Genoeg is genoeg

Hartstikke fijn zo'n doorbraak. En het voelt nog steeds goed dat ik er in therapie verder mee kan gaan. Maar soms is het genoeg even genoeg.

Na het in kaart gebrachte knelpunt, dat ik eigenlijk nooit helemaal mezelf durf te zijn, kwamen ineens ook mijn eetbuien op tafel. De psychiater wilde dat ik zo concreet mogelijk was in de groep over dit 'probleempje' van mij. Ik gaf aan er best over te willen praten en het graag anders zou zien en er dus ook aan wilde werken, maar dat het nu even niet zo uitgebreid ging. Ik zou verdorie dezelfde middag mijn levensverhaal voorlezen! Er zijn grenzen.

Ik was tevreden met mijn heldere assertieve houding. Het gaat immers bovenal om zorg voor jezelf. En daar was ik mee bezig, aanvoelen hoeveel ik aankon en dus voor mezelf zorgen.

In een individueel gesprek met de stagaire (dit punt laat ik even liggen) werd me gevraagd waarom ik niet wilde werken aan mijn problemen.

En bedankt.

Ik wil nu geen gesprekken meer met een student die niets anders blijkt te kunnen dan zagen en trekken zonder enig menselijk--laat staan professioneel--inzicht. En ik wil rust. Ik ervaar geen enkele buffer meer voor tegenvallers en uithalen. Die buffer moet nodig weer even worden aangevuld.

Daarom ben ik vandaag van therapie thuisgebleven. Niet dat het direct beter voelt, maar het moest even. Genoeg is soms gewoon even genoeg.

Morgen weer ruimte voor meer.