Ik ben ziek en het voelt een beetje raar om dat te zeggen. Toch bedoel ik het in de minst wenkbrauwoptrekkende zin van het woord. Mijn keelpijn, snotteren en hoesten afgewisseld door intense buikkrampen, overkomen zelfs de meest mentaal stabiele persoon wel eens. En dus kan ik hardop zeggen: "Ik ben ziek."Leuk is het niet, maar dat is wat anders.
Ik sprak mijn moeder nog, belde haar om haar een goede vakantie te wensen. En toen ik vertelde dat ik ziek was, reageerde ze met "dat heb je met die watjes, gaan even wandelen in het weekend en zijn vervolgens gelijk ziek." Ik heb met haar meegelachen.
Zo is mijn moeder.
En zo ben ik eigenlijk ook. Maar ik begin ineens te zien dat het cynisme, het weglachen en maar dóórgaan me voor de voeten lopen. Het lijkt in eerste instantie een bewonderenswaardig sterke kant van mezelf, maar het holt me van binnen uit. Het hindert me om te zijn wie ik ben. Of wie ik wil zijn. Of om in ieder geval een stukje gezonder door het leven te gaan.
4 opmerkingen:
Wat ontzettend herkenbaar. Ik ben idem. Stomtoevallig was ik vanmorgen bij mijn praatpeut die mij ook van nogal wat cynisme betichtte. Weglachen is niet goed wellicht maar houdt je wel overeind.
Lotje,
Dit is een test.
Hee die Lotje,
hoe gaat het nou?
@henri: reacties achterlaten lukt nu dus probleemloos, erg bedankt!
@carice: nog steeds grieperig helaas...
@knetter: bedankt voor al je reacties! Ik ben er erg blij mee!
Een reactie posten