Ik heb een tijd niet geschreven. Daar zijn denk ik goede redenen voor geweest. De beste reden om het schrijven even verre van me te houden is denk ik de volgende:
Op de fiets, mn haren in de wind, de zon op mn huid, bedenk ik de meest pakkende formuleringen voor mn blog en kan mn gedachten op niets anders zetten.
Dit blog heeft me iets heel belangrijks gegeven. Afleiding. Van alle sores die ik van me af op internet kon knallen. En ik kreeg erkenning, via de reacties van bekenden, onbekenden, mn liefste die zo moeilijk praat over dit soort zaken.
Daarna kreeg het leven meer en meer grip op me. Bouwde ik therapie af en ging volop solliciteren en nadenken over een toekomst met mn nieuwe Ik die nadrukkelijk mee wil draaien in de maatschappij. Niet als patiënt, maar ook niet als de prestatiegerichte rouwdouwer die ik was.
Ik begin mn draai te vinden. Schilder veel en participeer als vanalles: vrijwilliger, coach, sollicitant, vriendin, zus, dochter en schoondochter.
Bij vlagen blijft mn leven zwaar. Nu de zon schijnt ben ik geneigd te denken dat het beter gaat dan ooit.
