Een Oud Gevoel

Ach dat up en down dat ken ik nu wel een beetje van mezelf. Zo lukt het me steeds vaker om op een rotdag mn schouders op te halen en het gevoel uit te zitten. Laat maar gaan. Het wordt ooit weer lente.

Tegelijkertijd denk ik steeds scherper te zien hoeveel het met me doet om nu alweer 2 jaar niet te werken. Om mijn leven te vullen met therapie en een UWV-traject, met het noodzakelijk onderhouden van sociale contacten en het zoeken van een baan waarin ik steeds maar misluk.

Ik voel me een buitenstaander.

Afgelopen week werd ik wéér afgewezen voor een baan die perfect aansloot bij mijn C.V. Ik voelde hoe ik de grip verloor en hoe de wanhoop me overspoelde. Mijn grote angst is nooit meer mee te kunnen doen, er nooit echt bij te horen en alleen maar tekort te schieten. Bij mijn psycholoog onderzochten we dit immense gevoel in de schematherapie die ik bij haar volg. Het bleek dat er een oude situatie bij hoorde: die waar mijn vader mijn moeder mishandelt.

Als een nieuw tot leven gebracht trauma achtervolgt dit gevoel me nu van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat. Het duurt nog even voordat de schematherapie het minder heftig zal maken.

Maar ooit. Ooit wordt het weer lente.

Down

Na een periode up up up!

Waarin ik eigenhandig ging solliciteren zonder dat het UWV ook maar iets van me verwachtte, want ik hoorde in de ziektewet. Druk bezig met allerhande therapie om Mijn Leven nóg beter onder Mijn Regie te laten verlopen. Bouwen aan de toekomst, dat gevoel.

Nou, na die periode dus, voel ik het nu...down.

Het begint met een ellenlange sollicitatieprocedure, dat kan ik achteraf heel helder analyseren. Zo eentje met veel onzekerheid, lang wachten, achteraan bellen, toch nog een gesprek. Teveel spanning, te weinig duidelijkheid. De betreffende leidinggevende liet me gisteren weten dat ze positief over me zijn, maar ze stellen voor dat ik opnieuw solliciteer.

Natuurlijk is deze persoon incompetent en het bedrijf blijkt een chaos.

Maar de zondag ervoor was Sinterklaas. En dat fijne feest vieren we elk jaar bij een andere vriendin uit de club. Ik dacht dat ik aan de beurt was, maar anderen lieten deze beurt geheel onverwacht aan mij voorbij gaan.

Natuurlijk heeft niemand geprobeerd mij opzettelijk te kwetsen en wat boeit het?

Toen ik bij de psycholoog vanochtend terug moest gaan naar een situatie uit het verleden, kwam het overweldigende verdriet naar boven dat ik voelde toen mijn moeder mij verraadde. Dat gevoel raak ik nu niet meer kwijt.

Waarschijnlijk omdat het zich de laatste dagen stiekem al weer een beetje had genesteld.