Het Systeemgesprek

Depressief zijn is vermoeiend, maar eruit zien te komen is vermoeiender.

Vanochtend hadden mn liefje en ik een zogenaamd Systeemgesprek met psychiater, zaalarts en co-assistent. Wij hadden ons voorbereid op een informatief verhaaltje gericht aan mijn liefje die nooit eerder mee was geweest naar welke hulpverlener van mij dan ook.

Maar nee, de psychiater wilde vooral weten hoe het er nu met mij voor stond. Had ik nog suïcidale gedachten? En kon ik die zo precies mogelijk omschrijven? Op welke momenten was ik verdrietig? En waarom? Ik plukte vermoeid de doos tissues leeg die cliché op tafel stonden. Mn liefje hield mijn handje vast.

De psychiater wist naar mijn liefje toe vooral te benadrukken dat een bipolaire stoornis een chronische ziekte is. Hij keek mij daarbij doordringend aan. Vervolgens voegde hij daar ongevraagd aan toe dat het best mogelijk was om zwanger te worden. Al moesten we dat dan wel eerst met de psychiater bespreken.

Even later stonden we uitgeput en leeg in de lift. (Mijn liefje zag de trap echt niet zitten.) We probeerden de ochtend nog in een soort van positieve vorm te duwen door in het veel te dure ziekenhuiswinkeltje cadeautjes voor elkaar te kopen. Als mijn liefje het had aangedurft om met die enorme Sesamstraat ballon over straat te lopen, hadden we vast heel hard gelachen. Maar hoezeer we het ook probeerden, die stemming kwam er niet echt in.

We zijn thuis geheel structuurloos op bed gaan liggen en waren blij dat we wat konden slapen.

Vooral door blijven ademen, dan komt er vanzelf vast een moment dat we verwonderd terugkijken en heel hard lachen. En daar hebben we dan geen ballon voor nodig.