Weggelopen

Mijn Lief en ik besloten een wandeling te maken. Het was tenslotte een prachtige avond.

Maar daar, in de berm naast het enorme kanaal, lag een vrouw in de brandnetels. Niemand anders te bekennen. Ze was verward en ze was verdrietig. Voor de zoveelste maal weggelopen vertelde ze ons, want de mensen bij wie zij woonde waren ontzettend onaardig tegen haar en tegen elkaar. Ze kon er niet tegen. Ze was daar ongelukkig.

Ze was nog nooit zover gelopen en was trots en heel moe. We vogelden uit waar haar thuis was en gedrieën maakten we de lange wandeling terug. Halverwege hebben we een bushalte gezocht omdat ze zo moe en zo koud was, dat ze bijna weer in een berm ging liggen.

Ik probeerde me in te leven in hoe het zou zijn om zo sterk afhankelijk te zijn van anderen. Ergens te moeten wonen waar je je niet op je plek voelt, maar waar anderen beslissen of je daar blijft wonen of dat er ergens anders een plekje voor je is. Machteloos.

We belden aan bij haar huis en een koude verpleegkundige van amper 20 deed de deur open. Ze reageerde koel en afstandelijk en naar onze geredde vrouw zelfs een beetje vijandig. Die moest maar snel "naar haar kamer!"

Geen vragen over onze tocht en onze gesprekken. De deur werd zowat voor onze neus dichtgetrokken. Ze stelde kort dat dit voor ons misschien een hele gebeurtenis was, maar dat mevrouw vaker wegliep en we haar "de avond van haar leven hadden bezorgd door haar zoveel aandacht te geven". Dat we moesten begrijpen dat dit "een kliniek voor patienten met psychiatrisch ziektebeelden was" alsof we die hele vrouw met haar enorme doorzettingsvermogen en haar verhalen en haar verdriet vooral maar heel erg niet serieus moesten nemen.

En toen ben ik boos geworden. Heel erg boos. Je hebt mensen in alle soorten en maten en dat kunnen mensen zijn die aandacht nodig hebben en mensen die gevoelig zijn en dat zijn allemaal mensen. Alsof een "patient met een psychiatrisch ziektebeeld" niet het recht heeft om ongelukkig te zijn! Ik geloof niet dat de juf zich ook maar iets van mijn woede aantrok. Zij was immers wel meer gewend.

Ik had nog niet eerder van zo dichtbij meegemaakt hoe je met een psychiatrische diagnose in een hokje kunt worden weggestopt. Het deed me vreselijk veel verdriet.

De weg terug heb ik heel hard gehuild.