veel met me, deze verhalen. Ik heb op internet het levensverhaal van G kunnen reconstrueren en er was nog veel meer aan de hand dan wat ik in het ziekenhuis van hem heb meegemaakt.

Maar zo had het dus ook met mij kunnen gaan. Zo wanhopig heb ik me ook gevoeld. Ik krijg er kippenvel van, maar voel me gerustgesteld door het gevoel dat ik nu blij ben dat ik er nog ben. Geen haar op mijn hoofd om mezelf nu over de railing van het hoge balkon te gooien. Die drempel lijkt weer zo hoog als die moet zijn.

Mijn liefje vraagt of ik er eigenlijk nog wel eens aan denk. Hij draait zijn hoofd niet weg van de computer waar zijn blik lijkt te zijn vastgeplakt aan het beeldscherm. "Aan wat?" vraag ik. "Nou, je weet wel, zelfmoord."

Mijn liefje heeft zo zijn hoofd vol met andere zaken die er voor hem erg toe doen. Maar ik geloof dat hij er toch ook vast blij mee is dat ik er nog ben.

G

Het is alweer een paar weken geleden dat ik afscheid nam van de opname-afdeling. Ik zie echter nog tweemaal per week mede-opgenomenen van toen bij de creatieve therapie die ik ben blijven volgen.

Vandaag hoorde ik bij de creatieve therapie dat G zich dit weekend heeft opgehangen. Hij is niet meer.

Niet te bevatten, hij had afgelopen donderdag nog volop aanwezig en had toen een geweldig kunstwerk gemaakt. Opdracht was toen om je eigen lichtpunt uit te beelden. Hij maakte een indrukwekkende tekening van een verlaten landschap met volle maan en een dode boom. Hij kreeg complimenten van iedereen, maar begreep het niet. "Meen je dat nou écht?" vroeg hij een paar keer aan de creatief therapeut die hem probeerde te overtuigen dat het een hele goede tekening was.

Het was een erg sombere man, pessimistisch over zijn eigen leven en over zijn eigen kunnen. Maar het was wel een man die helder kon verwoorden wat en hoe hij dacht. Ik begreep hem wel, herkende hoe bewust hij met het ziekteproces bezig was en probeerde er grip op te krijgen.

Direct herinner ik me het voorval met een verpleegkundige die ik heb aangesproken op zijn onproportionele gedrag naar G. Deze verpleegkundige blééf maar op hem inpraten dat "het" tussen zijn oren zat en dat als hij de wil had om te veranderen, dat hij dat kon. Ik begrijp wat de verpleegkundige bedoelde. Maar ik begrijp G nog veel meer. Wat is het zwaar geweest voor hem.

Ik vind het fijn voor G dat hij zijn eigen keuze heeft kunnen maken. Maar dat is meer rationeel. Ik voel verdriet over het definitieve van zijn keuze, krijg bijna een soort gevoel dat ik hem mis. Maar vooral voel ik de angst. Zo een einde van iemand die ik juist in één van de donkerste perioden in mijn leven heb leren kennen, dat komt erg dichtbij mijn eigen levensworsteling.

Maar ik ben er nog.

Lithium met bubbels

Lithiumcarbonaat is het allersmerigste wat ik ooit oraal heb weg moeten werken. En iedere avond om tien uur dezelfde dagvoorraad pillen zien door te slikken, is een worsteling die ik steeds moeilijker lijk te winnen.

Maar tijdens mijn vakantie in Berlijn heb ik bij toeval ontdekt dat koolzuurhoudend water de smerige kanten van het slikproces verzacht. Eenmaal thuis probeerde ik het met cola light. En vanavond met tonic.

Het werkt!

Gezien de chronische kant van de zaak, is dit dan toch de opluchting van mijn leven.

Veerkracht

Er valt nog wel één en ander aan mij te sleutelen. Nou ja, gelukkig maar denk ik dan. Ik heb tenslotte nog voor zeker 4 maanden intensieve therapie getekend. En die is dus nog wel van toepassing.

Maar leuk is anders. En de veerkracht van mij en mn liefje is beduidend minder dan een aantal maanden geleden. Dan wordt een relatie pas echt getest. Toen ik vanochtend ineens in een hoekje zat te mokken en te tranen, zonder dat ik echt wist waarom, kon ik alleen maar naar hem wijzen. Waarop hij stampend liet weten dat hij daar geen trek in had.

Gelukkig eindigde het nog niet echt heel veel later met een warme knuffel en lieve woordjes.

Al loopt ons mentale huishouden nog zo stroef en vangt onze veerkracht het niet meer vanzelf op. Onze relatie trekt ons er wel doorheen.

Genieten

Berlijn heeft me enorm goed gedaan. De vrijheid die de stad me verleende alsof ik een zeer gewenste gast was, het was precies wat ik nodig had. Alle sores heb ik op Nederlandse bodem achtergelaten. Om ze bij thuiskomst niet meer terug te vinden.

Ik ben tot inzicht gekomen dat mijn leven helemaal van mijzelf is. Niet dat ik dat niet al wist, maar nu vóel ik het ook. Vrij voelen in mijn hele lijf en tussen mn oren.

Ik keek naar mijn liefje en zag welk een weldadige eenvoud een man kan toevoegen aan het leven van een vrouw. Lach en geniet. Voor hem was dat ontbijten met worst en bier, lunchen met chocoladetaart en 's avonds een fatsoenlijke schnitzel op een sfeervol terras. Heel Berlijn doorwandelen, fotograferen, mooie dingen en bijzondere zaken met volle teugen in je opnemen.

Genieten.

Soms pakken dingen anders uit dan beoogd en gewild. Maar daar is ook zonder spijt en schuldgevoelens mee om te gaan.

In Berlijn ben ik oprecht gaan genieten. Van de mensen en van de stad. Van chocola en andere zoetigheid. Weer openstaan voor al het moois en al het lekkers wat het leven te bieden heeft.

Thuis stond ik voor de spiegel en constateerde een buikje. Maar maakt een buikje mij een minder mens? Ik wil dat niet vinden en omdat ík degene ben die mijn leven leidt, hangt er op de plaats van de spiegel nu een heel mooi schilderijtje.

De spiegel ligt onder de bank en ik zit er tevreden bovenop. Als ik er genoeg van heb, ga ik vanzelf wel weer sporten.

Turbulentie

Dit is een turbulente periode zei de arts. De verpleegkundigen die ik later sprak zeiden hetzelfde, allen in andere bewoordingen.

De uitlaatklep die mijn blog mij bood, werkt ineens niet meer. Eigenlijk lijkt het wel weer een beetje op het begin van deze lange nare periode. Alsof ik alles waar ik aan heb gewerkt weer helemaal kwijt ben. Daar sta ik dan, moe en verdrietig, gefrustreerd en zo ontzettend alleen.

Gevangen in de donkerte in mezelf.

Als ik open zou staan voor alles dat er wél anders is dan zoveel maanden geleden, zou ik nu schrijven dat ik enorm aan het opklimmen ben uit het diepe donkere dal. Maar het lukt me niet zo te voelen.

Keer op keer terugvallen doet me wanhopen.

Ik heb gisteren afscheid genomen van de opname afdeling. Door naar de klachtgerichte therapie waar ik 4 maanden van mijn leven in zal investeren. Op mijn werk zijn ze niet blij en ook mijn liefje is toe aan een afsluiting van dit hoofdstuk. Ik kijk ook uit naar een nieuwe fase, maar ik ben nog niet zover.

Veel, veel, ontzettend veel in en aan mijn hoofd.

Maar nu eerst: een week Berlijn. De eerste vakantie van mijn liefje en mij samen. Alle stress en wanhoop laten we thuis.

Hyperventilatie

Hyperventileren is ook een vorm van ademhalen. Linksof of rechtsom krijg ik die zuurstof toch wel binnen.

Zodat ik me weer verder door het leven kan worstelen.

Verpleging

Ik voelde me er eerst niet zo op mijn gemak, omdat ik dacht dat ik er niet thuishoorde. Nu gaat het me inmiddels prima af om opgenomen te zijn. Tegelijkertijd word ik gelukkig ook steeds normaler (denk ik).

Best een prettige situatie: ik voel me op mijn gemak in het ziekenhuis, maar ik krijg ook steeds meer vertrouwen in een terugkeer naar de wereld erbuiten.

Wat me tot dat moment nog ontzettend hindert, is dat andere hulpbehoevenden steeds maar blijven denken dat ik één van de verpleegkundigen ben. De vragen "of ik..."

"...een patient ben of niet?";
"...'hier' ook zit of dat ik werk?";
"...stage loop op de afdeling of al klaar ben met de opleiding?"

...komen mn neus uit.

En naarmate het beter met me gaat, word ik er alleen maar méér op aangesproken! Als ik moet blijven benadrukken dat ik ook knettergek ben, net als zij, word ik echt niet beter. Dus vanaf morgen ben ik "van de verpleging".

Nu maar eens bedenken wie ik als eerste zijn medicatie zal geven...

Uitdaging

Morgen hervat ik mijn lichamelijk bewuste en gezonde leven.

Het is inmiddels ruim een jaar geleden dat ik mijn huisarts verzocht om een verwijzing naar de dietist. Samen met de hulp van deze professional leerde ik in een paar maanden tijd mijn lichamelijke balans hervinden.

Na de ernstige verstoring van mijn mentale balans de laatste maanden, lag het voor de hand dat ook mijn lijf hierin machteloos zou worden meegetrokken. En ja hoor, mijn metabolisme ligt compleet overhoop.

Maar vanaf morgen ga ik er weer eens goed voor zitten. Dan richt ik me niet meer alleen op mijn psychische zwaktes, maar ook op een goede zorg van mijn (on)zichtbare fysieke belangen.

De overwinningen van de laatste week (het bijna volledig bijwonen van het concert van U2, het goed afronden van een lastig gesprek met de bedrijfsarts, een succesvolle 3-daagse logeerpartij van een vriend uit Noord-Ierland en er zoveel mogelijk zijn voor mijn liefje die geheel door onduidelijke (geen Mexicaanse) griepverschijnselen was geveld) geven me vertrouwen.

Laat deze uitdaging maar komen!

Vierdaagse

Vandaag begint de Vierdaagse van Nijmegen.

Daar heb ik geweldig goeie herinneringen aan. Ik prijs me gelukkig dat ik nog steeds een beetje kan voelen hoe de overwinning voelde. Aangemoedigd door duizenden mensen die verder niets van me wisten. Alleen dat ik samen met mijn ontzettend lieve en leuke wandelmaatje een flinke prestatie neerzette.

Nu doorloop ik al weken achtereen vierdaagses. Zonder juichend publiek en het voelt daardoor toch echt minder als een prestatie. Toch zet ik door.

En volgend jaar loop ik weer in de massa in Nijmegen en ik weet zeker dat ik me dan heel erg gelukkig voel.

Terugval

Terugval ligt geheel in de lijn der verwachting.

De verpleegkundige die vanochtend dienst had, haalde haar schouders op en zei stellig dat ik vooral niet moest gaan panieken. De verpleegkundige die me vanavond belde, wilde het naar eigen zeggen niet bagatelliseren, maar benadrukte vervolgens dat het volkomen normaal was.

Ondertussen heb ik weer een "pillenmoment" beleefd en kwam dichter bij uitvoering dan de vorige keer. En op dit moment bevestig ik vol overgave de gestelde diagnose boulimia nervosa.

Ik ben nervosa meer dan zat. Ik word dood- en doodmoe van alle kortsluiting in de synapsen in mijn hoofd. Wanneer mag ík eindelijk weer eens aan het roer staan? Ik weet heus wel hoe ik het zou willen hebben.

Morgen eerst maar alle chocola en waterijsjes eraf zwemmen.

Ontsnapt

Alles stond me tegen vandaag. Hoe al die mensen op de afdeling vooral maar over zichzelf willen praten. Positief of negatief, maar vooral niet luisteren naar anderen. De ander is nauwelijks uitgepraat en ze knallen hun eigen verhaal de groep in.

Ik kon mijn kunch nauwelijks naar binnen krijgen. Zo is er de nieuwe zwerver die zit te rochelen en allerlei andere lichaamsgeluiden naar buiten laat lopen. Voor zover daardoor mijn eetlust niet al is bedorven, heb ik nog de enorme trillingen in mijn handen. Netjes met mes en vork eten is er niet meer bij; er belandt meer eten naast mijn bord dan in mijn mond.

En nog meer nieuwe opnames. Mensen die van alles aan me vragen en willen praten, praten, praten. Verpleegkundigen die overal en nergens naartoe moeten vliegen. Een en al drukte.

Ik heb me met een hoofdpijn en niet-lekker verhaal afgemeld bij de verpleegkundige. En ben keihard naar mijn liefje gefietst.

Uit de inrichting ontsnapt. Volgens mij ben ik klaar voor ontslag.

Drukte

Het is druk op de afdeling. Veel nieuwe opnames, van her en der en van allerlei pluimage. Voor mij geen feest, ik ben de rust in het ziekenhuis juist enorm gaan waarderen.

De nieuwe ADHD-er vraagt aan mij of ik me niet gruwelijk verveel?! En hoelang ik hier dan al ben?! Vervolgens een diepe zucht. Hij weet niet of hij deze ene dag wel door kan komen.

Ik zucht ook en ga de trappen af en naar buiten. Ik heb weer een nieuw groen hoekje ontdekt. Met een bankje onder een boom. En niemand in de buurt. Ik begin me zowaar thuis te voelen en weet doelgericht alle verscholen plekjes te vinden. Om even niet meegetrokken te worden in de druktes van anderen.

Op het bankje bel ik mijn lief. Gisteren heeft hij een knoop doorgehakt: hij wil met mij gaan samenwonen. Hopelijk kunnen we in het huisje terecht dat we op het oog hebben. Spannend en bijzonder en fijn. Maar juichen kunnen we niet. Daarvoor is het veel te druk in ons hoofd.

Misschien had ik dat tegen de ADHD-er moeten zeggen: dat mijn hoofd mij al voldoende bezighoudt.

Opwaarts

Ik voel dat ik aan de klim opwaarts ben begonnen. Nu echt. Na veel geborrel in mijn hoofd. Na een periode met piekjes, flinke dalletjes en een enorme hoop stress.

Vandaag was 'gewoon' een goede dag. Ik heb me minimaal druk gemaakt en maximaal gelachen. Ben enkel nog wat moe en soms kost het me teveel moeite om me tot iets te zetten. Maar ik ben wel mooi naar het museum geweest, heb in de zon gezeten, ijsje gegeten en voor mijn liefje en mij een warme maaltijd bij elkaar gekookt.

Ik moet enkel nog niet verder de toekomst in denken. Voor nu is alles goed.

Wanneer mijn liefje ook weer wat spanning zal kwijtraken en die lieve vriendin van mij de zon weer op haar gezicht zal voelen schijnen, dan zou mij dat wel eens het laatste zetje opwaarts kunnen geven.

Back in life.

Nostalgie

Het was een bijzondere ervaring om weer onder vrienden te zijn. Ik was veranderd. Merkte ik en merkten zij. Zo rustig, zo stil; het was een heel verschil met de drukke en felle Lotje met haar scherpe grappen. Het deed me beseffen dat zij me nooit echt depressief hebben meegemaakt. Dan verschuil ik me voor alles en iedereen.

De situatie deed me ook beseffen dat ik inmiddels gewend ben geraakt aan de opname-afdeling waar ik mag zijn wie ik maar wil en ik word omgeven met alle soorten van aandacht en begrip. Het was wel even wennen om weer helemaal overgeleverd te zijn aan mezelf en aan mensen die ineens een beetje vreemd tegen me aan keken.

Een paar keer stond ik op het punt de trein terug naar huis te nemen. Maar daar wachtte ook maar een leeg huis en de sfeer die ik er de afgelopen weken heb gecreeerd. Dat vond ik geen aantrekkelijk idee. Dus ik ben gebleven, heb bij die vriendin geslapen en zoveel mogelijk gekletst.

Zij woont in de buurt waar ik zo'n 7 jaar heb gewoond--ze was toen mijn buurvrouw. En zo was mijn oude leventje ineens weer heel dichtbij. Mijn huisje daar, mijn ex, hoe mijn leven er toen uitzag. Ik heb me nog nooit ergens zo veilig gevoeld als daar toen. Ik ben wel vaker bij haar geweest nadat ik het achter had gelaten. Maar nu was ik er toch wat meer gevoelig voor.

Om nou te zeggen dat ik weer terug wilde... nou, nee. Maar het was wel zo'n heel fijn nostalgisch gevoel. Ik besef me dat ik actiever mijn leven moet gaan inrichten zoals ik het zou willen. Om dat veilige gevoel weer te krijgen.

Daarvoor moet wel wat gebeuren. Maar ik ga het niet te moeilijk maken. Stapje voor stapje een beetje van vroeger en een beetje van nu.

Dat zijn volgens mij stapjes de goede kant op. Hoop ik.

Vrije Tijd

Een dagje vrij van het ziekenhuis: een 3-daags weekend. Niets mis mee. Lekker uitslapen tot 12.15 uur, naar de kapper, even boodschappen doen, zwemmen en dan natuurlijk nog langs de apotheek voor mijn wekelijkse herhalingsrecept. En vanavond met de trein naar een etentje om daarna te logeren bij een vriendin.

Een flink programma in vergelijking met de voorgaande weken, maar ik zag het wel zitten. Het ging me gister ook goed af om weer even als de oude Lotje door het leven te gaan. En of ik daar nu echt verder mee kom of niet, het is af en toe heerlijk om te ervaren dat ik zelf nog de touwtjes van mijn leven in handen heb.

Helaas ging het bij de kapper mis vandaag. Of het nou de bijwerkingen zijn van de medicatie of dat ik gewoon (te) moe ben; daar was ineens een soort angstaanval. Duizelig en traag was ik, en mijn omgeving zag er ineens heel veel minder realistisch uit. Toen ik van de kapper heel langzaam naar huis fietste, concludeerde ik maar vast dat het zwemmen er niet meer in zat vandaag.

Maar het bezoekje aan mijn vriendin blijft voor de verandering staan. Ik wil nu even niet toegeven aan alles dat me teveel is of lijkt.

Daarvoor hecht ik teveel aan mijn oude zelf.

Rennen

Het knopje heb ik omgezet. Het nadenken is uitgezet.

Ik richt me nu nog enkel op het zo goed mogelijk doorkomen van de dag. En dat lukt eigenlijk best goed. Vandaag was een drukke dag en het was alsof ik weer als vanouds aan het werk was. Aanpakken en doorgaan. Best een lekker gevoel om niet meer zo passief overgeleverd te zijn aan alles wat door mijn hoofd kan razen.

Met de running therapy merkte ik dat het hardlopen ook weer terug in mijn benen begon te komen. Ik voelde zowaar weer de kick van het controle krijgen over mijn eigen lijf. Dat, en het goede contact dat ik vandaag had met de medepatienten, gaf me het gevoel dat ik nu dan eindelijk de poort naar mijn vorige--of beter: mijn nieuwe--leven had ontdekt.

Toen ik net een sprintje wilde inzetten, kwam de running therapeut naast me lopen en stelde me een vraag. Zonder omwegen, heel direct. De vraag vloog als een scherpe en nietsontziende pijl recht in mijn hart. Hij wilde weten of ik eigenlijk wel mocht voelen van mezelf.

Van mijn fysieke prestatie was hij niet onder de indruk.

Hij zal zeker redenen hebben om dit aan me te vragen. En dat het me zoveel deed, geeft ook aan dat deze vraag niet geheel irrelevant is. Maar als ik aan het overleven bent, zit ik niet te wachten op iemand die de oprechtheid van mijn geluk ter sprake brengt.

Het lijkt verdorie wel alsof ze daar gektes aan het kwéken zijn.

Prinsesje

Eerst samen flink lachen om me een paar uur later te berispen dat ik niet van alles een grapje moet maken.

Au, die kwam binnen...

Heb de rest van de middag een beetje op de achtergrond gehumd, mijn grote mond opgesloten in mijn kluisje. Ik voel me de laatste tijd zo onzeker en dat maakt kwetsbaar. Mensen zouden me nu moeten behandelen als een prinsesje die geweldig mooi is en heel lief en heel erg leuk en die ook nog eens miljoenen andere positieve eigenschappen bezit.

Dat zou ik erg prettig vinden.

Maar dat soort bevestiging kan ik natuurlijk niet verwachten. De betreffende verpleegkundige had duidelijk slecht geslapen en worstelde zich door zijn dag. Al is hij er uitgebreid voor opgeleid om mij en andere kwetsbare personen op hun gemak te stellen; verpleegkundigen zijn ook maar mensen.

En een prinsesje krijgen ze vast ook niet dagelijks over de vloer.

Doorheen zitten en Verder vechten

Ik zit er doorheen.

Het voelt zo raar na alle donkerte die ik al van me af heb geschud. De opname heeft me niet gebracht waar ik zo op had gehoopt. Alleen maar meer gepieker en getwijfel, spanning en onzekerheid. Voor mijn opname kwam ik geen steek verder--en werd daar ook wanhopig van--maar was het intern toch echt een stukje rustiger dan nu.

Ik raak verder en verder verwijderd van mezelf, van het echte leven waarnaar ik (ter zijner tijd!) zeker terug wil en van mijn liefje.

Vandaag bereikte dit alles een dieptepunt. Maar dit heeft iets in mezelf wakker geschud. Ik ga er tegenaan. Het zal moeilijk zijn om het werkelijk nog uit mijn tenen te trekken. Maar het is zo essentieel dat ik echt een serieuze poging moet wagen. Om mezelf weer uit mijn hoofd en in mijn lijf te trekken, weer te gaan zien welke dingen voor míj echt belangrijk zijn en om weer te leven zoals ik dat echt wil.

Ik zal er alles aan doen om mezelf en mijn liefje terug te winnen.

Spijbelen

Ik heb vandaag alles bij elkaar gespijbeld.

Na de lunch meldde ik netjes bij de verpleging dat ik ging zwemmen. Maar bedacht me op de stoep van het zwembad dat ik helemaal niet wilde. Liever in de paar uren dat ik vrij was naar huis waar mijn liefje als een vermoeid hoopje in bed lag.

Mijn liefje heeft zich vanochtend voor langere tijd ziek gemeld bij zijn leidinggevende. Een enorme stap voor hem en met een opgenomen vriendin een extra lastige. Ik ben natuurlijk niet echt de rots in de branding die hij nu zo goed zou kunnen gebruiken. Ik herken me momenteel meer in die branding en daar heb je niet zoveel aan.

Dus met een fijne knuffel (hij wilde altijd al een hondje) uit het te dure-en te vaak door mij bezochte--ziekenhuiswinkeltje en een grote doos Celebrations (want laten we maar net doen alsof we een feestje te vieren hebben) ben ik rap naar huis gefietst. Zelfs nog even een snel ijsje gehaald en hem met dit alles verrast in bed.

Prima actie!

Na de ijs en de chocola viel ik snel naast hem in slaap. Het hondje lag tussenin. Lekker knus even de wereld op afstand houden. Ik versliep me tweemaal voor programmaonderdelen die nadrukkelijk op mijn rooster staan gemarkeerd. En uiteindelijk ben ik maar helemaal niet terug naar het ziekenhuis gegaan.

Hoe ik me voel? Ik voel me moe, moe van alles. Er mankeert genoeg aan mij, aan mijn liefje, aan het leven. Maar op dit moment geef ik héél eventjes ongedwongen toe aan de behoefte om te doen alsof al die problemen niet bestaan. In welke mate dat maar mogelijk is.

Morgen weer een dag om alles weer op te pakken waar ik het heb laten liggen. En dan weer verder aan het werk: problemen zijn er uiteindelijk vooral om opgelost te worden.

Voelen

Ik heb eens een dagje niet stilgestaan bij hoe ik me voel. Nou vooruit, in elk geval een stuk minder dan alle dagen in de maanden ervoor.

Dat beviel uitstékend! Ineens had ik een heerlijke dag, vol zon op mijn lijf en in mijn hoofd. Energie genoeg om gesprekken te volgen en te voeren en een boek te lezen. En dat zonder euforische pieken en zonder zompige dalen. Eigenlijk gewoon zo'n prima dag. Die mensen wel meer hebben.

Ik heb me dan ook voorgenomen morgen bij De Dagopening aan te geven dat ik geen antwoord geef op de vraag hoe ik me voel. Dat die actie in het kader staat van mijn genezing. Dat ik namelijk heel goed weet wat het beste is voor mij.

Na de dagopening staat het behandelingsoverleg ingeroosterd. Daarin zullen De Deskundigen overleggen en beslissen welke 'definitieve' sticker er op mijn leven zal worden geplakt en aan welke behandelingen ik vervolgens onderworpen zal 'moeten' worden.

Wellicht een béétje tricky om juist voor dat overleg morgen mijn grote mond open te trekken. Misschien beter eerst nog maar even meewerken op de door hun gewende en--daardoor waarschijnlijk--gewenste manier. Ik denk dat ik maar even wacht tot dinsdag.

Morgen nog één dagje piekeren over hoe ik me voel en waarom en wanneer en...

Op naar de comeback

Ik heb gisteren zoveel gepiekerd, dat ik er knallende koppijn van kreeg.

Afgelopen met die onzin!

Vanochtend was ik vroeg wakker en ik heb een fijne bak koffie gezet, ga er zo heerlijke koffie verkeerd van drinken en stap dan op de fiets. Op naar de frisse vroege wereld die door mij verkend zal worden!

Ergens sluimert wel het vervelende besef dat ik in een ander leven op dit moment de Kennedymars had gewandeld. Maar een beetje flexibiliteit kan geen kwaad: een rondje fietsen kan op dit moment ook al heel bevredigend zijn. Bovendien is de ontzettend lieve en goede vriendin die bereid was die 80km wandelend met mij te delen, allerminst op de achtergrond verdwenen.

Zoals zij me telkens laat zien dat ik weer terug kan komen in de Echte Wereld, geeft me het vertrouwen dat het me uiteindelijk vast gaat lukken. En als ik eenmaal weer ben teruggekeerd, gaan we vast nog héél veel kilometers wandelen.

Daar kijk ik nu echt naar uit.

Bij Twijfel Goed

Wat ik nog wel het allerverwarrendste vind, is dat ik zo vaak geen antwoord heb op de vraag hoe het met me gaat.

Zouden de mensen bij wie "goed" vloeiend uit hun mond komt rollen, het nou eigenlijk ook niet echt weten? En maar gewoon antwoord geven, zodat ze weer prettig door kunnen gaan met leven? Speelt hun eigen Zijn enkel een licht en luchtige rol in de grote zonnige wereld om hen heen? Ben ik dan misschien toch vooral een zelfobsessieve en op negatieve aandacht gerichte zielepiet?

De piekersessie van vandaag is weer begonnen.

Actie en Reactie

Ik was niet agressief vandaag, maar wel aanwezig.

Van luidruchtig melig bellen met mn liefje tot flink assertief deelnemen aan het psycho-educatieklasje. Mijn mede dipgenoten keken voorzichtig verbaasd op. Wie is die nieuwe?! Maar dat was ik, al bijna 2 weken hun leedgenoot!

Best lekker om weer eens knetter(!)hard te lachen en het bloed weer met volle snelheid door mijn lijf te voelen razen. Maar de hele dag op snelheidje 260 was helaas niet haalbaar. Al voor de lunch zakte het in. En zakte ik in.

Ik had gepland te gaan zwemmen en al had ik natuurlijk geen porem zin meer, ik ben toch maar gegaan. Dan in ieder geval een schoon geweten. Maar halverwege het twaalfde baantje, vond ik het zwembad ineens wel erg diep. Ik bibberde naar de overkant. Aangezien de badmeester niet vreemd op keek, concludeerde ik dat het blijkbaar voldoende op zwemmen leek. Maar ik was vreselijk bang. Alsof de diepte op volle krachten aan me zoog. Ben snel het water uitgevlucht en buiten in de zon met cola light bij zinnen gekomen.

Terug op de afdeling heb ik mijn oude rol maar weer opgepakt.

Maar wel met één verschil. Door mijn snoeiharde activiteit vanochtend, bleef die irritante nieuwe ver bij me uit de buurt.

Helemaal niet erg.

Weer en Meer Irritatie

Zojuist mijn pillen met een ruime hoeveelheid water weggewerkt. De lithium went nooit. Hoe meer de medicatie tot een 'normaal' onderdeel van mijn leven verwordt, hoe moeilijker op te brengen om die smerige pillen daadwerkelijk te slikken. Toch blijf ik medicijntrouw, zoals ze dat noemen, want ik heb er zelf baat bij. Althans, het is mijn weinige houvast.

Wat betreft de therapie geldt zo'n beetje hetzelfde, al neem ik het iets minder serieus dan de chemisch uitgedachte medicijnen. Ik loop nu ruim een week rond in het ziekenhuis en ik ben al aardig gewend. Des te moeilijker wordt het me te zetten om trouw de door creatievelingen bedachte therapietjes te volgen.

Gisteren had ik mijn extreem slechte moment juist toen de creatieve therapie van start ging. Die liet ik natuurlijk zonder moeite aan me voorbij gaan. Vanochtend was ik moe, misselijk en had hoofdpijn en vond een verpleegkundige bereid ergens een bedje voor mij te zoeken. Ik heb met toestemming tot halverwege de lunch geslapen. En was me er volledig van bewust dat ik daarmee de PsychoMotorische Therapie ontdook. Dat was een erg prettige gedachte.

Het wordt er echter niet makkelijker op om de dagen vol te houden.

Met gewenning komt meer irritatie. Niet alleen aan de medicijnen, de therapie, de therapeuten, maar ook aan de patienten. Vandaag kwam er een 'nieuwe' bij die al mijn nekharen omhoog wist te jagen bij de allereerste kennismaking.

Deze persoon is anders dan de anderen. Hij (ja, het is een man) is namelijk niet zozeer met zichzelf bezig alswel vooral met anderen om hem heen. Ongelooflijk voor iemand die zojuist is opgenomen, maar waar. Terwijl ik een duidelijk (!) slecht moment beleefde vanmiddag, kwam hij voor me staan en vroeg of de computer vrij was. Terwijl zoiets zíchtbaar is voor iedereen. Laat me met rust!! Ik had het liefst zijn gezicht open willen krabben en zijn bril van zijn gezicht af willen slaan en daar héél lang en héél hard op willen stampen.

Toch maar niet gedaan.

Ik zie best een beetje op tegen wat deze man morgen in mij naar boven zal halen.