De enorme onzekerheid over de juistheid van mijn diagnose en de bijbehorende aandacht die ik daarbij opeis, ademde vanochtend nog door mijn hele lijf.Ik sprak uit bij De Dagopening dat ik even daarvoor met een flinke portie spanning het ziekenhuis was binnen gestapt. Dat bleek geen probleem, althans niet voor de dienstdoende verpleegkundige. Er zou toch al een Gesprekje plaatsvinden en daarin zou ik de gehele kluwen verwarring in mijn chaotische hoofd aan haar mogen overhandigen.
Dus ik vertelde haar tijdens dat Gesprekje dat ik mezelf een aanstelster vond. Althans, dat ik dat niet zeker wist, maar dat het een onprettige gedachte was die telkens maar weer overal tussendoor piepte. En ik gooide er nog heel veel gedachtekronkels en -spinsels en ander grei achteraan. Toen mijn hoofd zo leeg was, dat ik geen woorden meer kon vinden, schetste zij me rustig en helder wat hun beeld is van mij. Kort samengevat: wel op mijn plaats in het ziekenhuis en geen aanstellerij.
Het was overtuigend. En bracht me enorme opluchting.
Daardoor kwam ik vervolgens eindelijk aan mezelf toe. Dat dit verdrietig en vermoeiend is, neem ik voor lief. Ik ben nu in de best denkbare gelegenheid wat van mijn leven te maken en daar ga ik voor.
Na De Dagsluiting fietste ik naar huis en zag ergens onderweg een vadsig en grijs stel onderuitgezakt voor de tv hangen. Ik bedacht me dat deze mensen best eens depressief zouden kunnen zijn. Ik moest denken aan de mensen die ik nu ken op mijn afdeling. Dat zijn geen bankhangers, maar harde werkers.
Ik voel me trots dat ik daar bij hoor.
7 opmerkingen:
Hee Lotje, dat heb je heel, heel mooi geschreven. Inderdaad. Harde werkers.
Zet 'm op!
Uit eigen ervaring weet ik dat je nu de belangrijkste stap hebt genomen. En hoe moeilijk de komende tijd wellcht nog gaat worden, dit wordt de belangrijkste periode van je leven. Dus houd je hoofd omhoog, je kunt het aan! Heel veel sterkte, er wordt aan je gedacht!
Hi Lotje, respect dat je dit allemaal zo helder kunt delen en dubbel fijn als dat jou zelf ook helpt.
Je bent zeker op de juiste plek en twijfels daarover zijn vaak juist onderdeel van n depressie, dat maakt het ook zo lastig.
Er zo open mogelijk over praten is het beste wat je kan doen volgens mij, en dat doe je. Hopelijk duurt dat gevoel van opluchting en trots op jezelf steeds langer!
Goed verwoord man! (euh, vrouw)
Je bent geen ansteller, je bent ziek.
Depressies zijn een hel, de hel op aarde!
Have a nice weekend!
@Carice: Thanks! Ik hoop dat het werk ook ergens toe leidt... Maar het voelt niet alsof ik een keuze heb, kan het nu alleen maar aanpakken. Als ik ga stilzitten, weet ik zeker dat ik nergens kom.
@Anoniem: Bedankt voor je reactie, echt fijn om te lezen! Het voelt ook als een hele belangrijke periode in mijn leven. Ik hoop dat het vanaf nu vooral beter wordt.
@Lise: Fijn dat je zegt dat die twijfels ed erbij horen. Ze blijven toch terugkomen, maar dat wordt hopelijk ook vanzelf minder. Dit blogje helpt me enorm merk ik, en al die fijne reacties! Jij veel sterkte met je burnout!!
@Knetter: Raar misschien, maar het is zo prettig als je dat zo stellig benoemt! Ik moet nog door een soort van acceptatieproces geloof ik... Ook fijn weekend!
Accepteer jij maar dat je ziek bent. Je stelt je echt niet aan.
Ik zelf bijv, ben even het acceptatie proces ontdoken, ik weiger te aanvaarden dat ik een bipolaire 1 stoornis heb. Zo overleef ik.
Ieder doet het op zijn eigen manier.
@Knetter: dat geloof ik ook, dat ieder het op zijn eigen manier doet. En het zal bij mij misschien ook nog wel weer veranderen, maar op dit moment wil ik echt graag helemaal in het hokje passen. Geeft rust en houvast. En mogelijkheden om 'verder' te komen. Jij succes met het ontduiken! ;-)
Een reactie posten