Horizon

Sinds de dosis antidepressiva en lithium flink zijn verhoogd, zijn mijn fysiek sportieve uitingen flink verlaagd.

Zojuist zag ik kans om een drempel te overwinnen. Mn liefje had namelijk wat spullen nodig uit zijn huisje om wat langer in mijn huisje te kunnen verblijven. Ik ben erg gemotiveerd om mijn liefje zoveel mogelijk bij mij te houden. Hij doet me goed.

En voor ik het wist, sprong ik dus op de fiets om naar zijn huis te sjeesen. Wat een heerlijk gevoel! De wind in mijn gezicht en door mijn haren, nagefloten worden door jongens die duidelijk niet wisten dat ik zojuist twee moddervette brownies naar binnen had gewerkt. In vliegende vaart door bochten, over klinkers en door het net-niet-rode stoplicht. Alsof het nog heel normaal was voor mij om zo actief te zijn.

Helaas kwam heel zachtjes en zonder dat ik het direct merkte, al voor ik halverwege was, weer de zzzzzzzloomheid erin. Moe, in mijn hoofd, in mijn benen, in mijn hele lijf. En toen was het vooral volhouden om de eindbestemming te bereiken.

Ik besef me nu dat ik het zo jammer vind dat ik niet zo lekker meer door kan schieten naar hypomane euforie. Het duurt al zo lang om me van de huidige depressie te ontdoen. Deze is als hele dikke stroop, die ik nauwelijks van mijn lijf kan schrobben.

Natuurlijk weet ik dat er met lithium in mijn bloed nog steeds een hoopvolle horizon in zicht is. Het is enkel zo ontzettend ver fietsen.