Terugblik

Ik vertel mijn lief dat er nóg een man is in 'mijn' groep die suicide overweegt. Als ik aan zijn verhaal denk, begrijp ik het best. Soms lijkt het alsof het leven alleen nog maar uit strijd bestaat, de worsteling om overeind te blijven.

Het doet veel met me, deze verhalen. Ik heb op internet het levensverhaal van G kunnen reconstrueren en er was nog veel meer aan de hand dan wat ik in het ziekenhuis van hem heb meegemaakt.

Maar zo had het dus ook met mij kunnen gaan. Zo wanhopig heb ik me ook gevoeld. Ik krijg er kippenvel van, maar voel me gerustgesteld door het gevoel dat ik nu blij ben dat ik er nog ben. Geen haar op mijn hoofd om mezelf nu over de railing van het hoge balkon te gooien. Die drempel lijkt weer zo hoog als die moet zijn.

Mijn liefje vraagt of ik er eigenlijk nog wel eens aan denk. Hij draait zijn hoofd niet weg van de computer waar zijn blik lijkt te zijn vastgeplakt aan het beeldscherm. "Aan wat?" vraag ik. "Nou, je weet wel, zelfmoord."

Mijn liefje heeft zo zijn hoofd vol met andere zaken die er voor hem erg toe doen. Maar ik geloof dat hij er toch ook vast blij mee is dat ik er nog ben.

G

Het is alweer een paar weken geleden dat ik afscheid nam van de opname-afdeling. Ik zie echter nog tweemaal per week mede-opgenomenen van toen bij de creatieve therapie die ik ben blijven volgen.

Vandaag hoorde ik bij de creatieve therapie dat G zich dit weekend heeft opgehangen. Hij is niet meer.

Niet te bevatten, hij had afgelopen donderdag nog volop aanwezig en had toen een geweldig kunstwerk gemaakt. Opdracht was toen om je eigen lichtpunt uit te beelden. Hij maakte een indrukwekkende tekening van een verlaten landschap met volle maan en een dode boom. Hij kreeg complimenten van iedereen, maar begreep het niet. "Meen je dat nou écht?" vroeg hij een paar keer aan de creatief therapeut die hem probeerde te overtuigen dat het een hele goede tekening was.

Het was een erg sombere man, pessimistisch over zijn eigen leven en over zijn eigen kunnen. Maar het was wel een man die helder kon verwoorden wat en hoe hij dacht. Ik begreep hem wel, herkende hoe bewust hij met het ziekteproces bezig was en probeerde er grip op te krijgen.

Direct herinner ik me het voorval met een verpleegkundige die ik heb aangesproken op zijn onproportionele gedrag naar G. Deze verpleegkundige blééf maar op hem inpraten dat "het" tussen zijn oren zat en dat als hij de wil had om te veranderen, dat hij dat kon. Ik begrijp wat de verpleegkundige bedoelde. Maar ik begrijp G nog veel meer. Wat is het zwaar geweest voor hem.

Ik vind het fijn voor G dat hij zijn eigen keuze heeft kunnen maken. Maar dat is meer rationeel. Ik voel verdriet over het definitieve van zijn keuze, krijg bijna een soort gevoel dat ik hem mis. Maar vooral voel ik de angst. Zo een einde van iemand die ik juist in één van de donkerste perioden in mijn leven heb leren kennen, dat komt erg dichtbij mijn eigen levensworsteling.

Maar ik ben er nog.

Lithium met bubbels

Lithiumcarbonaat is het allersmerigste wat ik ooit oraal heb weg moeten werken. En iedere avond om tien uur dezelfde dagvoorraad pillen zien door te slikken, is een worsteling die ik steeds moeilijker lijk te winnen.

Maar tijdens mijn vakantie in Berlijn heb ik bij toeval ontdekt dat koolzuurhoudend water de smerige kanten van het slikproces verzacht. Eenmaal thuis probeerde ik het met cola light. En vanavond met tonic.

Het werkt!

Gezien de chronische kant van de zaak, is dit dan toch de opluchting van mijn leven.

Veerkracht

Er valt nog wel één en ander aan mij te sleutelen. Nou ja, gelukkig maar denk ik dan. Ik heb tenslotte nog voor zeker 4 maanden intensieve therapie getekend. En die is dus nog wel van toepassing.

Maar leuk is anders. En de veerkracht van mij en mn liefje is beduidend minder dan een aantal maanden geleden. Dan wordt een relatie pas echt getest. Toen ik vanochtend ineens in een hoekje zat te mokken en te tranen, zonder dat ik echt wist waarom, kon ik alleen maar naar hem wijzen. Waarop hij stampend liet weten dat hij daar geen trek in had.

Gelukkig eindigde het nog niet echt heel veel later met een warme knuffel en lieve woordjes.

Al loopt ons mentale huishouden nog zo stroef en vangt onze veerkracht het niet meer vanzelf op. Onze relatie trekt ons er wel doorheen.

Genieten

Berlijn heeft me enorm goed gedaan. De vrijheid die de stad me verleende alsof ik een zeer gewenste gast was, het was precies wat ik nodig had. Alle sores heb ik op Nederlandse bodem achtergelaten. Om ze bij thuiskomst niet meer terug te vinden.

Ik ben tot inzicht gekomen dat mijn leven helemaal van mijzelf is. Niet dat ik dat niet al wist, maar nu vóel ik het ook. Vrij voelen in mijn hele lijf en tussen mn oren.

Ik keek naar mijn liefje en zag welk een weldadige eenvoud een man kan toevoegen aan het leven van een vrouw. Lach en geniet. Voor hem was dat ontbijten met worst en bier, lunchen met chocoladetaart en 's avonds een fatsoenlijke schnitzel op een sfeervol terras. Heel Berlijn doorwandelen, fotograferen, mooie dingen en bijzondere zaken met volle teugen in je opnemen.

Genieten.

Soms pakken dingen anders uit dan beoogd en gewild. Maar daar is ook zonder spijt en schuldgevoelens mee om te gaan.

In Berlijn ben ik oprecht gaan genieten. Van de mensen en van de stad. Van chocola en andere zoetigheid. Weer openstaan voor al het moois en al het lekkers wat het leven te bieden heeft.

Thuis stond ik voor de spiegel en constateerde een buikje. Maar maakt een buikje mij een minder mens? Ik wil dat niet vinden en omdat ík degene ben die mijn leven leidt, hangt er op de plaats van de spiegel nu een heel mooi schilderijtje.

De spiegel ligt onder de bank en ik zit er tevreden bovenop. Als ik er genoeg van heb, ga ik vanzelf wel weer sporten.

Turbulentie

Dit is een turbulente periode zei de arts. De verpleegkundigen die ik later sprak zeiden hetzelfde, allen in andere bewoordingen.

De uitlaatklep die mijn blog mij bood, werkt ineens niet meer. Eigenlijk lijkt het wel weer een beetje op het begin van deze lange nare periode. Alsof ik alles waar ik aan heb gewerkt weer helemaal kwijt ben. Daar sta ik dan, moe en verdrietig, gefrustreerd en zo ontzettend alleen.

Gevangen in de donkerte in mezelf.

Als ik open zou staan voor alles dat er wél anders is dan zoveel maanden geleden, zou ik nu schrijven dat ik enorm aan het opklimmen ben uit het diepe donkere dal. Maar het lukt me niet zo te voelen.

Keer op keer terugvallen doet me wanhopen.

Ik heb gisteren afscheid genomen van de opname afdeling. Door naar de klachtgerichte therapie waar ik 4 maanden van mijn leven in zal investeren. Op mijn werk zijn ze niet blij en ook mijn liefje is toe aan een afsluiting van dit hoofdstuk. Ik kijk ook uit naar een nieuwe fase, maar ik ben nog niet zover.

Veel, veel, ontzettend veel in en aan mijn hoofd.

Maar nu eerst: een week Berlijn. De eerste vakantie van mijn liefje en mij samen. Alle stress en wanhoop laten we thuis.