Mindfulness Proof

De afgelopen dagen werd ik op de proef gesteld.

Ik volg al vrij lang een voltijds therapie, waar mindfulness ook deel vanuit maakt. Over enkele weken hoop ik deze therapie af te ronden en terug te keren in de maatschappij. En ik voelde me daar tot een paar dagen terug ook helemaal klaar voor.

Ineens kreeg ik een terugval. Ik had mijn eetstoornis nodig, voelde me zó slecht over mezelf dat ik móest afvallen. Was zó intens verdrietig, móest alcohol drinken of in mezelf snijden met een kapotgeslagen fles. Alsof ik spontaan depressief werd.

Mindfulness: Lotje, het is een gevoel, jíj bent het niet. Laat maar gaan en laat maar toe, het drijft weer over.

Ik zag de mindfulness optie maar heb ontzettend hard moeten strijden om het gevoel uit te zitten. Eigenlijk dacht ik dat het me niet gelukt was. Vandaag keek ik terug en bedacht me dat ik van al die destructieve vluchtopties geen enkele heb benut.

Hoe angstig ik me op dit moment nog voel, stiekem denk ik dat ik veel vertrouwen terug krijg. Al begrijp ik nog niet helemaal hoe het werkt, ik ben volgens mij wel klaar voor het echte leven.

BBQ

Mijn weekend werd enorm opgefleurd door allerlei spontane, impulsieve en vrolijke acties. Na een heerlijk bijkletsmoment op de zaterdagmiddag bij een vriendin waar ik écht alles mee kan delen--hoe fijn!--had ik twee bbq's in het vooruitzicht en een goed gevoel over mijn leven.

Zonder mijn moeder voel ik mij meer Ik. En dat voelt goed!

Mijn moeder zeurt op de achtergrond wel door. Het verdriet van mijn verloren jeugd en haar huidige afwijzing belemmert me blijkbaar niet me mentaal heel sterk te voelen. Maar fysiek liep de knagende hoofdpijn op tot opvliegers, misselijkheid tot bij-na overgeven, roestende keelpijn en intense oorpijn.

Ik voelde mij nog niet in staat om daaraan over te geven.

Tot buienradar vanmiddag dreigde met een overweldigende onweersbui. Dat was de directe aanleiding om de bbq van zometeen af te blazen. En ik dook direct mijn bed in. Na een paar wilde dromen en een paar uur slaap, zie ik nu buiten dat er helemaal geen onweer dreigt te komen.

Ik voel me afschuwelijk schuldig.

Het laatste restje van mijn sociaal waardevolle leven wil ik niet buiten de deur houden. En ik weet absoluut zeker dat het fijn was geweest en ontzettend gezellig. Maar mensen, wat houdt mijn moeder me toch nog onder de duim. Nu geef ik nog één keer daaraan toe.

Maar dan is het genoeg en is mijn Ik ook een Sociale Ik.

Als donderdag geen bbq-weer is, zal ik dan wat anders lekkers koken...?

Puzzelstukjes

Mijn vader heeft mijn moeder mishandeld. Mijn moeder heeft gemene psychologische spelletjes gespeeld. Ik heb jaren geen helderheid kunnen krijgen over hoe het nu eigenlijk zat en of ik er echt door was beinvloed.

Nu zit ik inmiddels 9 maanden voltijds in therapie. En na vele therapeutische sessies ben ik het gesprek met mijn vader aangegaan. Voorbij de kwade kanten verder kijken naar hoe het zat. Hij was zo verwarrend lief en betrokken. Echt een vader. Maar hij bevestigt ook mijn sluimerende vermoeden dat ik nooit echt dochter was, maar de alter ego van mijn moeder.

Ik belde mijn moeder gister of ze met mij een gesprek zou willen aangaan. Zij zag niet in waarom: ik was toch degene met een stoornis?! Ze was boos en defensief. Ze begreep niet waarom ik zou willen dat zij me beter begreep. Daar hield ik me zelf maar mee bezig.

Ik geloof dat het me ineens helder is geworden. Ik heb nooit Lotje mogen zijn. Ik heb mijn leven voor haar gegeven, maar als ik probeer weer dochter te worden, heb ik helemaal geen moeder.

Intens verdrietig, maar ik voel me plotseling veel sterker.