En toen schoot het in mijn nek. En in mijn rug.
De afgelopen twee dagen heb ik in één houding op mijn slaapbank gelegen. Met boek, afstandsbedieningen van tv en dvd-speler binnen handbereik. Mijn flesje water, doosjes oxazepam en paracetamol en veel pepernoten.
Terwijl buiten het mooie weer schitterde. Het mooie weer dat ik zo vreselijk had gemist toen ik me afgelopen week geteisterd zag door hevige herfstormen. En nu lag ik binnen, nauwelijks in staat me te bewegen. Zo kan een depressie dus--ondanks hoge doses antidepressiva en lithium--toch nog ontstaan.
Vandaag kan ik me weer wat bewegen en zet ik de tegenaanval in. Ik laat zeker niet nog een laatste dag mooi weer aan me voorbij gaan. Vandaag ga ik met mijn liefje voor de eerste keer in ons leven naar de Efteling!
Alleen de Python wordt 'm niet vandaag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten