Het kan soms moeilijk zijn om te horen dat mensen zeggen dat het goed met je gaat. Mensen die erover mogen oordelen bedoel ik. Zo ziet mijn sociotherapeut dat ik stevig op mijn benen sta en dat ik weer "ruimte" heb. Mijn Lief ziet enorme vooruitgang en dat ik weer veel aan kan naast de dagelijke therapiegang.
Ik voel niets. Wel veel spanning in mijn lichaam die ik te lijf ga met afwisselend oxazepam en eetbuien. Beide doen me niet veel beter voelen. Ik voel me dik en lelijk en vies. En ik ben heel moe.
Morgen weer een stap op het Goede pad. Ik begin een eetdagboek om mijn rare eetfratsen in te dammen.
Wellicht dat ik me zo vanzelf meer ga voelen zoals anderen denken dat ik me voel.
2 opmerkingen:
Zéér herkenbaar!
Ik zeg nu steeds dat het goed gaat.
En als ze doorvragen, "oh, ups en downs".
Ik ben van het type ultra ultra ultra rapid cycling, dus soms schiet ik per uur van manie naar deprie en weer andersom.
Dodelijk vermoeiend is dat, waarna ze vragen, "hoe is het met je"?
"Oh, goed"!
Het vele eten heb ik voornamelijk als ik net naar een depressie ga.
Dan wil en moet ik er energie in stoppen.
Echter als ik diep deprie ben, eet ik juist haast niets meer.
@aljoenietisal dat klinkt heel vermoeiend (en verwarrend). Ik eet juist weinig als ik in een top zit (op een top sta). In een dal gaat het mis, dan probeer ik de ellende van me af te eten. Helaas, want dat lukt natuurlijk voor geen meter.
Een reactie posten