Hij kon me niet bijbenen en dat ergerde hem. Van de hak op de tak, van de tomaten die ik om 5 uur 's ochtends stond te plukken in onze balkontuin tot mijn plannen om ineens ons huis te verven. Van de dromen die ik 's ochtends zodra hij zich maar even had omgedraaid in elk detail moest navertellen tot het niet meer kunnen kiezen uit de talloze ideeen die ik had.
Gisteravond was de druppel. Tijdens een intiem moment kreeg ik een niet te stoppen slappe lach. Ik begreep niet direct waarom hij zich woest en verdrietig van me afkeerde. Waarom lachte hij niet gewoon mee?
Nu begrijp ik het ineens. Ik zie het allemaal weer wat helder. Ik denk dat mijn opgehoogde lithium het gewenste niveau heeft bereikt.
Zeer gewenst.
2 opmerkingen:
hahaha.
poeh. wel heftig hoor. succes voor je lief.
Mijn Liefje heeft veel te verduren, ik hoop dat hij het nog even volhoudt!
Een reactie posten