Turbulentie

Dit is een turbulente periode zei de arts. De verpleegkundigen die ik later sprak zeiden hetzelfde, allen in andere bewoordingen.

De uitlaatklep die mijn blog mij bood, werkt ineens niet meer. Eigenlijk lijkt het wel weer een beetje op het begin van deze lange nare periode. Alsof ik alles waar ik aan heb gewerkt weer helemaal kwijt ben. Daar sta ik dan, moe en verdrietig, gefrustreerd en zo ontzettend alleen.

Gevangen in de donkerte in mezelf.

Als ik open zou staan voor alles dat er wél anders is dan zoveel maanden geleden, zou ik nu schrijven dat ik enorm aan het opklimmen ben uit het diepe donkere dal. Maar het lukt me niet zo te voelen.

Keer op keer terugvallen doet me wanhopen.

Ik heb gisteren afscheid genomen van de opname afdeling. Door naar de klachtgerichte therapie waar ik 4 maanden van mijn leven in zal investeren. Op mijn werk zijn ze niet blij en ook mijn liefje is toe aan een afsluiting van dit hoofdstuk. Ik kijk ook uit naar een nieuwe fase, maar ik ben nog niet zover.

Veel, veel, ontzettend veel in en aan mijn hoofd.

Maar nu eerst: een week Berlijn. De eerste vakantie van mijn liefje en mij samen. Alle stress en wanhoop laten we thuis.