Ach, het gaat allemaal zo moeizaam. Ik weet heus dat er enkel één manier is om verder te komen, naar dáár waar het beter is en mooier en fijner. Dat is niet stilstaan, maar dóórgaan, met mn hoofd in de wind en mn blik voorwaarts gericht.En dat doe ik. Heel netjes volgens de vele boekjes op mds en ander gestoord gebied.
Vanochtend vroeg--volgens mijn superstrakke structuurschema--opgestaan, ontbeten en op de fiets (brrr) naar de kapper. Van daaruit naar de creatieve therapie die ik als nazorg gebruik om therapeutisch mijn ziekenhuisbestaan af te bouwen. Vervolgens in het zwembad netjes mijn baantjes getrokken, nadien de boodschappen gedaan en... zo trok mijn schema mij door de rest van de dag.
Ondertussen onzichtbaar voor alle mensen die vandaag aan mij voorbij zijn getrokken: het knarsen, piepen, trekken, duwen en afgrijselijk stroef worstelen in mijn binnenste. Als er ook maar één iemand was die er íets van had gemerkt en er met één klein vingertje naar had gewezen... dan had ik afschuwelijk gehuild.
Het zit gewoon even niet zo lekker.
2 opmerkingen:
Stroef is niet fijn. Vooral omdat jij de enige bent die het merkt (en je wrs afvraagt wat je nou verkeerd doet). Ik merk eigenlijk nu het beter gaat pas hoe stroef alles bij mij liep, hoeveel moeite kleine dingen kostten. Maar een vol hoofd kost veeeel energie. Hoop dat het beetje opklaart binnenkort.
Dat biedt wel goede hoop, dat het ooit beter zal gaan en dit gedoe dan achter de rug is. Het kost inderdaad veel energie, ben erg moe de hele tijd. Maar het komt vast goed!
Een reactie posten