Vanmiddag had ik een afspraak met mijn psychiater. Ze vond niet dat ik een aansteller was. De wanhoop bleek vooral heel herkenbaar en niets in mijn verhalen leek haar echt te verrassen.Ze wist precies hoe nu te handelen: op naar een dubbele dosis antidepressiva en de lithium kon ook nog wel omhoog. Al beginnen de pilletjes me wel iets meer tegen te staan--en oh! wat is die lithium toch smérig!--toch ben ik altijd blij als daarin nog mogelijkheden zijn. Uitzicht op beter is vooral erg prettig. Helaas moet ik nu wel vaker heen en weer naar de apotheek, want ze schrijft me nog maar minimale aantallen voor per keer.
Want ja, ik had haar alles verteld en sja, dat krijg je dan.
Maar de psychiater had ook een heel eigenaardig ander idee. Het leek haar beter als ik werd opgenomen. Oké, ik mocht dan wel 's nachts bij mijn vriendje slapen. Maar een beetje structuur, begeleiding en rust overdag kon geen kwaad.
Slik. Slik. Slik.
Ik dacht op dat moment aan wat een heel goede en ervaren vriendin me vertelde over het kleien en andere creatieve onzin met medewanhopigen. Dat je daarna vooral héél gemotiveerd bent om weer fijn je eigen baan op te pakken. Dat je dan enorm zult genieten van je "normale" leventje.
Dus zei ik ja.
En dat ik vanavond waarschijnlijk niet naar dat geplande feest gaat, doet me dit keer niet zoveel. Ik ben nu tenminste erkend wanhopig.
3 opmerkingen:
Och meisje, erkend wanhopig!
Erkend of niet, het is wel zwaar
balen.
KK* is wellicht een goede oplossing
KK* Kleien in een Kliniek.
Hee meissie,
How's life at this moment?
Kleien in een Kliniek, hihi die hou ik erin! Ik hoop dat ik er wat moois aan overhoud (een mooie vaas ofzo ;-)
Nu ben ik erg moe, het kwartje valt altijd wat later bij mij. Maar ik ben wel rustig, zal wel zien maandag (dan heb ik mijn intakegesprek). Heb jij ervaring hiermee?
Een reactie posten