Promotie

Ik ben eindelijk gepromoveerd. Na jaren van piekeren over hoe ik het toch voor elkaar moest krijgen. Jaren vol met levensbelangrijke gebeurtenissen. Ik snik wat tranen weg en probeer alles 'een plaatsje te geven'.

Het verbreken van de 9-jarige relatie met mijn allereerste echte vriendje. Om direct verstrikt te raken in een verkeerde relatie met een moeilijke collega. Hierop volgt mijn eerste echte grote depressie. Het bijstellen van mijn verwachtingen aan het leven en aan mijzelf. Daarna ben ik voor het eerst heel echt hypomaan. En natuurlijk volgt de tweede depressie, nog veel groter. Het vinden van mijn grote liefde komt zomaar even tussendoor. De opname, de medicijnen. De verhuizingen. Therapie. Het afstand nemen van mijn ouders. Van mijn zus. Het afscheid van de wetenschap en het accepteren van een leven in stabiliteit.

Toen de bul werd uitgereikt, heb ik gehuild. Voor de commissie en voor een volle zaal. Toch zijn nog tranen blijven steken. Als ik ze kan loslaten, zal ik vol goede moed mijn nieuwe leven accepteren.

woggen

Dit bericht is een uiting van werk ontwijkend gedrag, ook wel bekend als woggen. Na een tijd hard en veel werken, beland ik middenin de stress voor een belangrijk naderend moment. Maar het is even op.

Daarmee kan ik mij dan eindelijk scharen onder de massa normale mensen die soms gewoon even geen zin meer heeft. Dat het op dit moment even verschrikkelijk slecht uitkomt, is dan maar een 'helaas'.

Leuk is natuurlijk wel dat ik ondertussen mijn blog heb gepimpt, een jas, een vest en 7 paar schoenen op internet heb besteld en de kapper, schoonheidsspecialist en de hammam heb geboekt.

Eigenlijk kost dat woggen teveel tijd om nog fatsoenlijk aan werken toe te komen.

huh?!

Het is 22.30 uur. Geweest. En ik ben nog druk aan het werk. Er moeten cijfertjes worden uitgedraaid en rapporten worden afgeschreven.

Afgelopen weken was ik een paar keer om 5.15 uur wakker en bedacht me dat ik nog veel werk had liggen. 's Avonds was dat niet anders en ging ik tot elven door.

Hyper dacht ik, want druk was ik ook wel. Dat merk ik doordat er ineens meer woorden uit mijn mond komen dan ik me bewust ben, het gaat vanzelf en blijkbaar heb ik energie over. Maar moe werd ik altijd ook, naarmate de dag vorderde wilde ik steeds liever even bijslapen. En af en toe zag ik het ook heel somber in allemaal, met mezelf natuurlijk, maar met de wereld helemaal.

Gelukkig heeft therapie inzicht gegeven en denk ik dit vreemde patroon toe te kunnen schrijven aan het verdubbelen van mijn citalopram. Een riskante combinatie met mijn persoonlijke eigenschappen: willen presteren en goed ook! Doe daar een extra portie werkdruk bij en ik vergeet notabene al twee dagen mijn pillen te nemen, mail de verkeerde mensen, vergeet dat ik heb gemaild, laat de sleutels in mijn fiets zitten, stel twee keer dezelfde vraag, ...

Zojuist kwam ik erachter dat we morgen om 6.30u naar Schiphol moeten voor een weekend weg. Ik bevind me in een spannende interactie met het leven.

Topje van een ijsberg

Een nieuw bericht vanuit een ander leven: nieuwe baan, vooruitgang in carrière en op sociaal vlak (ik doe weer mee!), voortschrijdende inzichten en prettige gewenning, stabiliteit, maar nog wel een onmisbare steun van pillen.

Het gaat best goed, terwijl ik momenteel toch in een behoorlijk hectische periode zit. Een drukke baan, hoge verwachtingen, veel projecten daaromheen. En dat te combineren met mijn zwakke plekjes die nooit zijn weggegaan:
- paniekaanvalletjes
- angst
- spanning
- somberheid
- ongeremd enthousiasme
Vanzelfsprekend in wisselende mate.

Ik ben zo blij dat ik nu eindelijk zover ben dat al die zwakke plekken er zijn, maar dat ik er op dit moment mee kan leven. Op mijn werk vinden ze mij een open boek en waarderen dat ik zeg hoe ik me voel. Maar ze zullen nooit weten dat er nog hele ijsbergen onder schuil gaan.

En dat hoeft ook niet.

Kijken Naar Mezelf door de Ogen van een Ander

Ik voel me vandaag zo klein, zo, zo, zo onnoemlijk waardeloos.
Vol schaamte om wie ik ben.

Vast in een oud gevoel.

De stap naar beter is de schaamte voorbij.

En zo gaat het...

Ik heb een tijd niet geschreven. Daar zijn denk ik goede redenen voor geweest. De beste reden om het schrijven even verre van me te houden is denk ik de volgende:

Op de fiets, mn haren in de wind, de zon op mn huid, bedenk ik de meest pakkende formuleringen voor mn blog en kan mn gedachten op niets anders zetten.

Dit blog heeft me iets heel belangrijks gegeven. Afleiding. Van alle sores die ik van me af op internet kon knallen. En ik kreeg erkenning, via de reacties van bekenden, onbekenden, mn liefste die zo moeilijk praat over dit soort zaken.

Daarna kreeg het leven meer en meer grip op me. Bouwde ik therapie af en ging volop solliciteren en nadenken over een toekomst met mn nieuwe Ik die nadrukkelijk mee wil draaien in de maatschappij. Niet als patiënt, maar ook niet als de prestatiegerichte rouwdouwer die ik was.

Ik begin mn draai te vinden. Schilder veel en participeer als vanalles: vrijwilliger, coach, sollicitant, vriendin, zus, dochter en schoondochter.

Bij vlagen blijft mn leven zwaar. Nu de zon schijnt ben ik geneigd te denken dat het beter gaat dan ooit.