Ode aan mijn Lief

Erkend wanhopig of niet, mijn zus wilde alleen weten "of ik dan wel naar vaderdag kwam" en een vriendin was vooral geinteresseerd of ik wel op haar feestje zou zijn. "Want er belden al zoveel mensen af."

Sja, ieder zijn zorgen.

Ik besef me nu des te meer dat ik gezegend ben met mijn liefje. Onbeschrijflijk gezegend, maar toch wil ik proberen dit in woorden te vatten, want hij verdient een ereplaats in mijn blog. (Want die heeft hij ook in mijn leven.)

Het gaat om zijn benen die rotsvast op de meest nuchtere bodem staan. Zijn warme en overtuigende stem waarmee hij ieder vlokje schuldgevoel geheel uit mijn hoofd praat en zijn persoonlijke toewijding om te zorgen dat het niet gekker wordt allemaal.

Waar ik zonder hem zou zijn? Dat zijn van die dingen waar ik momenteel even niet aan moet denken. En hij zorgt ervoor dat ik dat ook uit mijn hoofd laat.

Dankzij hem mag ik nu in joggingpak languit op de bank liggen. Fijn, de gordijntjes dicht en alleen maar tv, laptop en boek binnen handbereik. En een fles cola light.

Ik ben zo moe, moe, moe. Maar nu mag ik het gewoon even laten gaan zoals het gaat. En dat het zowaar nog lukt ook, daar heeft mijn liefje dus voor gezorgd.