Lente?!

Alsof de therapie nu pas echt begint.

Het zware gevoel van nare triestigheid die wordt opgerakeld. Het gewicht van nog te verteren ellende rust zwaar op mijn schouders en in mijn lijf. Ik kan dit proces niet overzien en het einde is nog buiten beeld.

Een echte herfst.

Maar op precies dezelfde tijd en plaats ben ik geheel ongevoelig voor negatieve gedachten over mezelf. Ik verdraag.

En vandaag bemerkte ik lente in de lucht.

De mens. Een fascinerend verschijnsel.