Samenwonen

Ik ben in verbouwing!

Toen ik twee weken bij mijn Lief in zijn kamertje had gelogeerd omdat mijn eigen appartementje werd verbouwd door de huisbaas, besloot ik bij hem te blijven. Net zolang plakken tot hij eraan gewend was geraakt en we nooit meer gescheiden hoefden te leven.

Het is een geslaagd project gebleken, want nadat ik in die plakactie ook nog eens impulsief mijn huur had opgezegd, hebben we ons bij verschillende makelaars ingeschreven voor een samenwoonwoning.

Binnen twee weken hadden we ons paleisje.

Een enorm geluk, want deze maand val ik door ziektewetregels 30% terug in salaris en dan voldoen we absoluut niet meer aan de strenge voorwaarden.

Maar nu hebben we de sleutels en hebben we flink wat oppervlak te verven, te bedekken en te vullen. De dagelijkse gaatjes vullen we met bankrekeningen openen, verzekeringen regelen, verhuizen. En nu even een blogje om het Grote Geluk aan de wereld kenbaar te maken. En dat ik er nog ben...

Maar zijn is niet meer wat het geweest is. (Of eigenlijk wel, maar het was de laatste tijd een stuk beter.)

Ik heb 5 weken vrij tussen de therapieen door. Binnen de eerste dag was ik de mindfulness beginselen die me zo stabiel en rustig in het leven zouden moeten houden al met het eerste vluchtje wind vervlogen. Nu zijn het weer de depressieve gevoelens die mijn hoofd en lijf proberen te herwinnen.

Morgen neem ik een dagje vrij. En misschien ga ik wel even koffiedrinken met mijn lieve therapiegenoten in het ziekenhuis. Ik mis ze heel erg. Ik hoop niet dat ik hospitaliseer, maar ik kan nu nog even niet zonder