Blij

Ik ben even heel blij geweest. Beetje té blij volgens mijn Liefje. En daarmee werd het ineens een stuk minder leuk. Want zo'n periode vol energie en levensvreugde kan danig gaten hakken in je relatie.

Hij kon me niet bijbenen en dat ergerde hem. Van de hak op de tak, van de tomaten die ik om 5 uur 's ochtends stond te plukken in onze balkontuin tot mijn plannen om ineens ons huis te verven. Van de dromen die ik 's ochtends zodra hij zich maar even had omgedraaid in elk detail moest navertellen tot het niet meer kunnen kiezen uit de talloze ideeen die ik had.

Gisteravond was de druppel. Tijdens een intiem moment kreeg ik een niet te stoppen slappe lach. Ik begreep niet direct waarom hij zich woest en verdrietig van me afkeerde. Waarom lachte hij niet gewoon mee?

Nu begrijp ik het ineens. Ik zie het allemaal weer wat helder. Ik denk dat mijn opgehoogde lithium het gewenste niveau heeft bereikt.

Zeer gewenst.

De Lat

Ik weet nog steeds niet precies wat het is met die onverwacht mooie, zonnige dagen. Ik denk dat ik mijn denkbeeldige lat dan een paar meter hoger leg. En daar kom ik dan niet meer bij.

Zo ook vandaag.

Stilletjes terecht gekomen in een héél negatief 'Lotje perspectief'. Ik kan de wereld nog wel waarderen, maar dat ík daarin ook een plaats heb, dat begrijp ik even niet. Dom, dik en lelijk. Veel concreter kan ik het niet maken, want ik krijg kippenvel van de aandacht die ik aan mezelf besteed.

Dat mijn Liefje het met mij moet uithouden... (En het Moet! Ik kán niet zonder!)

Morgen gaat het gelukkig weer regenen. Dan voldoe ik weer.

Glimmen

Gehaast fiets ik naar de fotograaf. Een pasfoto volgens de Nieuwe Regels. En daarna snel mijn rijbewijs verlengen.

Ik kom binnen en wrijf wat zweet van mijn neus. Rotpillen (citalopram) ook. Ik sta te stomen in de donkere ruimte. Hij wijst erop dat de nieuwe pasfoto's niet de meest charmante zijn. Niet lachen en niet draaien. Ik weet er alles van. Ik ben er klaar voor.

"Je mag ook niet glimmen", zegt hij. En geeft me een dor wc-papiertje aan. Of ik deze na afloop buiten weg zou willen gooien.

Bij het afrekenen wijs ik hem er fijntjes op dat er nog maar één dropje op het schaaltje naast de kassa ligt. "Dat is ook een beetje magertjes trakteren", zeg ik.

Triomfantelijk laat ik binnen het wc-papiertje achter. Hij let er niet meer op.

Tevreden

Volgens mij gaat het best goed!

Sja, "volgens mij", ik vind het toch altijd lastig om nou precies te zeggen hoe het gaat. Zit nu ook een beetje tussen licht hyper en iets te gespannen. Maar het basis gevoel: tevreden. Dus volgens mij gaat het best goed!

Veel om handen, terwijl ik nog geen werk heb en maximaal 1 dagje per week kwijt ben aan therapie. Ik vermaak me wel. Al ben ik de afgelopen zomer nog een paar keer flink down geweest en is het gevoel er niet te mogen zijn nog vers, ik voel ineens een heel stuk vertrouwen in mijn leven, in de toekomst, in mij.

Spannend om dat uit te spreken, want ik ben voorzichtig want een beetje bang voor de komende weken waarin allerlei nieuws als UWV en re-integreren op mijn pad komen. En ik ben zo stoer mijn eetstoornis aan het loslaten, maar altijd bang voor een harde klap terug als ik me weer even minder voel. Maar ach, ik ben daar ook al geweest, ik ken het en ik zal het wel weer doorkomen.

Het komt allemaal wel goed.