Terugblik

Ik vertel mijn lief dat er nóg een man is in 'mijn' groep die suicide overweegt. Als ik aan zijn verhaal denk, begrijp ik het best. Soms lijkt het alsof het leven alleen nog maar uit strijd bestaat, de worsteling om overeind te blijven.

Het doet veel met me, deze verhalen. Ik heb op internet het levensverhaal van G kunnen reconstrueren en er was nog veel meer aan de hand dan wat ik in het ziekenhuis van hem heb meegemaakt.

Maar zo had het dus ook met mij kunnen gaan. Zo wanhopig heb ik me ook gevoeld. Ik krijg er kippenvel van, maar voel me gerustgesteld door het gevoel dat ik nu blij ben dat ik er nog ben. Geen haar op mijn hoofd om mezelf nu over de railing van het hoge balkon te gooien. Die drempel lijkt weer zo hoog als die moet zijn.

Mijn liefje vraagt of ik er eigenlijk nog wel eens aan denk. Hij draait zijn hoofd niet weg van de computer waar zijn blik lijkt te zijn vastgeplakt aan het beeldscherm. "Aan wat?" vraag ik. "Nou, je weet wel, zelfmoord."

Mijn liefje heeft zo zijn hoofd vol met andere zaken die er voor hem erg toe doen. Maar ik geloof dat hij er toch ook vast blij mee is dat ik er nog ben.