Ik ben eindelijk gepromoveerd. Na jaren van piekeren over hoe ik het toch voor elkaar moest krijgen. Jaren vol met levensbelangrijke gebeurtenissen. Ik snik wat tranen weg en probeer alles 'een plaatsje te geven'.
Het verbreken van de 9-jarige relatie met mijn allereerste echte vriendje. Om direct verstrikt te raken in een verkeerde relatie met een moeilijke collega. Hierop volgt mijn eerste echte grote depressie. Het bijstellen van mijn verwachtingen aan het leven en aan mijzelf. Daarna ben ik voor het eerst heel echt hypomaan. En natuurlijk volgt de tweede depressie, nog veel groter. Het vinden van mijn grote liefde komt zomaar even tussendoor. De opname, de medicijnen. De verhuizingen. Therapie. Het afstand nemen van mijn ouders. Van mijn zus. Het afscheid van de wetenschap en het accepteren van een leven in stabiliteit.
Toen de bul werd uitgereikt, heb ik gehuild. Voor de commissie en voor een volle zaal. Toch zijn nog tranen blijven steken. Als ik ze kan loslaten, zal ik vol goede moed mijn nieuwe leven accepteren.
1 opmerking:
Mijn petje af voor jou! Gefeliciteerd!
Een reactie posten