Nostalgie

Het was een bijzondere ervaring om weer onder vrienden te zijn. Ik was veranderd. Merkte ik en merkten zij. Zo rustig, zo stil; het was een heel verschil met de drukke en felle Lotje met haar scherpe grappen. Het deed me beseffen dat zij me nooit echt depressief hebben meegemaakt. Dan verschuil ik me voor alles en iedereen.

De situatie deed me ook beseffen dat ik inmiddels gewend ben geraakt aan de opname-afdeling waar ik mag zijn wie ik maar wil en ik word omgeven met alle soorten van aandacht en begrip. Het was wel even wennen om weer helemaal overgeleverd te zijn aan mezelf en aan mensen die ineens een beetje vreemd tegen me aan keken.

Een paar keer stond ik op het punt de trein terug naar huis te nemen. Maar daar wachtte ook maar een leeg huis en de sfeer die ik er de afgelopen weken heb gecreeerd. Dat vond ik geen aantrekkelijk idee. Dus ik ben gebleven, heb bij die vriendin geslapen en zoveel mogelijk gekletst.

Zij woont in de buurt waar ik zo'n 7 jaar heb gewoond--ze was toen mijn buurvrouw. En zo was mijn oude leventje ineens weer heel dichtbij. Mijn huisje daar, mijn ex, hoe mijn leven er toen uitzag. Ik heb me nog nooit ergens zo veilig gevoeld als daar toen. Ik ben wel vaker bij haar geweest nadat ik het achter had gelaten. Maar nu was ik er toch wat meer gevoelig voor.

Om nou te zeggen dat ik weer terug wilde... nou, nee. Maar het was wel zo'n heel fijn nostalgisch gevoel. Ik besef me dat ik actiever mijn leven moet gaan inrichten zoals ik het zou willen. Om dat veilige gevoel weer te krijgen.

Daarvoor moet wel wat gebeuren. Maar ik ga het niet te moeilijk maken. Stapje voor stapje een beetje van vroeger en een beetje van nu.

Dat zijn volgens mij stapjes de goede kant op. Hoop ik.