Misschien heeft het met de reeds aanstormende herfst te maken. Anders is het de toeslaande verveling na 6 maanden thuis.Feitelijk heb ik nu te maken met een terugval--denk ik.
Een kleine weliswaar, maar ik kan ze ook steeds minder goed hebben. En dus is het nog steeds heel erg. Het niet slapen, de agitatie en vermoeidheid, lusteloosheid en spanning. Niet de hele tijd, maar voldoende om mijn dag (en nacht) te verpesten.
Het meest irritante is eigenlijk vooral dat het verder zo ontzettend goed gaat. Zo goed, dat ik zelfs naar een feestje ben geweest waar ik voor het eerst de ouders van mijn liefje echt heb ontmoet--en ben goedgekeurd. Ik was helemaal in mijn element.
Als het daarna weer zo inzakt, voelt dat achterlijk frustrerend.
Het lukt me aan de andere kant ook niet me er helemaal aan over te geven. Het gaat té goed om echt depressief te zijn.
Zó irritant!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten