Hyperventilatie

Hyperventileren is ook een vorm van ademhalen. Linksof of rechtsom krijg ik die zuurstof toch wel binnen.

Zodat ik me weer verder door het leven kan worstelen.

Verpleging

Ik voelde me er eerst niet zo op mijn gemak, omdat ik dacht dat ik er niet thuishoorde. Nu gaat het me inmiddels prima af om opgenomen te zijn. Tegelijkertijd word ik gelukkig ook steeds normaler (denk ik).

Best een prettige situatie: ik voel me op mijn gemak in het ziekenhuis, maar ik krijg ook steeds meer vertrouwen in een terugkeer naar de wereld erbuiten.

Wat me tot dat moment nog ontzettend hindert, is dat andere hulpbehoevenden steeds maar blijven denken dat ik één van de verpleegkundigen ben. De vragen "of ik..."

"...een patient ben of niet?";
"...'hier' ook zit of dat ik werk?";
"...stage loop op de afdeling of al klaar ben met de opleiding?"

...komen mn neus uit.

En naarmate het beter met me gaat, word ik er alleen maar méér op aangesproken! Als ik moet blijven benadrukken dat ik ook knettergek ben, net als zij, word ik echt niet beter. Dus vanaf morgen ben ik "van de verpleging".

Nu maar eens bedenken wie ik als eerste zijn medicatie zal geven...

Uitdaging

Morgen hervat ik mijn lichamelijk bewuste en gezonde leven.

Het is inmiddels ruim een jaar geleden dat ik mijn huisarts verzocht om een verwijzing naar de dietist. Samen met de hulp van deze professional leerde ik in een paar maanden tijd mijn lichamelijke balans hervinden.

Na de ernstige verstoring van mijn mentale balans de laatste maanden, lag het voor de hand dat ook mijn lijf hierin machteloos zou worden meegetrokken. En ja hoor, mijn metabolisme ligt compleet overhoop.

Maar vanaf morgen ga ik er weer eens goed voor zitten. Dan richt ik me niet meer alleen op mijn psychische zwaktes, maar ook op een goede zorg van mijn (on)zichtbare fysieke belangen.

De overwinningen van de laatste week (het bijna volledig bijwonen van het concert van U2, het goed afronden van een lastig gesprek met de bedrijfsarts, een succesvolle 3-daagse logeerpartij van een vriend uit Noord-Ierland en er zoveel mogelijk zijn voor mijn liefje die geheel door onduidelijke (geen Mexicaanse) griepverschijnselen was geveld) geven me vertrouwen.

Laat deze uitdaging maar komen!

Vierdaagse

Vandaag begint de Vierdaagse van Nijmegen.

Daar heb ik geweldig goeie herinneringen aan. Ik prijs me gelukkig dat ik nog steeds een beetje kan voelen hoe de overwinning voelde. Aangemoedigd door duizenden mensen die verder niets van me wisten. Alleen dat ik samen met mijn ontzettend lieve en leuke wandelmaatje een flinke prestatie neerzette.

Nu doorloop ik al weken achtereen vierdaagses. Zonder juichend publiek en het voelt daardoor toch echt minder als een prestatie. Toch zet ik door.

En volgend jaar loop ik weer in de massa in Nijmegen en ik weet zeker dat ik me dan heel erg gelukkig voel.

Terugval

Terugval ligt geheel in de lijn der verwachting.

De verpleegkundige die vanochtend dienst had, haalde haar schouders op en zei stellig dat ik vooral niet moest gaan panieken. De verpleegkundige die me vanavond belde, wilde het naar eigen zeggen niet bagatelliseren, maar benadrukte vervolgens dat het volkomen normaal was.

Ondertussen heb ik weer een "pillenmoment" beleefd en kwam dichter bij uitvoering dan de vorige keer. En op dit moment bevestig ik vol overgave de gestelde diagnose boulimia nervosa.

Ik ben nervosa meer dan zat. Ik word dood- en doodmoe van alle kortsluiting in de synapsen in mijn hoofd. Wanneer mag ík eindelijk weer eens aan het roer staan? Ik weet heus wel hoe ik het zou willen hebben.

Morgen eerst maar alle chocola en waterijsjes eraf zwemmen.

Ontsnapt

Alles stond me tegen vandaag. Hoe al die mensen op de afdeling vooral maar over zichzelf willen praten. Positief of negatief, maar vooral niet luisteren naar anderen. De ander is nauwelijks uitgepraat en ze knallen hun eigen verhaal de groep in.

Ik kon mijn kunch nauwelijks naar binnen krijgen. Zo is er de nieuwe zwerver die zit te rochelen en allerlei andere lichaamsgeluiden naar buiten laat lopen. Voor zover daardoor mijn eetlust niet al is bedorven, heb ik nog de enorme trillingen in mijn handen. Netjes met mes en vork eten is er niet meer bij; er belandt meer eten naast mijn bord dan in mijn mond.

En nog meer nieuwe opnames. Mensen die van alles aan me vragen en willen praten, praten, praten. Verpleegkundigen die overal en nergens naartoe moeten vliegen. Een en al drukte.

Ik heb me met een hoofdpijn en niet-lekker verhaal afgemeld bij de verpleegkundige. En ben keihard naar mijn liefje gefietst.

Uit de inrichting ontsnapt. Volgens mij ben ik klaar voor ontslag.

Drukte

Het is druk op de afdeling. Veel nieuwe opnames, van her en der en van allerlei pluimage. Voor mij geen feest, ik ben de rust in het ziekenhuis juist enorm gaan waarderen.

De nieuwe ADHD-er vraagt aan mij of ik me niet gruwelijk verveel?! En hoelang ik hier dan al ben?! Vervolgens een diepe zucht. Hij weet niet of hij deze ene dag wel door kan komen.

Ik zucht ook en ga de trappen af en naar buiten. Ik heb weer een nieuw groen hoekje ontdekt. Met een bankje onder een boom. En niemand in de buurt. Ik begin me zowaar thuis te voelen en weet doelgericht alle verscholen plekjes te vinden. Om even niet meegetrokken te worden in de druktes van anderen.

Op het bankje bel ik mijn lief. Gisteren heeft hij een knoop doorgehakt: hij wil met mij gaan samenwonen. Hopelijk kunnen we in het huisje terecht dat we op het oog hebben. Spannend en bijzonder en fijn. Maar juichen kunnen we niet. Daarvoor is het veel te druk in ons hoofd.

Misschien had ik dat tegen de ADHD-er moeten zeggen: dat mijn hoofd mij al voldoende bezighoudt.

Opwaarts

Ik voel dat ik aan de klim opwaarts ben begonnen. Nu echt. Na veel geborrel in mijn hoofd. Na een periode met piekjes, flinke dalletjes en een enorme hoop stress.

Vandaag was 'gewoon' een goede dag. Ik heb me minimaal druk gemaakt en maximaal gelachen. Ben enkel nog wat moe en soms kost het me teveel moeite om me tot iets te zetten. Maar ik ben wel mooi naar het museum geweest, heb in de zon gezeten, ijsje gegeten en voor mijn liefje en mij een warme maaltijd bij elkaar gekookt.

Ik moet enkel nog niet verder de toekomst in denken. Voor nu is alles goed.

Wanneer mijn liefje ook weer wat spanning zal kwijtraken en die lieve vriendin van mij de zon weer op haar gezicht zal voelen schijnen, dan zou mij dat wel eens het laatste zetje opwaarts kunnen geven.

Back in life.

Nostalgie

Het was een bijzondere ervaring om weer onder vrienden te zijn. Ik was veranderd. Merkte ik en merkten zij. Zo rustig, zo stil; het was een heel verschil met de drukke en felle Lotje met haar scherpe grappen. Het deed me beseffen dat zij me nooit echt depressief hebben meegemaakt. Dan verschuil ik me voor alles en iedereen.

De situatie deed me ook beseffen dat ik inmiddels gewend ben geraakt aan de opname-afdeling waar ik mag zijn wie ik maar wil en ik word omgeven met alle soorten van aandacht en begrip. Het was wel even wennen om weer helemaal overgeleverd te zijn aan mezelf en aan mensen die ineens een beetje vreemd tegen me aan keken.

Een paar keer stond ik op het punt de trein terug naar huis te nemen. Maar daar wachtte ook maar een leeg huis en de sfeer die ik er de afgelopen weken heb gecreeerd. Dat vond ik geen aantrekkelijk idee. Dus ik ben gebleven, heb bij die vriendin geslapen en zoveel mogelijk gekletst.

Zij woont in de buurt waar ik zo'n 7 jaar heb gewoond--ze was toen mijn buurvrouw. En zo was mijn oude leventje ineens weer heel dichtbij. Mijn huisje daar, mijn ex, hoe mijn leven er toen uitzag. Ik heb me nog nooit ergens zo veilig gevoeld als daar toen. Ik ben wel vaker bij haar geweest nadat ik het achter had gelaten. Maar nu was ik er toch wat meer gevoelig voor.

Om nou te zeggen dat ik weer terug wilde... nou, nee. Maar het was wel zo'n heel fijn nostalgisch gevoel. Ik besef me dat ik actiever mijn leven moet gaan inrichten zoals ik het zou willen. Om dat veilige gevoel weer te krijgen.

Daarvoor moet wel wat gebeuren. Maar ik ga het niet te moeilijk maken. Stapje voor stapje een beetje van vroeger en een beetje van nu.

Dat zijn volgens mij stapjes de goede kant op. Hoop ik.

Vrije Tijd

Een dagje vrij van het ziekenhuis: een 3-daags weekend. Niets mis mee. Lekker uitslapen tot 12.15 uur, naar de kapper, even boodschappen doen, zwemmen en dan natuurlijk nog langs de apotheek voor mijn wekelijkse herhalingsrecept. En vanavond met de trein naar een etentje om daarna te logeren bij een vriendin.

Een flink programma in vergelijking met de voorgaande weken, maar ik zag het wel zitten. Het ging me gister ook goed af om weer even als de oude Lotje door het leven te gaan. En of ik daar nu echt verder mee kom of niet, het is af en toe heerlijk om te ervaren dat ik zelf nog de touwtjes van mijn leven in handen heb.

Helaas ging het bij de kapper mis vandaag. Of het nou de bijwerkingen zijn van de medicatie of dat ik gewoon (te) moe ben; daar was ineens een soort angstaanval. Duizelig en traag was ik, en mijn omgeving zag er ineens heel veel minder realistisch uit. Toen ik van de kapper heel langzaam naar huis fietste, concludeerde ik maar vast dat het zwemmen er niet meer in zat vandaag.

Maar het bezoekje aan mijn vriendin blijft voor de verandering staan. Ik wil nu even niet toegeven aan alles dat me teveel is of lijkt.

Daarvoor hecht ik teveel aan mijn oude zelf.

Rennen

Het knopje heb ik omgezet. Het nadenken is uitgezet.

Ik richt me nu nog enkel op het zo goed mogelijk doorkomen van de dag. En dat lukt eigenlijk best goed. Vandaag was een drukke dag en het was alsof ik weer als vanouds aan het werk was. Aanpakken en doorgaan. Best een lekker gevoel om niet meer zo passief overgeleverd te zijn aan alles wat door mijn hoofd kan razen.

Met de running therapy merkte ik dat het hardlopen ook weer terug in mijn benen begon te komen. Ik voelde zowaar weer de kick van het controle krijgen over mijn eigen lijf. Dat, en het goede contact dat ik vandaag had met de medepatienten, gaf me het gevoel dat ik nu dan eindelijk de poort naar mijn vorige--of beter: mijn nieuwe--leven had ontdekt.

Toen ik net een sprintje wilde inzetten, kwam de running therapeut naast me lopen en stelde me een vraag. Zonder omwegen, heel direct. De vraag vloog als een scherpe en nietsontziende pijl recht in mijn hart. Hij wilde weten of ik eigenlijk wel mocht voelen van mezelf.

Van mijn fysieke prestatie was hij niet onder de indruk.

Hij zal zeker redenen hebben om dit aan me te vragen. En dat het me zoveel deed, geeft ook aan dat deze vraag niet geheel irrelevant is. Maar als ik aan het overleven bent, zit ik niet te wachten op iemand die de oprechtheid van mijn geluk ter sprake brengt.

Het lijkt verdorie wel alsof ze daar gektes aan het kwéken zijn.

Prinsesje

Eerst samen flink lachen om me een paar uur later te berispen dat ik niet van alles een grapje moet maken.

Au, die kwam binnen...

Heb de rest van de middag een beetje op de achtergrond gehumd, mijn grote mond opgesloten in mijn kluisje. Ik voel me de laatste tijd zo onzeker en dat maakt kwetsbaar. Mensen zouden me nu moeten behandelen als een prinsesje die geweldig mooi is en heel lief en heel erg leuk en die ook nog eens miljoenen andere positieve eigenschappen bezit.

Dat zou ik erg prettig vinden.

Maar dat soort bevestiging kan ik natuurlijk niet verwachten. De betreffende verpleegkundige had duidelijk slecht geslapen en worstelde zich door zijn dag. Al is hij er uitgebreid voor opgeleid om mij en andere kwetsbare personen op hun gemak te stellen; verpleegkundigen zijn ook maar mensen.

En een prinsesje krijgen ze vast ook niet dagelijks over de vloer.

Doorheen zitten en Verder vechten

Ik zit er doorheen.

Het voelt zo raar na alle donkerte die ik al van me af heb geschud. De opname heeft me niet gebracht waar ik zo op had gehoopt. Alleen maar meer gepieker en getwijfel, spanning en onzekerheid. Voor mijn opname kwam ik geen steek verder--en werd daar ook wanhopig van--maar was het intern toch echt een stukje rustiger dan nu.

Ik raak verder en verder verwijderd van mezelf, van het echte leven waarnaar ik (ter zijner tijd!) zeker terug wil en van mijn liefje.

Vandaag bereikte dit alles een dieptepunt. Maar dit heeft iets in mezelf wakker geschud. Ik ga er tegenaan. Het zal moeilijk zijn om het werkelijk nog uit mijn tenen te trekken. Maar het is zo essentieel dat ik echt een serieuze poging moet wagen. Om mezelf weer uit mijn hoofd en in mijn lijf te trekken, weer te gaan zien welke dingen voor míj echt belangrijk zijn en om weer te leven zoals ik dat echt wil.

Ik zal er alles aan doen om mezelf en mijn liefje terug te winnen.

Spijbelen

Ik heb vandaag alles bij elkaar gespijbeld.

Na de lunch meldde ik netjes bij de verpleging dat ik ging zwemmen. Maar bedacht me op de stoep van het zwembad dat ik helemaal niet wilde. Liever in de paar uren dat ik vrij was naar huis waar mijn liefje als een vermoeid hoopje in bed lag.

Mijn liefje heeft zich vanochtend voor langere tijd ziek gemeld bij zijn leidinggevende. Een enorme stap voor hem en met een opgenomen vriendin een extra lastige. Ik ben natuurlijk niet echt de rots in de branding die hij nu zo goed zou kunnen gebruiken. Ik herken me momenteel meer in die branding en daar heb je niet zoveel aan.

Dus met een fijne knuffel (hij wilde altijd al een hondje) uit het te dure-en te vaak door mij bezochte--ziekenhuiswinkeltje en een grote doos Celebrations (want laten we maar net doen alsof we een feestje te vieren hebben) ben ik rap naar huis gefietst. Zelfs nog even een snel ijsje gehaald en hem met dit alles verrast in bed.

Prima actie!

Na de ijs en de chocola viel ik snel naast hem in slaap. Het hondje lag tussenin. Lekker knus even de wereld op afstand houden. Ik versliep me tweemaal voor programmaonderdelen die nadrukkelijk op mijn rooster staan gemarkeerd. En uiteindelijk ben ik maar helemaal niet terug naar het ziekenhuis gegaan.

Hoe ik me voel? Ik voel me moe, moe van alles. Er mankeert genoeg aan mij, aan mijn liefje, aan het leven. Maar op dit moment geef ik héél eventjes ongedwongen toe aan de behoefte om te doen alsof al die problemen niet bestaan. In welke mate dat maar mogelijk is.

Morgen weer een dag om alles weer op te pakken waar ik het heb laten liggen. En dan weer verder aan het werk: problemen zijn er uiteindelijk vooral om opgelost te worden.

Voelen

Ik heb eens een dagje niet stilgestaan bij hoe ik me voel. Nou vooruit, in elk geval een stuk minder dan alle dagen in de maanden ervoor.

Dat beviel uitstékend! Ineens had ik een heerlijke dag, vol zon op mijn lijf en in mijn hoofd. Energie genoeg om gesprekken te volgen en te voeren en een boek te lezen. En dat zonder euforische pieken en zonder zompige dalen. Eigenlijk gewoon zo'n prima dag. Die mensen wel meer hebben.

Ik heb me dan ook voorgenomen morgen bij De Dagopening aan te geven dat ik geen antwoord geef op de vraag hoe ik me voel. Dat die actie in het kader staat van mijn genezing. Dat ik namelijk heel goed weet wat het beste is voor mij.

Na de dagopening staat het behandelingsoverleg ingeroosterd. Daarin zullen De Deskundigen overleggen en beslissen welke 'definitieve' sticker er op mijn leven zal worden geplakt en aan welke behandelingen ik vervolgens onderworpen zal 'moeten' worden.

Wellicht een béétje tricky om juist voor dat overleg morgen mijn grote mond open te trekken. Misschien beter eerst nog maar even meewerken op de door hun gewende en--daardoor waarschijnlijk--gewenste manier. Ik denk dat ik maar even wacht tot dinsdag.

Morgen nog één dagje piekeren over hoe ik me voel en waarom en wanneer en...

Op naar de comeback

Ik heb gisteren zoveel gepiekerd, dat ik er knallende koppijn van kreeg.

Afgelopen met die onzin!

Vanochtend was ik vroeg wakker en ik heb een fijne bak koffie gezet, ga er zo heerlijke koffie verkeerd van drinken en stap dan op de fiets. Op naar de frisse vroege wereld die door mij verkend zal worden!

Ergens sluimert wel het vervelende besef dat ik in een ander leven op dit moment de Kennedymars had gewandeld. Maar een beetje flexibiliteit kan geen kwaad: een rondje fietsen kan op dit moment ook al heel bevredigend zijn. Bovendien is de ontzettend lieve en goede vriendin die bereid was die 80km wandelend met mij te delen, allerminst op de achtergrond verdwenen.

Zoals zij me telkens laat zien dat ik weer terug kan komen in de Echte Wereld, geeft me het vertrouwen dat het me uiteindelijk vast gaat lukken. En als ik eenmaal weer ben teruggekeerd, gaan we vast nog héél veel kilometers wandelen.

Daar kijk ik nu echt naar uit.

Bij Twijfel Goed

Wat ik nog wel het allerverwarrendste vind, is dat ik zo vaak geen antwoord heb op de vraag hoe het met me gaat.

Zouden de mensen bij wie "goed" vloeiend uit hun mond komt rollen, het nou eigenlijk ook niet echt weten? En maar gewoon antwoord geven, zodat ze weer prettig door kunnen gaan met leven? Speelt hun eigen Zijn enkel een licht en luchtige rol in de grote zonnige wereld om hen heen? Ben ik dan misschien toch vooral een zelfobsessieve en op negatieve aandacht gerichte zielepiet?

De piekersessie van vandaag is weer begonnen.

Actie en Reactie

Ik was niet agressief vandaag, maar wel aanwezig.

Van luidruchtig melig bellen met mn liefje tot flink assertief deelnemen aan het psycho-educatieklasje. Mijn mede dipgenoten keken voorzichtig verbaasd op. Wie is die nieuwe?! Maar dat was ik, al bijna 2 weken hun leedgenoot!

Best lekker om weer eens knetter(!)hard te lachen en het bloed weer met volle snelheid door mijn lijf te voelen razen. Maar de hele dag op snelheidje 260 was helaas niet haalbaar. Al voor de lunch zakte het in. En zakte ik in.

Ik had gepland te gaan zwemmen en al had ik natuurlijk geen porem zin meer, ik ben toch maar gegaan. Dan in ieder geval een schoon geweten. Maar halverwege het twaalfde baantje, vond ik het zwembad ineens wel erg diep. Ik bibberde naar de overkant. Aangezien de badmeester niet vreemd op keek, concludeerde ik dat het blijkbaar voldoende op zwemmen leek. Maar ik was vreselijk bang. Alsof de diepte op volle krachten aan me zoog. Ben snel het water uitgevlucht en buiten in de zon met cola light bij zinnen gekomen.

Terug op de afdeling heb ik mijn oude rol maar weer opgepakt.

Maar wel met één verschil. Door mijn snoeiharde activiteit vanochtend, bleef die irritante nieuwe ver bij me uit de buurt.

Helemaal niet erg.

Weer en Meer Irritatie

Zojuist mijn pillen met een ruime hoeveelheid water weggewerkt. De lithium went nooit. Hoe meer de medicatie tot een 'normaal' onderdeel van mijn leven verwordt, hoe moeilijker op te brengen om die smerige pillen daadwerkelijk te slikken. Toch blijf ik medicijntrouw, zoals ze dat noemen, want ik heb er zelf baat bij. Althans, het is mijn weinige houvast.

Wat betreft de therapie geldt zo'n beetje hetzelfde, al neem ik het iets minder serieus dan de chemisch uitgedachte medicijnen. Ik loop nu ruim een week rond in het ziekenhuis en ik ben al aardig gewend. Des te moeilijker wordt het me te zetten om trouw de door creatievelingen bedachte therapietjes te volgen.

Gisteren had ik mijn extreem slechte moment juist toen de creatieve therapie van start ging. Die liet ik natuurlijk zonder moeite aan me voorbij gaan. Vanochtend was ik moe, misselijk en had hoofdpijn en vond een verpleegkundige bereid ergens een bedje voor mij te zoeken. Ik heb met toestemming tot halverwege de lunch geslapen. En was me er volledig van bewust dat ik daarmee de PsychoMotorische Therapie ontdook. Dat was een erg prettige gedachte.

Het wordt er echter niet makkelijker op om de dagen vol te houden.

Met gewenning komt meer irritatie. Niet alleen aan de medicijnen, de therapie, de therapeuten, maar ook aan de patienten. Vandaag kwam er een 'nieuwe' bij die al mijn nekharen omhoog wist te jagen bij de allereerste kennismaking.

Deze persoon is anders dan de anderen. Hij (ja, het is een man) is namelijk niet zozeer met zichzelf bezig alswel vooral met anderen om hem heen. Ongelooflijk voor iemand die zojuist is opgenomen, maar waar. Terwijl ik een duidelijk (!) slecht moment beleefde vanmiddag, kwam hij voor me staan en vroeg of de computer vrij was. Terwijl zoiets zíchtbaar is voor iedereen. Laat me met rust!! Ik had het liefst zijn gezicht open willen krabben en zijn bril van zijn gezicht af willen slaan en daar héél lang en héél hard op willen stampen.

Toch maar niet gedaan.

Ik zie best een beetje op tegen wat deze man morgen in mij naar boven zal halen.