afstand

Mijn Liefje en ik, dat gaat dus niet. Hij voelt zich een klaagmuur en ik niet gehoord.

Zijn psychiater suggereerde dat ik andere antidepressiva kon proberen.

krankzinnig

Ik heb gisteren een overdosis pillen genomen. Citalopram en lithium. Het was even proberen, dus ik nam niet direct mijn maandvoorraad, maar die van twee dagen. Ik moest goed doorslikken en daarna trok ik het dekbed over mijn hoofd en wachtte op wat er ging gebeuren.

Nu ik 's ochtends weer ben opgestaan en mijn dagelijkse verantwoordelijkheden weer heb opgepakt, kan ik mijn leven van gisteren moeilijk rijmen met mijn leven van vandaag. Ik weet nog goed hoe ik me gisteren voelde en in die situatie zou ik nu toch weer hetzelfde hebben gedaan. Echt begrijpen doe ik het niet. Ik besef ineens dat ik veel op het spel zet en daar schrik ik van. Ik wil mijn Liefje niet ongelukkig maken en mezelf niet kwijt.

Toch drink ik nu opzettelijk een pak melk leeg van 7 maanden oud.

Door mijn grenzen op te zoeken hoop ik uit mijn gevangenis te breken. Als ik zonder gevoel deze zin lees zie ik pas hoe krankzinnig het is.

licht

Ik zie het leven in een ander licht. Alsof het dichterbij is, ineens. Niet dat ik zo licht ben, dat niet. Snak nog steeds naar bier of wijn om te verzachten. Maar het is wel anders nu.

Dat je vreselijke dingen mee moet maken om te kunnen voelen dat je leeft, is mij niet vreemd. Maar tot nu verhardde ik door die ervaringen. Nu niet. Nu verzacht ik en durf te kijken naar datgene dat mij mijn pijn bezorgt.

Ik heb behoefte een lijstje te maken. Die behoefte komt ineens op, toen ik zojuist in de sportschool een oproep zag hangen om bloeddonor te worden. "Als u iets overkomt, verwacht u toch ook dat u geholpen wordt?" hing daar een beetje verwijtend mensen de bloedbank in te lokken.

De bloedbank heeft mij enige tijd geleden geweigerd. Ik had een bloedtransfusie ontvangen ten tijde van de BSE-crisis en de kans dat ik Creutzfeldt-Jacob zou hebben, was te groot.

Mijn rugoperaties waardoor mijn bloed nergens meer ontvangen wordt en ik bovendien niet meer kan hardlopen. Waar ik nu het lente wordt dagelijks, nee veel vaker nu, mee geconfronteerd wordt. Wat die hippe sportieve mensen doen, dat doe ik dus niet.

Wat ik ook niet doe, is vet uitgaan, keihard werken en spontaan en impulsief het leven doorrennen. Daar kan ik niet mee overweg, ik heb die structuur nodig die mij samen met mijn medicatie op het rechte pad houden.

Mijn medicatie die maakt dat ik anders ben, dat ik toch echt zo heel anders ben. En de pillen angstvallig verstop als ik mensen over de vloer krijg.

Ik belde mijn uitvaartverzekeraar om de plusverzekering wat op te hogen. Om even goed verzekerd te zijn als mijn Lief. Tegen de vraag of ik een ziekte, aandoening of gebrek had, kon ik niets anders doen dan liegen. De thuisgestuurde polis heb ik verscheurd.

Over mijn familie maak ik vaak harde grappen. Over het verdriet, daarover zwijg ik. Er hoeft ook niet teveel zichtbaar te worden. 

Het pijnlijkste, dat wat maakt dat ik dit alles ineens recht in de ogen zie, is dat ik geen kinderen op deze wereld zal zetten. Het gaat niet, ik kan het niet en ik denk dat... ik het niet wil.

Maar pijn doet het. Echt heel erg.

Verdragen

Ik zou het vreselijk vinden als mensen die mij echt goed, persoonlijk kennen, nu mijn blog zouden lezen. Gelukkig weten niet zoveel mensen van dit schrijvende bestaan. En daarom kan ik, nu het echt moet, het aan deze plek toevertrouwen.

Soms verloopt mijn leven relatief makkelijk, kan ik me voorstellen dat het allemaal wel van een leien dakje zal blijven gaan. Zie ik mijn talenten en overal de humor van in. Over de kleinste wissewasjes stap ik met het lichtste gemak heen.

Nu kan ik mij die wissewasjes ineens helder voor de geest halen, ik zie de momenten dat het achteraf gezien helemaal niet vanzelf ging zwart op wit op mijn netvlies branden. Ik ben gedoemd te mislukken. Sterker, ik ben al vanaf mijn prille jeugd mislukt. Het is een zwart gat dat mij naar binnen trekt.

Ik groeide volgens velen op voor galg en rad, maar sprak mijn moeder aan met U in een autistische poging om een goede dochter te zijn. Ik las veel om maar te begrijpen wat vriendschap was, wat normaal was, wat leuk en wat goed was. En altijd moest ik presteren, op alle terreinen. Ik voelde de afkeuring als ik niet voldeed aan de hoge verwachtingen, van mijn ouders, familie, school. Deze wat vreemde basis, is nog steeds mijn basis. Ik weet mezelf maar niet te bevrijden en een prettiger leven aan te meten.

Ik ben ik.

En ik kan dat nu maar moeilijk verdragen.

Nalatenschap

Ik heb niet zoveel met de Partij voor de Dieren, maar met bomen zeker wel. Met dieren overigens ook, maar ik maak het hier liever niet te ingewikkeld.

Ik heb een boomcheque gekocht voor 5 bomen die dit voorjaar eigenhandig door mij -en wie weet een gezellig groepje vrienden zodat we er een waar feestje van kunnen maken- in de grond gezet gaan worden. Het is nogal tegen Bleker gericht en dat vind ik prima.

Voor mij telt dat ik ook wat moois achterlaat op aarde, mocht het van prachtige kindertjes niet meer komen.

Factotum

We keken gister naar Factotum, naar het boek van Bukowski en over zijn alter ego Chinasky. Het alcoholisme en volledig laten gaan werd als iets nastrevenwaardigs op een voetstuk gezet. Als een wijze om dichterbij het echte leven te komen.

Ik kon ineens het cynische karakter van mijn liefje wat beter plaatsen. Maar ik vond het ook naïef, een stadse frats. Ik was degene die echt in de put had gezeten. Die dronken naar het zwembad fietste om 40 banen te zwemmen en haar laatste eetbui kwijt te raken. Die altijd op weg was om nog een flesje whiskey op de kop te tikken. Twee-in-één: bewegen en verdoven. Als iemand aan de onderkant had gezeten, was ik het. Hij had geen idee. Daar kies je niet voor.

Ik koos voor een leven op orde en al ben ik soms nog wel geneigd wat teveel te drinken en blijft de verleiding om te vluchten altijd sluimerend aanwezig, ik sta nog steeds achter die keuze.

Ik ben trots dat ik mijn ervaringen te boven ben gekomen.

Verzoening

Dit is zo'n moment waar ik nadien misschien wel bij stil zal staan. Het moment dat het allemaal wel lekker gaat. Dat ik werk, dat ik in mijn vrije tijd mijn dozen vol oude spullen uitgraaf en het huis uit zet, eigenhandig mijn sessies bij de psycholoog afrond en oude medicijnen terug breng naar de apotheek.

De zon schijnt, ik fiets naar mijn werk, ik ben niet in de opperste staat van geluk (psycholoog vond dit altijd prettig om te horen), maar het gaat, het gáát!

Ik heb mij verzoend met de antidepressiva.