Verdragen

Ik zou het vreselijk vinden als mensen die mij echt goed, persoonlijk kennen, nu mijn blog zouden lezen. Gelukkig weten niet zoveel mensen van dit schrijvende bestaan. En daarom kan ik, nu het echt moet, het aan deze plek toevertrouwen.

Soms verloopt mijn leven relatief makkelijk, kan ik me voorstellen dat het allemaal wel van een leien dakje zal blijven gaan. Zie ik mijn talenten en overal de humor van in. Over de kleinste wissewasjes stap ik met het lichtste gemak heen.

Nu kan ik mij die wissewasjes ineens helder voor de geest halen, ik zie de momenten dat het achteraf gezien helemaal niet vanzelf ging zwart op wit op mijn netvlies branden. Ik ben gedoemd te mislukken. Sterker, ik ben al vanaf mijn prille jeugd mislukt. Het is een zwart gat dat mij naar binnen trekt.

Ik groeide volgens velen op voor galg en rad, maar sprak mijn moeder aan met U in een autistische poging om een goede dochter te zijn. Ik las veel om maar te begrijpen wat vriendschap was, wat normaal was, wat leuk en wat goed was. En altijd moest ik presteren, op alle terreinen. Ik voelde de afkeuring als ik niet voldeed aan de hoge verwachtingen, van mijn ouders, familie, school. Deze wat vreemde basis, is nog steeds mijn basis. Ik weet mezelf maar niet te bevrijden en een prettiger leven aan te meten.

Ik ben ik.

En ik kan dat nu maar moeilijk verdragen.