Mijn weekend werd enorm opgefleurd door allerlei spontane, impulsieve en vrolijke acties. Na een heerlijk bijkletsmoment op de zaterdagmiddag bij een vriendin waar ik écht alles mee kan delen--hoe fijn!--had ik twee bbq's in het vooruitzicht en een goed gevoel over mijn leven.
Zonder mijn moeder voel ik mij meer Ik. En dat voelt goed!
Mijn moeder zeurt op de achtergrond wel door. Het verdriet van mijn verloren jeugd en haar huidige afwijzing belemmert me blijkbaar niet me mentaal heel sterk te voelen. Maar fysiek liep de knagende hoofdpijn op tot opvliegers, misselijkheid tot bij-na overgeven, roestende keelpijn en intense oorpijn.
Ik voelde mij nog niet in staat om daaraan over te geven.
Tot buienradar vanmiddag dreigde met een overweldigende onweersbui. Dat was de directe aanleiding om de bbq van zometeen af te blazen. En ik dook direct mijn bed in. Na een paar wilde dromen en een paar uur slaap, zie ik nu buiten dat er helemaal geen onweer dreigt te komen.
Ik voel me afschuwelijk schuldig.
Het laatste restje van mijn sociaal waardevolle leven wil ik niet buiten de deur houden. En ik weet absoluut zeker dat het fijn was geweest en ontzettend gezellig. Maar mensen, wat houdt mijn moeder me toch nog onder de duim. Nu geef ik nog één keer daaraan toe.
Maar dan is het genoeg en is mijn Ik ook een Sociale Ik.
Maar dan is het genoeg en is mijn Ik ook een Sociale Ik.
Als donderdag geen bbq-weer is, zal ik dan wat anders lekkers koken...?
6 opmerkingen:
Ach, lieve Lotje. Ik weet zeker dat jouw vrienden dat begrijpen en anders zijn ze geen vrienden. De zomer duurt nog lang. Jullie kunnen nog hartstikke vaak bbq'en.
OT (maar niet helemaal): ik zou wel eens willen weten hoeveel bipolairen er last hebben van naderhand onweer? Migraines, hypomanieën, depressie, algeheel onwelbevinden...? Naderhand onweer vind ik veel erger dan happening onweer, dan knap ik altijd meteen een heel stuk op. Wie herkent dit?
@Elsewhere: boeiende gedachte, over dat onweer. Ook ik (niet bipolair, maar borderline & PTSS) voelde vanmiddag na één donderslag een soort opluchting, alsof er een zware last van me afviel. Het onweer zette niet door. En de opluchting trouwens ook niet.
@Lotje: jouw moeder en het effect op jou is zó herkenbaar (incl. reactie op afzeggen van leuke afspraak).
@Carice Ik heb hele fijne vrienden en ik hoop dat we nog veel gaan bbq-en deze zomer!
@Elsewhere Interessant idee, ik heb daar nooit zo op gelet. Maar ik merk wel dat ik slecht tegen dat 'drukkende' weer kan, als er onweer aankomt, alsof ik dan zelf ook geen kant op kan ofzo. Benieuwd wat de psychiater daar over zegt eigenlijk!
@Marsmania Ik vind het fijn te horen dat het gedoe met mijn moeder herkenbaar is. Niet voor jou natuurlijk, maar ik kan me zo verdwaasd alleen voelen met zo'n moeder... En leuke afspraken afzeggen blíjft heel lastig...
Je waardeert je moeder pas wanneer ze er niet meer is.
@ monique
wat een kut opmerking. lees eens verder dan je neus lang is.
stomme kip.
Een reactie posten