Eetgestoord

Ik ben aan het eind van een voor mij bijzondere week therapie. Ik ging er met volle kracht tegenaan. Open zijn over lastige dingen, niet denken maar durven en doen. En heel veel delen. Ik nam mijn plek in als een open boek dat iedereen mocht lezen.

Want ik was me ineens zo bewust van het leven dat ik alleen moet trekken na deze therapie.

Ook is deze week mijn dosis antidepressiva weer opgehoogd (van 20mg naar 30mg citalopram; het ging té snel bergafwaarts) en is mijn eetprobleem tot een discussiepunt in de groep en bij het team geworden.

Wel of niet overstappen naar de eetgestoordengroep, that's the question.

Nadeel van die overstap: Ik zit nu in een groep die ontzettend prettig voelt, waar ik met gemak mijn verhaal durf te doen, waar ik me echt kan bezighouden met dieperliggende thema's waar ik me eerder nooit de ruimte voor gaf, maar wat ontzettend goed voelt om daar wel de ruimte voor te hebben. Ik heb hier een soort van thuiskomen. In de eettherapie draait het daar wat minder om, het gaat om het eetprobleem en ook wel wat de dieperliggende oorzaken zijn, maar de therapie is met name toch gerelateerd aan het verstoorde eetgedrag.

Voordeel van die overstap: Mijn gedoe met eten (eetbuien, heel rot voelen over mijn lichaam, moeilijk structuur kunnen vasthouden zoals elke avond koken) houdt me zo erg bezig dat ik daar graag iets aan zou willen doen. De eettherapie biedt me een geweldige kans hierin door 5 (!) maanden intensief hiermee bezig te zijn. Het is wel hét probleem in mijn hier en nu en hoe graag ik ook wat dieper in mijn ziel zou willen spitten, misschien moet ik toch eerst de zaken aanpakken die daar nog vóór komen. Bovendien is de groep waar ik nu in zit, toch altijd tijdelijk: binnen 4 weken vertrekken 5 van de 9 groepsleden.

Nadeel van deze keuze: eetbuien.

Mijn lieve groepsleden zijn verdeeld, de teamleden zijn verdeeld en ikzelf ben verdeeld. Ik lijk voldoende capaciteiten te hebben om mijn huidige therapie met volle kracht te volgen en hier ontzettend veel aan te hebben. Maar het eten wordt meer en meer en meer een probleem.

Buiten de therapie werkt het ook niet echt mee. Mijn Lief heeft geen buffer meer om me op te vangen en me te ondersteunen. Het voelt alleen maar meer zichtbaar dat ik het alleen niet kan.

Mijn volgorde is nu: eetgestoord, door ouders verstoord, bipolair. Als ik de ziekenhuisdeur over een aantal maanden hard achter me dichtsla, zal alleen bipolair er nog staan!

Vriendschap

Een vriendin brandde wel duizend kaarsjes voor mij. En zelfs haar enige echte unieke doopkaars. Ik ontving een foto op mijn telefoon en moest even slikken. Iemand die zó duidelijk liet weten om mij te geven en oprecht wilde dat alles in en voor mij beter zou worden. Best ongemakkelijk als je het liefst alleen in een donker hoekje wilt blijven zitten.

Dus daar moest ik uit.

Ze nam me vandaag mee op een wandeling. Geen haar op mijn hoofd dat ik zelf op dat idee was gekomen. Laat staan dat ik het was gaan doen. Maar nu kon het. We hebben zelfs samen een gezellig taartje gegeten. Eens geen calorieen stampen als niemand het ziet, gewoon een sociaal taartje op de publieke zaterdagmiddag.

De verjaardag vanavond bleek wel een stap te ver. Ik heb mijn hoekje weer opgezocht. Maar dan wel mét een goeie herinnering aan vandaag en het warme gevoel van een onmisbare vriendin.

Ik voel ineens ook de warmte van mijn enige en oudere zus. Zij belde en vertelde ook in therapie te gaan. Ze loopt tegen dezelfde dingen aan als ik en loopt steeds meer vast. Hoe pijnlijk om vast te stellen dat we inderdaad vreselijk ingewikkelde ouders en een destructieve opvoeding hebben gehad. Maar hoe fijn dat we dit samen delen. En erkenning voor ons beiden: wij zijn hier niet de oorzaak van.

Ik keek zojuist even in de spiegel en constateerde tevreden dat ik mezelf veel te dik vond, maar dat dit geen indringende emoties opriep. Ik kon het zien en beslissen dat het allemaal vast wel een keer goed komt.

Uitzichtloze Paniek

Het gaat bijzonder Niet Zo Goed met mij. Ik heb de therapeutische brief aan mijn vader geschreven en voorgelezen in de groep. Gehuild ook. Ik heb geprobeerd de ondraaglijke nutteloosheid van mijn leven op te lossen met filosofische theorieën. Ik heb een start gemaakt met het samenvatten van mijn levensverhaal. Ik stel me meer open in de groep en ga naar verjaardagen.

Maar ik verlies de grip. Wordt voortdurend overvallen door angstaanvallen en het lukt me nauwelijks meer in gezelschap te eten of te drinken. Krijg de vork of lepel of appel of beker niet meer naar mijn mond. Kom niet meer uit mijn woorden. Zie enorm tegen dingen op, als ik nadenk over dingen die nog gaan of moeten gebeuren, raak ik in paniek.

Dit is de derde dag zonder eetbui(en). Ik ga zo slapen, dus daar ben ik vrij zeker van. Dat geeft me een goed gevoel, die grip heb ik misschien nog wel. Maar het voelt onvoldoende en dat voelen de therapeuten met me mee. Dus willen ze me overplaatsen naar een andere groep om daar aan mijn eetstoornis te werken. Ik heb een lichte hoor, dat zien ze nog wel opgelost worden. Maar momenteel staat het mijn huidige therapie mogelijk teveel in de weg.

Ik verlies de grip op mijn zelfbeeld en op mijn relatie. Mijn Lief heeft het er vreselijk moeilijk mee. Het doet pijn, maar hij heeft gelijk: kom ik ooit nog uit therapie?

De Schreeuw

Wat een kloteweekend. Voel me zo depressief als een... hond? Leuk dóen lukt nog wel, maar voelen ho maar.

De pijnlijke zinloosheid van het leven dringt zich aan me op.

Ik ben een zaterdagavond alleen en wil dat niet, maar wil ook niet anders. Nu moet ik met wanhoop worstelen totdat mijn Lief weer naast me in bed komt liggen. Het heeft me vanavond een zak chips, driekwart bak ijs, 3 mini balisto´s en 2 minibounties gekost. Op de weegschaal staan doe ik niet meer, al zou ik het emotionele verschil niet eens meer voelen. Ik ben zo diep gezonken, de bodem is allang bereikt.

Morgen ga ik een therapeutische brief aan mijn vader schrijven. En net zoals ik hier eerlijk mijn schaamtevolle eetpatroon openbaar, wil ik die brief hier ook plaatsen. Want hoe ellendig ik me ook voel, ergens houden dit soort therapeutische aspecten me nog net hoopvol overeind.

Juist De Schreeuw kan leiden tot beterschap. Het verzuchten wijst het af.

Op de Bank zonder Boek

Ik lijk maar niet uit mijn "het is teveel!" stemming te komen.

Thuis pak ik geen boek als start van een fijn weekend met mezelf. Ik ga rondhangen en zeuren tegen mijn Lief. Natuurlijk helpt het niet dat ik met een kneuzing te kampen heb sinds ik onderuit ging met de fiets (ik ben klaar met de winter!). De pijn dringt zich steeds weer op de voorgrond.

Vanmiddag heb ik het graf bezocht van een medegroepslid die uit de groep en het leven besloot te stappen. Ik kwam met een maag vol opgeblazen spanning thuis. Waar die te laten?! Niet in een eetbui heb ik met mezelf en de therapeuten afgesproken. Ik heb 5 beschuitjes met halfvolle jam getolereerd. En een diepvriespizza en een handjevol opgewarmde volkorenmacaroni met rucola en ketchup light. En twee warme chocolademelk. Of drie.

Ik voel me niets beter.

Kon ik maar op de bank met een boek, met een flinke portie houvast in mijn lijf.

Genoeg is genoeg

Hartstikke fijn zo'n doorbraak. En het voelt nog steeds goed dat ik er in therapie verder mee kan gaan. Maar soms is het genoeg even genoeg.

Na het in kaart gebrachte knelpunt, dat ik eigenlijk nooit helemaal mezelf durf te zijn, kwamen ineens ook mijn eetbuien op tafel. De psychiater wilde dat ik zo concreet mogelijk was in de groep over dit 'probleempje' van mij. Ik gaf aan er best over te willen praten en het graag anders zou zien en er dus ook aan wilde werken, maar dat het nu even niet zo uitgebreid ging. Ik zou verdorie dezelfde middag mijn levensverhaal voorlezen! Er zijn grenzen.

Ik was tevreden met mijn heldere assertieve houding. Het gaat immers bovenal om zorg voor jezelf. En daar was ik mee bezig, aanvoelen hoeveel ik aankon en dus voor mezelf zorgen.

In een individueel gesprek met de stagaire (dit punt laat ik even liggen) werd me gevraagd waarom ik niet wilde werken aan mijn problemen.

En bedankt.

Ik wil nu geen gesprekken meer met een student die niets anders blijkt te kunnen dan zagen en trekken zonder enig menselijk--laat staan professioneel--inzicht. En ik wil rust. Ik ervaar geen enkele buffer meer voor tegenvallers en uithalen. Die buffer moet nodig weer even worden aangevuld.

Daarom ben ik vandaag van therapie thuisgebleven. Niet dat het direct beter voelt, maar het moest even. Genoeg is soms gewoon even genoeg.

Morgen weer ruimte voor meer.

Het verdriet van een mazzelaar

Ik heb me gisteren vastberaden door de dag heengesleept. Met een bonzend hoofd en een kloppend hart, vol verdriet. De gelijkenis met Poes drong me op: angstig deed ik alsof ik nergens last van had en probeerde ondertussen veilige plekjes te vinden.

Het heeft me goed gedaan om naar therapie te gaan. Om uit te spreken naar mijn groepsgenoten hoe zwaar het voor me is. Na therapie naar één van mijn allerbeste vriendinnen te gaan om elkaar cadeautjes te geven. Omdat we denken dat het van ons wordt verwacht. En omdat we de ander zo graag blij zien. Ik dronk haar laatste muntthee op.

Ik kwam achter mijn bipolaire diagnose vandaan en vertelde persoonlijke dingen. Het is onwennig om anderen verscholen kanten van jezelf te laten zien. Ik voel me zo soft. Alsof ik me druk maak over dingen die iederéén heeft. Maar de pijn die ik voel is echt. De pijn over een leven dat achter me ligt waarin ik nooit echt mezelf durfde te zijn. De contacten die ik nooit echt aan durfde te gaan. En niemand die dit ooit vermoedde, want ik heb de kunst zo goed bij anderen afgekeken.

Ik kan er zo weer om huilen.

Maar onder al dit verdriet voel ik zóveel opluchting! Ik ben toch maar een mazzelaar om mezelf onder begeleiding te mogen veranderen.

Pijn en Poes

Ik was op de vlucht en had geen idee. Vandaag is het kwartje dan eindelijk gevallen. Mijn meest essentiele knelpunt is vakkundig blootgelegd.

Nu voel ik ondraaglijke pijn en intens verdriet. Zo erg dat ik niet weet wat ik ermee moet. Ik heb zin om in mezelf te snijden al heb ik dat nooit gedaan en zal ik dat ook nu niet doen. Ik wil een eetbui krijgen om de spanning weg te maken, maar ik kan niet eten. Machteloos voel ik alles door me heen trekken.

Morgen weer een dag therapie en daar moet ik mensen onder ogen komen die me op mijn kwetsbaarst hebben gezien. Ik durf niet, maar ga toch.

Want als ik thuiskom, is Poes er. Op mijn aandringen samen met mijn Lief geadopteerd. Het is niet alleen de kroon op onze relatie. Ik wil de antidepressiva verder afbouwen en heb wel vertrouwen in Poes als alternatief.

What's going on?

De eerste twee dagen therapie van het nieuwe jaar achter de rug.

Deze dagen is hoofdpijn ontstaan, toegenomen en nu continu aanwezig. 's Nachts kom ik moeilijk in slaap en word vervolgens weer wakker door mijn tandengeknars. Ik heb veel spanning in mijn lijf.

Ik vind het ineens moeilijk om in therapie te praten over mijn knelpunten of zogenaamde 'thema's'. Ik kan zo snel niet iets vinden en helder onder woorden brengen. Ik ben moe en alleen maar erg alert op de problemen van anderen. Dus ik heb wel energie. Best veel zelfs (doe boodschappen, kook en maak zelfs af en toe iets schoon). Maar ik ben akelig gespannen en voel me vreselijk moe.

In dit soort situaties weet ik altijd graag wat er aan de hand is. Komt het door het afbouwen van de antidepressiva? Wil ik niet meer praten in therapie maar juist weer aan de slag in mijn oude baan (in mijn oude leven) en dan ook graag per direct? Ben ik zwanger?

Inzichten zijn welkom.

(Zwanger blijk ik overigens niet te zijn.)

Donker December

Ik heb afgelopen weken weer ervaren hoe een depressie ook alweer voelt. Huilend belde ik op kerstavond mijn lieve vriendin. Gelukkig lukte het me nog haar te bellen zodat ik kon zeggen dat ik niet bij het kerstdiner zou zijn die avond. Zij begreep alles en dat wist ik en daarom durfde ik ook te bellen.

De kerst hebben mijn Lief en ik alleen doorgebracht. Rustig, binnen, op de bank.

De dag na kerst gingen we naar Berlijn. Een week en we zouden dus ook Oud&Nieuw vieren. We hadden deze vakantie lang geleden bedacht en geboekt en we droomden van groots spektakel. Maar het werd een week overleven. Onze relatie kwam ineens ook in donkere sferen terecht en we hebben ons doel strak voor ogen moeten houden om er samen weer uit te komen.

Dat is gelukt en nu zijn we thuis.

Ik kan vandaag gelukkig niet nadenken. Of ik bedoel eigenlijk: het lukt me vandaag niet na te denken. En dus voel ik me best goed. Zo wil ik dat 2010 zal zijn!