Ik schrijf niet zoveel over mijn moeder. Misschien omdat ik niet zoveel contact met haar heb en dus niet zoveel te vertellen. Toch vormt zij één van de grootste knelpunten in mijn leven. Althans, de bipolaire stoornis zal feitelijk misschien een groter probleem zijn, maar die vind ik stiekem toch beter te accepteren.Mijn moeder walst over me heen alsof ik het onbelangrijkste stukje stof ben dat haar in de weg ligt. En vervolgens krabt ze me van de vloer en knuffelt me zo intens dat ik geen adem meer krijg. Mijn moeder is ambivalent.
Ze is ook ongeïnteresseerd.
Voortdurend weet ze te verkondigen dat ze niets weet over de bipolaire stoornis en dat het haar ook niet zo boeit. Ze heeft een interessanter leven. Op het moment dat mijn tante haar daarop aanspreekt (mijn tante heeft dezelfde diagnose als ik), belt mijn moeder mij met de vraag om informatie. Of ik niet nog wat stenciltjes heb die ik voor haar kan kopieren. En dat mijn tante zo agressief deed, maar dat dit wellicht ook bij de ziekte hoort. Niet?
Mijn moeder heeft mij zolang ik besta, gebruikt als verlengstuk van haar eigen leven. Daarom kan ze niet zonder me. Maar ze kan ook niet mét me.
Hetzelfde geldt voor mij. Elk moment dat ik dit besef maakt mij intens verdrietig.
5 opmerkingen:
Lieve lotje....komt er op neer dat op het plaatje Jij de moeder bent, en je moeder het kindje dat wanhopig nr boven kijkt..zo zou het niet moeten zijn...Dikke knuffel van Appeltje;)
Hee Appeltje, leuk je hier te treffen! :) Ik denk dat mijn moeder en ik in bovenstaand beeld alle rollen bezetten. Ik voel me zowel de moeder als het kind. En dat geldt voor mijn moeder denk ik ook. Ik zou heel graag één van beide rollen op willen geven, maar het lukt maar niet, te pijnlijk denk ik...
hm.
sterkte ermee. je oordeel is hard. wees wat aardiger naar jou.
Hoi Lara, bedankt. Hoezo vind je het oordeel naar mij hard? Ik zie het niet, volgens mij is het realistisch. (Had het graag anders gewild, maar goed...)
Herkenbaar stukje, ook mijn moeder gebruikte me voor haarzelf zonder enig respect, walste over me heen als het zo uitkwam en ik heb dan geen bipolaire stoornis, wel ADHD, wat borderline en ASS en dat kwam door mijn eigen gedrag, ik riep het over mijzelf uit, niemand in haar familie had zoiets en na de zoveelste keer niet serieus genomen te worden heb ik er een punt achter gezet, nu is ze dood en ik heb geen spijt of verdriet. Hoop voor je dat je vooral jezelf accepteert of je moeder ook zover komt en of je erop wilt wachten?
Een reactie posten