Open

Ik besloot al vanaf het allerprilste begin zoveel mogelijk open te zijn. Niet alleen over de diagnose die de psychiater nodig had om mij beter te begrijpen, maar nu dan ook over de opname die staat gepland.

Taboes zijn er om doorbroken te worden. Dat geeft iedereen een hoop extra ruimte, lucht om vrij te ademen. En bovendien gaat het nog eens over MIJ ook! En verkies ik uiteindelijk geen leven in een verstikkend donkere kelder, maar wil ik mijn kleurige leven vrijelijk vorm geven tussen anderen.

Helaas hou ik er ook vaak zo'n akelig gevoel aan over dat ik open ben geweest. Mensen hebben namelijk altijd een mening. En natuurlijk delen ze die graag met me. Soms blijkt het zelfs De Waarheid te zijn! Of ze stellen allerlei vragen waar ik eigenlijk helemaal geen antwoord op heb.

Het resulteert in algehele verwarring.

En of ik nou trots ben op mezelf dat ik mezelf niet onder stoelen en banken heb verstopt? Ik weet het niet. Het wordt nu weer zo'n lange dag waarin ik al die anderen van me af ga proberen te schudden en mezelf terug hoop te vinden.