Achtbaan

Natuurlijk werd het wel de Python. En De Vliegende Hollander en nog meer achtbanen waarvan ik het bestaan voor het eerst leerde kennen.

Ik gooide mijn gezonde voorzichtigheid overboord en onderdrukte de pijn in mijn wat wiebelige nek. Riemen vast en beugels naar beneden en ik en mijn liefje werden van links naar rechts naar ondersteboven en plots weer terug geslingerd.

Met een minuutje is het ook wel bekeken, dus dat was te overzien.

We hebben er een goede dag van gemaakt. Gelachen om de meest absurde foto's die van ons in allerlei standen waren genomen (mijn liefje altijd kaarsrecht overeind en vrolijk om zich heen kijkend; ik weggedoken tegen hem aan met één hand steevast voor mijn gezicht). Ijsjes gegeten en eindeloos het plattegrond bestudeerd om dan ook echt het máximale uit ons bezoek te halen (hetgeen overigens redelijk is gelukt).

Dus ik heb geen spijt hoor. Ben enkel vandaag weer aan bed gekluisterd, beweging is me weer even ontnomen en de donkere sombere fatalistische ellendige rotgevoelens nestelen zich dan weer hardnekkig in mijn lijf.

Was ik maar weer helemaal op de been dan trapte ik ze zo voorbij Kaatsheuvel. En ging ik lekker een eind fietsen.* Dáár heb ik zin in!

* ik prefereer overigens wel een stabiel recht fietspad...