Momentopname

Ja, druk ben ik wel. En dus zit ik na de verjaardag van mijn Liefje gisteren weer achter de computer. Declaraties afhandelen, een loopbaantestje, een evaluatie schrijven en een paar gedachtenschema's. En er is nog zoveel meer te doen.

Ik word een beetje verdrietig.

Het voelt alsof het niet goedkomt. Alsof het altijd blijft zoals nu. En dat het nu eigenlijk al zo fijn had moeten zijn, maar ik me ineens besef dat ik me helemaal niet gelukkig voel.

Ondanks mijn succesvolle prestaties op werkgebied, begin ik weer onderaan de ladder. En het is niet eens vanzelfsprekend dat ik überhaupt bij die ladder in de buurt komt. Het maakt me boos! Ik heb zoveel te laten zien, maar moet me weer helemaal opnieuw bewijzen.

Het voelt ook alsof ik heel erg alleen ben. Geen echte vrienden heb en dat het mijn eigen schuld is. Natuurlijk ben ik alleen maar met mezelf bezig geweest het afgelopen jaar--nee, jarén inmiddels! Dat ik ook nu nog niet weet hoe het is om een vriendin te moeten zijn, omdat ik maar zo'n klein stukje heb dat ik kan en wil delen.

Dingen worden nooit meer zoals ze waren en dat maakt me nu ineens zo

- Bedroefd 90%

- Boos 80%

- Bang 80%

Ongeveer.

Druk!

Ik vraag me ineens af hoe ik het ineens zo druk heb gekregen.

Aan anderhalve keer per week groepstherapie heb ik iedere week ook nog twee keer psycholoog toegevoegd. En toen kwam de psychoeducatie (één avond per week) die me toch ook belangrijk leek voor mij en voor mijn Lief. Vervolgens dwong de UWV me in een loopbaanoriëntatietraject dat me op zich wel interesseert, maar me gemiddeld 4 uur per week kost aan enkel het bezoeken van de loopbaanoriëntatiecoach.

Laat staan het 'huiswerk' voor dit alles: gedachtenschema's, vragenlijsten, testen en vaak vooral veel nadenken. Want ik wil al deze hulpverlening natuurlijk wel nuttig besteden. Ik zie het als een investering, het is nu even knallen, maar hopelijk kan ik over een maandje ofzo het meeste afronden en me richten op het echte leven.

Want dat echte leven loopt eigenlijk ook al. Ik heb nog wat werkzaamheden voor mijn ex-werkgever opgepakt en ik heb een serieuze sollicitatie lopen. Alle spanning voor deze sollicitatie heeft me zowat 5 jaar van mijn leven gekost, maar ik heb binnenkort wel misschien gewoon een baan. In deze flow heb ik gisteren 4 sollicitatiebrieven voor mijn Liefje getypt waar hij als werkzoekende even geen puf meer voor had. Ik had barstende koppijn, want hang al een paar dagen tegen grieperigheid aan, maar haalde er voldoening uit.

Nu echter voel ik de golvende stroom van Doen Doen Doen aan me trekken. Zie ik mijn Liefje zich weer volledig storten op zijn to do list. Vraag me af welke achterstand ik heb in te halen na een ruime week niet sporten.

Voel me er even schuldig over, maar zou het liefst vandaag alleen nog maar in bed liggen om daar te luieren en te genieten van mijn voorlopig werkloze bestaan.

Mijn Moeder

Ik schrijf niet zoveel over mijn moeder. Misschien omdat ik niet zoveel contact met haar heb en dus niet zoveel te vertellen. Toch vormt zij één van de grootste knelpunten in mijn leven. Althans, de bipolaire stoornis zal feitelijk misschien een groter probleem zijn, maar die vind ik stiekem toch beter te accepteren.

Mijn moeder walst over me heen alsof ik het onbelangrijkste stukje stof ben dat haar in de weg ligt. En vervolgens krabt ze me van de vloer en knuffelt me zo intens dat ik geen adem meer krijg. Mijn moeder is ambivalent.

Ze is ook ongeïnteresseerd.

Voortdurend weet ze te verkondigen dat ze niets weet over de bipolaire stoornis en dat het haar ook niet zo boeit. Ze heeft een interessanter leven. Op het moment dat mijn tante haar daarop aanspreekt (mijn tante heeft dezelfde diagnose als ik), belt mijn moeder mij met de vraag om informatie. Of ik niet nog wat stenciltjes heb die ik voor haar kan kopieren. En dat mijn tante zo agressief deed, maar dat dit wellicht ook bij de ziekte hoort. Niet?

Mijn moeder heeft mij zolang ik besta, gebruikt als verlengstuk van haar eigen leven. Daarom kan ze niet zonder me. Maar ze kan ook niet mét me.

Hetzelfde geldt voor mij. Elk moment dat ik dit besef maakt mij intens verdrietig.