Dat je vreselijke dingen mee moet maken om te kunnen voelen dat je leeft, is mij niet vreemd. Maar tot nu verhardde ik door die ervaringen. Nu niet. Nu verzacht ik en durf te kijken naar datgene dat mij mijn pijn bezorgt.
Ik heb behoefte een lijstje te maken. Die behoefte komt ineens op, toen ik zojuist in de sportschool een oproep zag hangen om bloeddonor te worden. "Als u iets overkomt, verwacht u toch ook dat u geholpen wordt?" hing daar een beetje verwijtend mensen de bloedbank in te lokken.
De bloedbank heeft mij enige tijd geleden geweigerd. Ik had een bloedtransfusie ontvangen ten tijde van de BSE-crisis en de kans dat ik Creutzfeldt-Jacob zou hebben, was te groot.
Mijn rugoperaties waardoor mijn bloed nergens meer ontvangen wordt en ik bovendien niet meer kan hardlopen. Waar ik nu het lente wordt dagelijks, nee veel vaker nu, mee geconfronteerd wordt. Wat die hippe sportieve mensen doen, dat doe ik dus niet.
Wat ik ook niet doe, is vet uitgaan, keihard werken en spontaan en impulsief het leven doorrennen. Daar kan ik niet mee overweg, ik heb die structuur nodig die mij samen met mijn medicatie op het rechte pad houden.
Mijn medicatie die maakt dat ik anders ben, dat ik toch echt zo heel anders ben. En de pillen angstvallig verstop als ik mensen over de vloer krijg.
Ik belde mijn uitvaartverzekeraar om de plusverzekering wat op te hogen. Om even goed verzekerd te zijn als mijn Lief. Tegen de vraag of ik een ziekte, aandoening of gebrek had, kon ik niets anders doen dan liegen. De thuisgestuurde polis heb ik verscheurd.
Over mijn familie maak ik vaak harde grappen. Over het verdriet, daarover zwijg ik. Er hoeft ook niet teveel zichtbaar te worden.
Het pijnlijkste, dat wat maakt dat ik dit alles ineens recht in de ogen zie, is dat ik geen kinderen op deze wereld zal zetten. Het gaat niet, ik kan het niet en ik denk dat... ik het niet wil.
Maar pijn doet het. Echt heel erg.
