Geen Dramatisch Treinverhaal

Ik had graag een dramatisch treinverhaal geschreven. Na een weekend Bremen moesten mijn Lief en ik ons immers door lamgelegd vervoer een weg banen naar huis. Toen we op goed geluk in een trein waren gaan zitten en het via de omroepinstallatie nogmaals werd benadrukt dat het beter was om thuis te blijven, dacht ik "dit wordt een goed verhaal".

Helaas. Precies volgens schema werden wij afgeleverd op onze eindbestemming. Waar de bussen vervolgens niet reden, maar dat vonden wij helemaal niet erg. Het was een mooie avondwandeling door onze witte buurt die nu was volgebouwd met fantasievolle sneeuwfiguren.

Goed, geen dramatische verhalen dus, maar wel een zware therapiedag vandaag. Gaandeweg kom ik weer meer pijnlijke punten tegen bij mezelf. Waaronder: ik vind mezelf en mijn leven volstrekt zinloos. Of dat geen drama is?

Minder Raar

Ik voel me niet goed. Moe en een raar gevoel in mijn hoofd. Mijn lijf probeer ik zo min mogelijk te voelen, want dat voelt niet goed. Ik wil er vooral even niet meer zijn.

(Dokter ik voel me zo raar. Oh maar dat klopt hoor, je wijkt ook af van de rest.)

Ik besteed er verder maar geen woorden aan.

Dan is het er ook minder.

De halve pil

Het jeukt vrolijk van binnen.

Ik ben zó blij dat ik weer ben gestart met therapie. Mijn leven heeft op slag weer inhoud en richting en ik kan de wereld aan. Open en spontaan draai ik op volle kracht mee in de groep. Of iets meer dan volle kracht misschien, ik lijk mijn groepsgenoten soms wat voorbij te rennen. En te praten. En met scherpe grappen ben ik ook het allersnelst.

Ik zie het gebeuren en laat het gebeuren. Gun mij nu ook eens een lolletje. Zo lig ik dubbel van het lachen bij mijn psychiater die mij van 40mg naar 30mg citalopram wil laten gaan. Dat kán toch helemaal niet! Ik heb pillen van 40mg, nog een hele voorraad! Dus laat mij maar halfjes slikken, da's meer dan genoeg.

Hij gaat akkoord!

Vol vertrouwen en daadkracht ga ik het afbouwen tegemoet. Een halve pil is immers nog steeds de helft meer dan ik wil.

Passie

Mijn Liefje en ik zijn vandaag 1 jaar 1 maand en 2 dagen samen. En we wonen nu bijna 1 week in hetzelfde nieuwe huis (dat nog niet helemaal is ingeruimd en gestoffeerd).

Op zo'n moment zou ik zo graag willen dat het er aan alle kanten vanaf spetterde. Geen ingedutte toestanden of overspannen stressreacties. Liever verliefd.

Ik denk niet dat ik reden heb tot klagen of twijfelen. Ik voel de vlinders flink rondfladderen als ik naar hem kijk. En het kost me geen enkele moeite om lief te doen. Na ieder moeilijk moment (die altijd zullen blijven komen en gaan), knuffelen we het weer goed. Hij is 100% Mijn Lief. Ik wil nooit meer zonder.

Maar als de seks achterwege blijft. De spannende, fijne, uitdagende momenten. Die maken dat ik 100% vrouw ben. Als het aan alle kanten kriebelt, maar ik de drempel niet over kom.

Dan HAAT ik de citalopram die zich stug tussen mij en mijn Lief heeft ingenesteld!

Dinsdag ga ik afbouwen. De psychiater weet het nog niet, maar ik weet zeker dat hij meedoet. Blijft spannend om te ontdekken welke Lotje er zonder antidepressiva overblijft. Misschien staat de onzekerheid over haar lijf wel weer meer op de voorgrond. Ook niet zo goed voor de passie.

Gelukkig is het knuffelen nooit verdwenen.

Zonder Pardon Suikervrij

Met dat miezerige druilweer voel ik me net schoolziek. Stiekem lekker alleen thuis en ik kan doen wat ik wil. Maar het voelt toch een beetje leeg. En zzaai.

Dus reserveer ik twee keer Theo Maassen voor vanavond. Kan mijn Lief ook eens lachen.

Helaas. Het zakje suikervrije drop dat ik rond vieren naar binnen werk, verpest het moment dat nog wat van mn dag had kunnen maken. Op het moment van vertrek begint het te werken.

Als Theo me nog zoekt: ik zit op de wc.

Communicatie

Mijn Lief komt uit een andere cultuur dan ik. Wij communiceren anders. Als hij en zijn vader het ergens over eens zijn, dan brommen ze wat. Dan is het goed. En waarom zou je er dan woorden aan vuil maken?

Zijn broertje hielp ons met verhuizen. Hij pakte koffe uit ons geweldige senseo-apparaat en vroeg aan mij of het bakje op het aanrecht bedoelt was voor de gebruikte senseo-pads.

Supertrots op de reeds ingerichte delen van ons huis antwoordde ik enthousiast "Ja! Goed hè?!" Waarop hij me bang verbaasd aankeek en mompelde "oké bedankt".

En dan ben ik nog niet eens hypomaan...

Chocomousse en kattenvoer

Mijn laatste bloedtest liet zien dat mijn schildklier weer helemaal normaal doet. Dus die kan ik niets verwijten. Er lijkt ook geen echte depressie aan het zeuren te zijn, want ik verheugde me en crosste gisteren met een stuiterende vriendin naar de andere kant van het land.

Om te cadeaudobbelen.

Terwijl er heftig gestreden werd om de Chinese vegetarische kip alias kattenvoer en kettingen uit elkaars handen werden getrokken en andere dure cadeaus in de grote bank werden weggemoffeld, voelde ik me verlicht. De zelfgemaakte chocolademousse alias Hemelse Modder waarmee de gemoederen werden bedaard, maakte de dag compleet.

Ik ben zo blij dat ik blij ben met blije mensen om me heen.

Mijn zware en donkere hoofd komt waarschijnlijk door het verliezen van mijn baan en mijn houvast in het leven, de zelfmoord van een groepsgenoot, de confrontatie met de ontdekking van bipolariteit bij familieleden, het samenwonen en de verhuizing, het geregel, de troep en de stress.

Ik ben eigenlijk heel normaal.

Bang

Wat fijn om weer internet te hebben.

De verhuizing en alles wat daar--om wat voor reden dan ook--bij komt kijken, heeft een krankzinnige aanslag op mijn therapeutische buffer gedaan. Gevolg is een algehele depressieve stemming die nu en dan doorbroken wordt door afwisselend het gejaagde 'moeten' en draaikolken van diepe wanhoop.

Het lukt me soms om over de grote brug te fietsen over het kanaal zonder dat ik ervan af wil springen. Misschien dat in het water springen ook niet bijzonder veel effect heeft. Maar dan doorbreek ik tenminste de sleur waar ik nu in gevangen zit.

Ik stel me voor dat ik met zo'n plons het leven weer voel. En dat ik er weer ben!

Mijn Liefje verlicht mijn leven niet. Hij heeft zijn handen vol aan het zijne. En dan ben ik soms zo bang. Zo bang, dat het nooit meer beter wordt.