De laatste dag van mijn bezinningsweek. Ik had beter in het begin kunnen lanterfanten, nu lukt dat echt niet meer. Op zo'n laatste dag moet ik er alles uithalen. En moet ik ook nog even wat helderder krijgen welke inzichten ik nu heb opgedaan. En hoe ik de laatste maanden therapie het beste kan gebruiken.
Maar helder? Ho maar. Het enige inzicht dat zich naast het lijstje losse eindjes opdringt, is dat ik veel nadenk. Teveel nadenk. Misschien is het piekeren, ik weet het niet eens. Veel analyseren, proberen te begrijpen, grip zien te krijgen op het fenomeen Lotje.
Mijn Lief zegt: "Het is als een bloem die je onder de microscoop legt. Je analyseert zo enorm dat je niet eens meer ziet dat het een bloem is." Mijn moeder zegt: "Al jouw ongemakken hebben andere mensen ook, maar jij staat er bij stil en maakt er een probleem van." Ik heb echt heel veel zin om haar te slaan als ik dit weer teruglees. Dat dan weer wel.
Het voelt alsof ze het mis hebben, maar ergens kenmerkt het mij wel, dat analyseren. De waarheid zal misschien ergens een combinatie zijn: Ik voel zoveel angst en onzekerheid om mijn eigen persoon, dat ik met alle macht probeer alles te begrijpen, te voorspellen en te begrenzen.
Vermoeiend hoor.
1 opmerking:
Je moeder heeft absoluut gelijk. Ga je mij noi ook slaan ;-)
Het verschil tussen jou en je moeder is dat jij niet kan zappen. Je moeder kan naar een ander kanaal schakelen en jij niet. Je leert vanzelf de gebruiksaanwijzing voor je afstandsbediening te hanteren. Dan kan ook jij kiezen voor een ander kanaal!
Een reactie posten