Zojuist mijn pillen met een ruime hoeveelheid water weggewerkt. De lithium went nooit. Hoe meer de medicatie tot een 'normaal' onderdeel van mijn leven verwordt, hoe moeilijker op te brengen om die smerige pillen daadwerkelijk te slikken. Toch blijf ik medicijntrouw, zoals ze dat noemen, want ik heb er zelf baat bij. Althans, het is mijn weinige houvast.Wat betreft de therapie geldt zo'n beetje hetzelfde, al neem ik het iets minder serieus dan de chemisch uitgedachte medicijnen. Ik loop nu ruim een week rond in het ziekenhuis en ik ben al aardig gewend. Des te moeilijker wordt het me te zetten om trouw de door creatievelingen bedachte therapietjes te volgen.
Gisteren had ik mijn extreem slechte moment juist toen de creatieve therapie van start ging. Die liet ik natuurlijk zonder moeite aan me voorbij gaan. Vanochtend was ik moe, misselijk en had hoofdpijn en vond een verpleegkundige bereid ergens een bedje voor mij te zoeken. Ik heb met toestemming tot halverwege de lunch geslapen. En was me er volledig van bewust dat ik daarmee de PsychoMotorische Therapie ontdook. Dat was een erg prettige gedachte.
Het wordt er echter niet makkelijker op om de dagen vol te houden.
Met gewenning komt meer irritatie. Niet alleen aan de medicijnen, de therapie, de therapeuten, maar ook aan de patienten. Vandaag kwam er een 'nieuwe' bij die al mijn nekharen omhoog wist te jagen bij de allereerste kennismaking.
Deze persoon is anders dan de anderen. Hij (ja, het is een man) is namelijk niet zozeer met zichzelf bezig alswel vooral met anderen om hem heen. Ongelooflijk voor iemand die zojuist is opgenomen, maar waar. Terwijl ik een duidelijk (!) slecht moment beleefde vanmiddag, kwam hij voor me staan en vroeg of de computer vrij was. Terwijl zoiets zíchtbaar is voor iedereen. Laat me met rust!! Ik had het liefst zijn gezicht open willen krabben en zijn bril van zijn gezicht af willen slaan en daar héél lang en héél hard op willen stampen.
Toch maar niet gedaan.
Ik zie best een beetje op tegen wat deze man morgen in mij naar boven zal halen.
4 opmerkingen:
hihihihi
In een grijs verleden ben ik ooit eens heel boos geworden op een mega irritante medeclient (ook dagbehandeling)
Ik riep hem heel zachtjes en hij stond altijd heel dicht op je. Toen hij bijna met zijn neus tegen de mijne stond riep ik heel hard *BOEH*
Zelfs de therapeuten lagen in een deuk, hoewel ik daarna een goed gesprek heb gehad. Tsja, het mag niet he. De volwassenkerenl die toen over de 30 was gaf namelijk aan bang te zijn voor me hihi. En wilde stoppen met de therapie.
oeps...niet netjes van Knetter.
Ik denk dat ik hier morgen ook maar even kom buurten... ;)
@knetter: wat een gewéldig verhaal! Hylarisch! Ik geloof dat de verpleging zich stiekem ook ergert aan die nieuwe, maar dat zullen ze natuurlijk ook nooit zomaar laten merken. Maar wellicht dat ik zo nog aan het lachen krijg ergens de komende tijd... :-)
@sana: leuk als je komt buurten! Maar geen spannend patient-valt-patient-aan verhaal. Helaas misschien, maar ergens ook wel handig, want nu kan ik fijn op de open afdeling blijven :-)
Tja, je moet het dan ook zo regelen dat die ander richting b/gesloten gaat ;) .
Een reactie posten