Wat fijn om weer internet te hebben.
De verhuizing en alles wat daar--om wat voor reden dan ook--bij komt kijken, heeft een krankzinnige aanslag op mijn therapeutische buffer gedaan. Gevolg is een algehele depressieve stemming die nu en dan doorbroken wordt door afwisselend het gejaagde 'moeten' en draaikolken van diepe wanhoop.
Het lukt me soms om over de grote brug te fietsen over het kanaal zonder dat ik ervan af wil springen. Misschien dat in het water springen ook niet bijzonder veel effect heeft. Maar dan doorbreek ik tenminste de sleur waar ik nu in gevangen zit.
Ik stel me voor dat ik met zo'n plons het leven weer voel. En dat ik er weer ben!
Mijn Liefje verlicht mijn leven niet. Hij heeft zijn handen vol aan het zijne. En dan ben ik soms zo bang. Zo bang, dat het nooit meer beter wordt.
2 opmerkingen:
*geeft een dikke knuffel!*
Het komt goed hoor. Dat weet ik zeker. En ik snap het gevoel ook dat jouw lief je leven niet verlicht. Buiten dat hij zijn handen aan zichzelf vol heeft. Ik herken het.
Komt goed!
Je moet het zelf doen hè. Het komt vast allemaal goed. Ik blijf erop vertrouwen (soms iets minder soms iets meer).
Een reactie posten